7 กรกฎาคม 2546 09:03 น.
หมอกจาง
ในสายลมพัด..
สองเราเดินเคียง
ผู้คนมากมาย
คล้ายมีเพียงเราสองคน
กลิ่นหอมจากกาย
ความหมายจากตา
รอยยิ้มจากปาก
ไอรักจากใจ
ร้อยพันเรื่องราวที่พูดคุย
เพียงเรื่องเดียวที่ไม่เคยพูดถึง
ในหัวจำได้ในทุกถ้อยที่พูด
ในใจกลับรับรู้แต่เรื่องที่ไม่ได้พูด
ในเสียงหัวเราะ หยอกเย้า ถากถาง
กลิ่นความรัก
โชยแผ่วมาจางๆ
ฉันรับรู้ได้ ด้วยสิ่งที่ตรงกัน
หน้ากระดาษที่ว่างเปล่า
ถูกเขียนลงด้วยเรื่องราวมากมาย
ความรู้สึกของหัวใจ
ถูกเขียนไว้ที่ตรงระหว่างบรรทัด
4 กรกฎาคม 2546 13:53 น.
หมอกจาง
ถามฟ้าฟ้ามีดาวอยู่เท่าไหร่
ถามทะเลถึงจำนวนเม็ดทราย
ถามทุ่งถึงดอกไม้ที่ทุ่งมี
ลองถามเมฆถึงฝนที่หล่นร่วง
ถามป่าถึงดอกไม้ที่รายรวง มีกี่สี
ถามดวงอาทิตย์ มีอีกกี่วันพรุ่งนี้
ลองถามโน๊ตดนตรี ว่าเรียงร้อยได้กี่บทเพลง
อย่าถามฉัน..
ถึงความรักที่ให้กัน เพราะฉันพูดไม่เก่ง
ลองถามฟ้า ป่า อาทิตย์ แล้วคิดเอาเอง
เพราะเทียบกับรักฉันก็เกรงจะไม่น้อยไปกว่ากัน....
1 กรกฎาคม 2546 12:36 น.
หมอกจาง
ครึ่งใจ..
หอบหวามและอ่อนไหว
หอบหัวใจมาครึ่งดวง
ครึ่งเดียว..
ครึ่งที่เกี่ยวครึ่งที่ห่วง
ไม่เคยถามไม่เคยทวง
ครึ่งที่เธอหน่วงไว้ในใจ
ความรักที่เธอซ่อน
หรือร้าวรอนที่แอบไว้
เก็บงำถึงเมื่อใด
คงรอไหว..เท่ารอมา
ครึ่งใจ..
หวั่นไหวและอ่อนล้า
เพราะเรื่องราวที่ค้างคา
เธอจึงหอบมาเพียงครึ่งใจ..
1 กรกฎาคม 2546 12:36 น.
หมอกจาง
นั่งอยู่บนขอนไม้เล็กๆ
ชี้ชวนเธอดูขอบฟ้า
เธอชี้ให้ดูดอกหญ้าข้างๆ
สายลมแผ่วพัดเส้นผม
เคลียคลอแก้ม
เอื้อมมือไปปัด
เธอส่งยิ้ม
ไม่มีสายหมอกที่หุบเขาด้านล่าง
แต่มีสายหมอกในดวงตา
บางอย่างที่ไม่กระจ่าง
หากอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
สายลมพัด
แดดอ่อนวิบไหว
เธอสานนกตัวเล็กจากใบหญ้า
เพียงแตะมือเธอแผ่วๆ
เจ้านกน้อย ก็พาหัวใจบินไปสุดฟ้า
30 มิถุนายน 2546 12:43 น.
หมอกจาง
จะยิ้มให้อย่างช้าช้า
เร็วกว่านั้นน้ำตาฉันคงไหล
เมื่อเธอมีคนที่จะฝากใจ
ฉันก็คงทำได้แค่เพียงนี้
ส่งยิ้มให้..
แม้ต้องใช้กำลังใจทั้งหมดฉันที่มี
ก็จะยังยืนอยู่ไม่หลบหนี
ยังยืนอยู่ตรงนี้ ยิ้มให้เธอ
ขอบคุณที่เป็นที่ให้ฝากฝัน
เป็นกำลังใจให้กันอยู่เสมอ
ขอบคุณที่ช่วยร้องไห้ กับทุกเรื่องร้ายที่ฉันเจอ
ขอบคุณที่เป็นจุดหมาย ในปลายตาที่ฉันมองเหม่อ
ในทุกทุกครั้งที่เธออยู่ห่างไกลสายตา
ต่อนี้วันคืนคงว่างเปล่า
ไม่ว่าสายลมหรือแสงดาว คงชวนให้เหงาและโหยหา
พรุ่งนี้ที่จะมาถึง..
คงมีไว้เพียงเพื่อคะนึงถึงวันที่ผ่านมา
ทุกบทกวีคงจะมีคุณค่า..
เพียงเพื่อนปลอบความเหว่ว้าในคืนเงียบงัน
จะส่งยิ้มให้อย่างช้าช้า..
แทนถ้อยคำอำลา ให้กับทุกสิ่งที่เคยฝัน
ให้กับเรื่องราวร้อยพันอย่าง ให้กับทุกก้าวย่างที่เคยเคียงข้างกัน
ด้วยนับแต่นี้คงจะมีกระจกกั้น..
แบ่งโลกของความฝัน ออกจากความเป็นจริง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
901
