15 สิงหาคม 2546 13:44 น.
หมอกจาง
หัวใจ..
ไหวไหวเอนเอนอ่อนอ่อน
เหนื่อยเหนื่อยหนาวหนาวร้อนร้อน
ขาดขาดรอนรอนไหวหวิว
ฝากรักทายทักดอกไม้
ลอยหายกับสายลมปลิว
แผ่วแผ่วพัดพัดพลิ้วพลิ้ว
กระเพื่อมริ้วริ้วรอยราง
คิดถึงจึงฝากคำถ้อย
เพียงน้อยอย่าเพิ่งเมินหมาง
อย่าชืดอย่าจืดอย่าจาง
อย่าเหินอย่าห่างหันเห
หัวใจไหวไหวอ่อนอ่อน
วอนวอนรักอย่ารวนเร
หอบหอมกลับหวนกล่อมเห่
อย่าลอยร้างเร่หลงทาง
14 สิงหาคม 2546 13:48 น.
หมอกจาง
ไม่บอกจะรู้หรือเปล่า
เมื่อไม่เล่า แล้วฉันจะรู้ได้ไหม
เพียงท่าทีของเธอที่แปลกไป
ฉันก็หวั่นก็ไหวตามท่าที
เคยพูดเคยคุยในวันก่อน
กลับเงียบกลับงอนในวันนี้
เคยหยอกเคยยิ้มดีแสนดี
ก็ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ชอบใจ
ไม่บอกจะรู้หรือเปล่า
เมื่อไม่เล่า แล้วฉันจะรู้ได้ไหม
ไม่แสดงหรือจะรู้ในน้ำใจ
ไม่ทิ้งเยื่อจะโยงใยอย่างไรกัน
ไม่บอกจะรู้ไหมเล่า
ว่าวันเหงาต่างคนต่างร่วมฝัน
ว่าที่เธอคิดและฉันคิดไม่ต่างกัน
ว่าเธอแสดงออกอย่างนั้นเพราะซ่อนใจ..
12 สิงหาคม 2546 12:36 น.
หมอกจาง
บอกเล่า..
ว่าความเหงายังคงมีอยู่เรื่อยเรื่อย
ความคิดถึงก็ยังมีอยู่เนือยเนือย
หลังจากทำมาจนเหนื่อยจนทดท้อ
ความรักก็เบาเบา
เหมือนนิทานเรื่องเก่ามาสานต่อ
แค่ได้เห็นได้ยินเสียงก็เพียงพอ
ได้แค่รักแค่รอเหมือนผ่านมา
เหมือนดึกรอยามเช้า
เหมือนหนังสือเล่มเก่ารอคนมาค้นหา
ชีวิตก็เหมือนเข็มนาฬิกา
ที่วนซ้ำรอยเวลาอยู่ทุกที
แค่บอกเล่า..
ในบางวันที่ความเหงามันล้นปรี่
ในค่ำคืนที่มีเพียงความคิดถึง เป็นเพื่อนที่แสนดี
และตัวฉันก็เป็นอยู่อย่างนี้...ทุกทุกวัน
6 สิงหาคม 2546 10:42 น.
หมอกจาง
ใบไม้ไหวเหงาเหงา
ชื้นละอองแห่งความเศร้า
แผ่วลมพัดเพียงเบาเบาก็หล่นร่วง
นกร้องเพลงบนกิ่งไม้
ท่ามกลางฟ้ามืดและฝนโปรยปราย
ฝากแทนความหมายถึงคนที่คอยห่วง
เสียงเพลงของนก ไม่อาจขับไล่สายฝน
เพียงความห่วงใยของคนหนึ่งคน
ฉันรู้..มันคงไม่ช่วยได้มากสักเท่าไหร่
แต่ในวันที่ลมแรงและฝนกล้า
วันที่เธอเหนื่อยและอ่อนล้า
เพียงอยากส่งเสียงฝากมา.. ว่าจะเป็นกำลังใจ
23 กรกฎาคม 2546 10:41 น.
หมอกจาง
คงจากกันไปเฉยเฉย
เหมือนไม่มีวันที่เคยได้เคียงข้าง
กลิ่นอายความรักเพียงแผ่วบาง
ก็คงค่อยค่อยเลือนห่างแล้วลอยหาย
คำคิดถึงต่อกี่คำ
คงมีค่าแค่ตอกย้ำความเดียวดาย
ความรักก็คงเป็นเช่นเม็ดทราย
ที่โผลงเวียนว่ายทะเลน้ำตา
เหมือนไม่รู้ เหมือนไม่เห็น
เหมือนเธอไม่เคยรู้สึกดังเช่นที่ฉันโหยหา
เหมือนไม่เคยมีความหมายในสายตา
เหมือนไม่เคยจะมีค่าในความทรงจำ
อาจคิดไปเพียงฝ่ายเดียว
เธอไม่เกี่ยว ไม่ต้องรับผิดชอบความเจ็บช้ำ
ฉันผิดเอง ที่ให้คุณค่ากับคำทุกคำ
ผิดที่ปล่อยฝันให้ก้าวล้ำ จากสิ่งที่เป็นจริง
ต่อนี้คงอยู่เพียงห่างห่าง
ปลอบโยนความรู้สึกอ้างว้าง เหมือนคนถูกทอดทิ้ง
ทบทวนว่าสิ่งไหนคือความฝันและสิ่งไหนกันคือความจริง
เลือกที่จะจดจำเพียงบางสิ่ง
และยอมรับว่าความจริง บางครั้งก็ไม่งดงาม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
998
