25 พฤษภาคม 2547 11:33 น.
หมอกจาง
ใบไม้เพียงหนึ่งใบ..
ร่วงลงไปก็เป็นเพียงใบไม้ร่วง
ไม่ทิ้งเยื่อเหลือใยให้ถามทวง
เป็นเรื่องราวที่เปล่ากลวงจากความหลัง
ใบไม้ร่วงเพียงหนึ่งใบ..
ทำไมน้ำตาฉันจึงหลั่ง
ใบไม้ร่วงน้ำตาร่วงด้วยทุกครั้ง
เพราะที่ร่วงคือความหลังใช่ใบไม้
คือความแตกต่าง..
เมื่อความรู้สึกที่บอบบางเริ่มจางหาย
สิ่งที่ร่วงจากมือเธอคือเม็ดทราย
แต่ทุกเม็ด คือความหลังมากมายสำหรับฉัน
เราสองคน..
มีเหตุและมีผลที่กางกั้น
มีวันเวลาที่ดี.. มีกันและกัน
และมีความแตกต่างระหว่างฉัน.. กับเธอ
19 พฤษภาคม 2547 10:47 น.
หมอกจาง
ธรรมดา..
เมฆอาจครึ้มบนท้องฟ้าจนดูหมอง
แต่หากมองหากนึกอย่างตรึกตรอง
การมีเมฆคือครรลองแห่งท้องฟ้า
เหงาที่คลุมหัวใจให้เย็นเฉียบ
อาจจะเทียบว่าคือเมฆแห่งเหว่ว้า
และถึงวันที่หวั่นไหวในน้ำตา
ก็จะคิดเสียว่าเพียงฝนพรำ
ณ ที่ซึ่งกึ่งกลางระหว่างรัก
ได้แต่ครวญคิดถึงนักอยู่ร่ำร่ำ
จะฝากรักก็กลัวร้อยเป็นรอยช้ำ
จะฝากคำกลัวตัดคำให้ช้ำใจ
ธรรมดา..
ทอดถอน..ตัดใจว่าคงเกินใฝ่
เหงาจะรุม ช้ำจะเร้น ในหัวใจ
ก็ไม่ต่างอะไร กับเป็นมา..
11 พฤษภาคม 2547 12:01 น.
หมอกจาง
มองหนังสือเล่มเก่า
ความเหงาค่อยคืบเข้ามาเงียบเงียบ
เพลงเบาเบากล่อมใจให้เย็นเฉียบ
เป็นความรู้สึกเรียบเรียบ ว่าคิดถึง
ไม่รุ่มร้อนทุรน
ไม่บ้าบ่น บูดบึ้ง
ไม่ได้เศร้า แล้วก็อาจไม่ซาบซึ้ง
เป็นแค่ความคิดถึงธรรมดา
ความทรงจำของปลาต่อสายน้ำ
ไม่อาจเปรียบกับความช้ำ ด้วยลึกกว่า
ความผูกพันที่เมฆมีต่อท้องฟ้า
ความหมายมากเกินวาจาในฝนพรำ
..ก้อคิดถึง
เพียงเท่านี้คำหนึ่งที่กล่าวย้ำ
อย่าตีค่าให้ด้อยด้วยน้อยคำ
อย่าตีค่าคำที่พร่ำแค่ลมลวง..
16 เมษายน 2547 14:00 น.
หมอกจาง
ทีละใบ สองใบ..
พอลมไหวก็หล่น ก็หลุดร่วง
ฉันไม่มีคำสัญญามาถามทวง
ไม่มีสิทธิ์จะทักท้วง หรือไถ่ถาม
ทีละใบ สองใบ..
ได้แต่รอคอยไปทุกย่ำยาม
ดังหย่อมหญ้าคอยฝน เพื่อฉ่ำน้ำ
ดังฟ้าครามรอเมฆมาทักทาย
ร่วงหล่น กรอบแห้ง..
ใบไม้ร่วงในลมแล้งแลหลากหลาย
ค่อยทับถมผุสิ้นเป็นดินทราย
แทนเป็นคำความหมาย ว่ารอคอย
ทีละใบ สองใบ..
ที่ร่วง ที่หล่นไป ไม่ใช่น้อย
แม้เหือดแห้งแล้งฝนละอองปรอย
แต่เพราะคิดถึงอยู่บ่อยบ่อย จึงคอยรอ
6 เมษายน 2547 15:58 น.
หมอกจาง
ตัวตึกที่คุ้นเคย
ยังถูกลมรำเพยจนหินกร่อน
ลานกว้างนั้นเล่าที่เคยร้อน
ก็ได้ร่มจากไม้อ่อนครั้งกระโน้น
บึงใหญ่เคยฉ่ำน้ำ
เคยเล่นรอบไล่ตามเมื่อหน้าฝน
เหลือแค่ในความทรงจำที่ท่วมท้น
ใช่หายหกตกหล่นระหว่างทาง
เฟื่องฟ้าสีชมพู
เคยงามหรูกลับโรยลงดูอ้างว้าง
ความทรงจำตรงนั้นนี้สีจางจาง
อาจมีบ้างที่หลง ที่ลืมเลือน
คำร่ำลาในหน้าฝน
แววตาของคนน้ำตาเปื้อน
ยังประทับอยู่ตรงนี้ทุกปีเดือน
ไม่เคยหล่นไม่เคยเลื่อน จากความจำ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1408
