8 กันยายน 2547 10:55 น.

แดดเหมือนเก่า เงาต่างไป

หมอกจาง

ต้นไม้ต้นน้อย
ทอดเงาทิ้งรอยกลางแดดจ้า
ค่อยเติบค่อยโตขึ้นอย่างช้าช้า
เติบใหญ่ตามเวลาที่ผ่านไป

แดด ยังคงเหมือนเก่า
แล้วเงาจะเปลี่ยนไปไหม
เมื่อต้นไม้เปลี่ยนรูปร่างแตกต่างไป
ผลิใบเขียวสดใหม่ทุกวี่วัน

ฉัน ยังเป็นคนเดิม
มีเพียงเหงาที่มาเพิ่มในความฝัน
เธอ เหมือนต่างไปในแต่ละวัน
เติบโตตามแต่ละขั้นแต่ละตอน

ผิดที่ใครกัน
หรือฉันผิดที่ฉันเหมือนวันก่อน
หรือเพราะเธอเปลี่ยนไปจึงตัดรอน
ด้วยแตกต่างจากไม้อ่อนครั้งกระโน้น				
6 กันยายน 2547 15:24 น.

หลับเถิดดอกไม้..

หมอกจาง

หลับเถิดดอกไม้
พรุ่งนี้ฟ้าใหม่จะมา
เบ่งบานอย่างไร้เดียงสา
หลุดร่วงโรยราก่อนกาล

หลับเถิดดอกไม้
ฉันมอบให้ได้แค่เพลงหวาน
ตอบแทนวันคืนชื่นบาน
ที่เธอเหล่านั้นนำมา

หลับเถิดดอกไม้
จงตื่นขึ้น ณ ที่ใดที่ดีกว่า
อวยพรกล่อมเธอด้วยน้ำตา
หลับเถิดหนา..หลับเถิด เจ้าดอกไม้				
2 กันยายน 2547 14:58 น.

ฉันเป็นเพียงดอกไม้ป่า..

หมอกจาง

ฉันเป็นเพียงดอกไม้ป่าที่ค่าด้อย
เป็นดอกหญ้าน้อยน้อยข้างถนน
ไม่ได้ร่วงหล่นมาจากเบื้องบน
เพียงขึ้นอยู่ปะปนข้างกองทราย

ไม่อาจขอเรียกขานว่างานศิลป์
ด้วยสุกเอาเผากินเอาง่ายง่าย
ว่างก็แวะเขียนกลอนรักมาทักทาย
กระโจนลงแหวกว่ายทะเลคำ

บ้างคร่ำครวญไถ่ถามถึงความรัก
บ้างก็บอกว่าเหงานักเมื่อแรกค่ำ
เอาอักษรเรียงร้อยแทนรอยช้ำ
หยิบเอาคำมาต่อคำเป็นคำรัก

ฉันเป็นเพียงดอกไม้ป่าแค่ดอกหนึ่ง
ใช่ว่าสวยว่าซึ้งว่าสูงศักดิ์
หวังแค่คนแรมรอนได้ผ่อนพัก
หยุดลงแวะเอ่ยทักที่ริมทาง				
30 สิงหาคม 2547 17:07 น.

อ้างว้าง..

หมอกจาง

ขอบฟ้ากว้าง
ฉันแบกความอ้างว้างข้ามฝั่งฟ้า
มองดาวรางเลือนเปื้อนน้ำตา
แบกเหงาที่เหงากว่าฟ้าไร้จันทร์

เหนื่อยนัก
ฉันเคยแบกปีกที่หนักด้วยความฝัน
เมื่อฝันลอยลับไปกับคืนวัน
ปีกนั้นกลับดูเหมือนยิ่งอ่อนแรง

เพิ่งแรกค่ำ
ฝนก็พรำคลุมฟ้าที่สิ้นแสง
ยังบินไปด้วยใจที่คลางแคลง
ฉันจะอยู่ได้ถึงแจ้งพรุ่งนี้ไหม

ขอบฟ้ากว้าง
ฉันแบกความอ้างว้างในหัวใจ
จะบินต่อตราบจนบินไม่ไหว
บินด้วยหวังว่าหัวใจจะหยุดเดิน				
25 สิงหาคม 2547 12:21 น.

จะเป็นฟืนให้สุมไฟ..

หมอกจาง

ค่ำคืนนี้ช่างมืดน่าหวาดหวั่น
มืดเสียจนความฝันยังไร้แสง
กองถ่านไฟที่เคยลุกอยู่คุแดง
วันนี้ฝนก็มาแกล้งโหมดับไฟ

หนาวสั่น
ในความมืดทั้งเธอฉันล้วนหวั่นไหว
ค่ำคืนนี้จะยาวนานอีกเท่าไร
ต้องทนหนาวอีกนานไหมกว่าเช้ามา

นับดาวคอยตะวัน
ดาวก็จางดังฝันที่แผ่วล้า
ที่หุ้มห่มมีเพียงลมที่พัดพา
หากรอจนตะวันมาคงหนาวตาย

ฉันมีเพียงแค่ร่าง
พอจะถางทางส่งเธอสู่จุดหมาย
ทอดตัวลงเป็นฟืนให้สุมไฟ
ให้ไออุ่นกว่าแสงใหม่จะส่องมา				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหมอกจาง
Lovings  หมอกจาง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหมอกจาง
Lovings  หมอกจาง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหมอกจาง
Lovings  หมอกจาง เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงหมอกจาง