10 พฤศจิกายน 2547 16:36 น.

เพียงเอื้อมมือ..

จากเคยปองรุ้งทองที่ขอบฟ้า
อมน้ำพ่นออกมาก็เป็นรุ้ง
จากเคยดมน้ำหอมดอมน้ำปรุง
แค่มะลิกลิ่นจรุงก็ชื่นใจ

ฉันเคยบินบนผืนฟ้ากว้างกว่ากว้าง
ยิ่งโบยบินยิ่งอ้างว้างยิ่งกว้างใหญ่
แต่ในรังที่แนบหนุนนอนอุ่นไอ
ขอบฟ้านั้นก็กลับใกล้เพียงเอื้อมมือ

ฝันไขว่คว้าดาราบนฟ้ากว้าง
ยิ่งเอื้อมคว้าก็ยิ่งคว้างสุดยึดถือ
จุดเทียนน้อยค่อยประคองด้วยสองมือ
แสงจากเทียนก็ครือครือกับแสงดาว

วันนี้ฉันอุ่นไอในผ้าอุ่น
มีลมหนุนรับขวัญในวันหนาว
รุ้งจะสูงฟ้าจะไกลใช่จะร้าว
น้ำค้างพรมอยู่พราวพราวก็สุขพอ

1521

love

comment

9 พฤศจิกายน 2547 11:18 น.

ก็ช่าง..

หมอกจาง

ช่างหัวใจ..
แม้ดูเหมือนมันอ่อนไหวเสียนักหนา
ช่างน้ำตา..
เดี๋ยวคงอ่อนคงล้าและหยุดไหล

เกิดขึ้นแล้วก็ผ่าน
ใช่วันวานจะเหมือนวันต่อไป
น้ำขุ่นจากเคยใส
หาสาเหตุไปใยให้ป่วยการ

นกยังร้องแม้เพลงต่างจากเพลงเก่า
ช่างมันเถิดจะเพลงเหงาหรือเพลงหวาน
สายน้ำไหลคนละสายกับเมื่อวาน
คนที่ก้าวข้ามผ่านก็คนละคน

เธอไม่อยู่กับฉันวันนี้แล้ว
ฉันยังเดินไปตามแนวทางถนน
เดินคนเดียวท่ามกลางคนหลายคน
เหงาก็ทนหากทุกข์ท้อ ก็ช่างมัน..

1303

love

comment

8 พฤศจิกายน 2547 18:32 น.

หรือเปล่า..

หมอกจาง

หากฟ้าไม่มีดาว
จะคิดถึงบ้างหรือเปล่านะท้องฟ้า
หากน้ำไม่มีปลา
น้ำจะเหว่จะว้าถึงบ้างไหม

ค่ำคืนไร้น้ำค้าง
สายลมจะครวญครางพูดกับใคร
คงเหงาจนเช้าใหม่
และจมอยู่กับเหงาไปตลอดวัน

ในสายหมอกตอนเช้าเช้า
เธอคิดถึงฉันหรือเปล่ายามไร้ฉัน
ความคิดถึงของฉันนั้น..
วันนี้ฉันกลั่นเป็นบทกลอน

1254

love

comment

25 ตุลาคม 2547 16:08 น.

ฉันคิดถึงเธอ..

หมอกจาง

ฉันคิดถึงเธอ..
เสมอ แม้ว่าเวลาผ่าน
แม้วันนี้แตกต่างจากเมื่อวาน
ดอกคิดถึงยังคงบานใต้แดดเหงา

สายลมที่พัดไป
ฉันฝากให้แค่เพียงคำเบาเบา
หนึ่งคำเงียบเงียบจากคนเหงา
..จากคนเก่าที่เธอคุ้นเคย

แขนฉันยังกางกว้าง
อย่าปล่อยอกฉันให้ว่างอยู่เฉยเฉย
สายลมพัดวันให้ผ่านเลย
และรำเพยพัดเธอคืนกลับมา

ฉันคิดถึงเธอ..
เสมอ แม้วันคืนจะเหว่ว้า
เถิดขอมองหน้าเธอให้เต็มตา
ให้สมกับ รอเวลานี้นานเนา

1654

love

comment

11 ตุลาคม 2547 15:49 น.