7 ตุลาคม 2548 21:42 น.
หมอกจาง
ฉันเขียนกลอนนี้ให้เธอ..
-----------------------------------
คืนเหงา
คืนที่ไม่มีดาวสักดวงหนึ่ง
กลับยังมีความอ่อนโยนที่ลึกซึ้ง
เยือกเย็นกว่าความคิดถึง เงียบงันกว่าโหยหา
ผ่านกระจก ผ่านหน้าต่าง
ล่องลอยอยู่บางบางในแววตา
นุ่มนวลกว่าท้องฟ้า
ค่อยคืบค่อยเคลื่อนมา..ค่อยโอบล้อม
คืนเหงายังมีฝัน
มีห่วงใยให้กันแทนเพลงกล่อม
มีกลิ่นกรุ่นในหัวใจให้ดมดอม
มีบางสิ่งให้ถนอม ให้หวงแหน
คืนนี้มีความฝัน
มีอบอุ่นตรงนั้นมาทดแทน
หนาวเหน็บในอ้อมแขน
ต่อกี่หมื่นกี่แสนก็ยอมทน
------------------------------------------------
5 ตุลาคม 2548 13:22 น.
หมอกจาง
เทาเทา
ฉันจูงมือกับความเหงา เดินไปในความฝัน
สวมรองเท้าแตะ เดินตามโพล้เพล้แห่งแสงตะวัน
ไปได้ไกลเท่าไหร่ก็เท่านั้น..
เท่าที่เท้าจะมีแรงพาไป
ดำดำ
ฉันเคยเดินดุ่มในความมืดคล้ำ ไม่รู้จะเดินไปทางไหน
ปิดตัวเอง ปิดตา ที่หนักยิ่งกว่าคือปิดใจ
ปิดประตูเอาไว้..
ไม่ยอมออกไป และไม่ให้ใครเข้ามา
ขาวขาว
และครั้งหนึ่ง ฉันเคยสดใสราวกับท้องฟ้า
บังคับตัว บังคับใจ พยายามให้และให้เสมอมา
แต่ในแสงตะวันที่ส่องหน้า
ก็มีเงาสะท้อนหยดน้ำตาเสมอไป
เทาเทา
ฉันก็ยังคงมีหัวใจดวงเก่า ที่อ่อนที่ไหว
แต่ไม่ปิด ไม่เปิด อะไรจะเกิดก็ปล่อยไป..
รับ เมื่ออยากให้..
วันนี้ฉันอยู่ในโลกสดใส ที่เป็นสีเทา
3 ตุลาคม 2548 21:07 น.
หมอกจาง
ขอให้เธอและฉัน
พบกันทั้งชาตินี้และชาติหน้า
มั่นคงราวกับดวงดารา
ที่แขวนลอยอยู่บนฟ้าอยู่อย่างนั้น
ดวงเอยเจ้าดวงดาว
อาจมีบ้างบางคราวที่ไหวสั่น
เมื่อยามลมรวนเรพัดเหหัน
แต่ไม่เคยเคลื่อนจากกันเลยสักคราว
อธิษฐาน
ว่าต่อให้กี่เนิ่นนานที่เหน็บหนาว
ขอให้กลับมาอิงอุ่นในทุกคราว
กี่ปวดร้าวขอให้ลบขอให้เลือน..
25 กันยายน 2548 21:25 น.
หมอกจาง
ฉันเพิ่งรู้ เพิ่งสัมผัส
ถึงบางสิ่งที่โอบรัดอย่างเงียบเงียบ
เอื้อมมือแตะหยดน้ำค้างที่เย็นเฉียบ
ก็ยังไม่เย็นเยียบ..เท่าความรู้สึกข้างใน
เพิ่งรู้ เพิ่งลึกซึ้ง
เพิ่งรู้ตัวว่าครั้งหนึ่งเคยหวามไหว
เพิ่งรู้..เธอคิดถึงกัน..อย่างไร
และก็เพิ่งจะเข้าใจหัวใจตน
ที่ฉันเป็นคือพื้นหิน
ที่ไม่เคยยลยินต่อเม็ดฝน
คือดวงตาที่เห็นแต่เปลือกตาตน
หลงลืมมองใครบางคน..ดังคนไม่รู้ความ
เพิ่งรู้ เพิ่งเข้าใจ
ยามที่เธอไม่อยู่ใกล้..ฉันจึงตั้งคำถาม
ว่างเปล่าเท่าไรในฟ้าคราม
สัมผัสได้ก็เมื่อยามไม่มีเธอ
24 กันยายน 2548 09:16 น.
หมอกจาง
อย่าบอกว่าฉันควรทำอะไร
และอย่าบอกว่าสิ่งไหนถูกหรือผิด
เธออาจบอกฉันถึงสิ่งที่เธอคิด
แต่ฉันคือฉัน ที่ไม่ผูกติดกับความคิดใคร
ต่างคน ต่างมีความแตกต่าง
อย่าชวนฉันไปยืนอยู่ตรงกลาง ในเมื่อเธอเองก็ไม่รู้ว่าตรงไหน
ระหว่างเธอ ระหว่างฉัน ช่องว่างระหว่างกันห่างเท่าไร
ถ้าเธอยังตอบไม่ได้..
แล้วเธอจะเรียกว่าตรงไหนคือตรงกลาง
ไม่ต้องพยายามเดินเข้ามาใกล้
เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจฉันทุกอย่าง
เธอมีทางที่เธอฝัน.. และฉันก็มีทาง
ฟ้าไกล ถนนกว้าง
มันไม่จำเป็นที่เราจะต้องเลือกทาง..เดียวกัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1146
