1 พฤษภาคม 2554 00:55 น.
หมอกจาง
ก็แล้วกัน
ฝากคิดถึงของฉันกับคำถ้อย
ที่บรรจงจัดเรียงและจัดร้อย
เกี่ยวคำรักแขวนลอยตรงรวงดาว
กระซิบแผ่ว
แม้คืนวันล่วงแล้วฤดูหนาว
แต่ทว่าความทรงจำนั้นยืดยาว
จะฝน-ร้อน ฉันยังหนาวในดวงใจ
คำรัก
แน่นหนักไม่โอนไม่เอนไหว
แต่แผ่วเบาเท่าลมจะพลิ้วไป
คอยมองหาเธออยู่ไหน-ยังไม่รู้
ล่องลอย
ก็ยังคงยังคอยยังรักอยู่
ดังหมอกควันที่เพียงใช้นัยน์ตาดู
ไม่อาจคว้าไว้แม้ครู่แค่อึดใจ
ก็แล้วกัน
แม้เพียงฝันขอฉันฝันจะได้ไหม
แม้ล่องลอย แม้ปวดร้าว-จะเป็นไร
ให้ฉันรักเธอเรื่อยไป ก็แล้วกัน
30 มีนาคม 2554 12:10 น.
หมอกจาง
พรมพรมในลมฝน
หนาวมาปนมาเปื้อนฝัน
เมฆมาคลุมฝ้ามาจับดวงตะวัน
ละอองลอยไหวสั่นในลมวน
หนาวทว่าหาใช่ในหน้าหนาว
ใช่หนาวเดือนหนาวดาวแต่หนาวฝน
หนาวในอกด้วยนึกรักใครสักคน
ก็เลยปะเลยปนกับหนาวกาย
เหงาเหงาใจแห้งแห้ง
หวังจะอุ่นลมแล้งให้เหงาหาย
หนาวมาซ้ำเหงาเลยซัดจนแทบตาย
เมฆมารินจึงละลายเจือน้ำตา
พรมพรมในลมหนาว
ดอกดาวไม่เบ่งบาน-คิดถึงหนา
ดอกรักบานหรือไม่ในดวงตา
ฝนก็ซัดก็ฝากฝ้าเสียรางเลือน
14 กุมภาพันธ์ 2554 01:26 น.
หมอกจาง
ใครได้ยินเสียงฉันกระซิบบ้าง
ฝากไปในลมบางบางของเดือนหงาย
ใครมองเห็นความฝันอันโปรยปราย
ที่ฉันรินละลายกับแสงดาว
ใครมองเห็นความห่วงใยอันเงียบกริบ
ที่ฉันหยิบวานห่มด้วยลมหนาว
มองเห็นไหมดวงตาอันวับวาว
ฉันแอบมองเธอจากราวระเบียงจันทร์
เราห่างไกลกันเท่าไรของปีแสง
กี่เส้นรุ้งเส้นแวงที่ขีดกั้น
ห่างไกลเท่าขอบฟ้าดวงตาวัน
เราห่างเท่าความฝันอันห่างไกล
เธอได้ยินเสียงฉันบ้างหรือเปล่า
มองเห็นแสงดาวกระพริบไหม
เสียงลมพัดเหมือนเสียงลมหายใจ
ฉันอยากอยู่ใกล้ใกล้เหมือนถ้อยคำ
แต่ฉันมีเพียงฝันอันเงียบกริบ
ที่เฝ้าหยิบมาหวนและทวนซ้ำ
เขียนความคิดถึงเป็นลำนำ
และปวดร้าวไปกับคำ-คิดถึงเธอ
เธอได้ยินเสียงฉันกระซิบไหม
ว่ายังรักและห่วงใยอยู่เสมอ
นานเท่ากับวันและคืนที่ไม่เจอ
และคิดว่าคงรักเธอ..อีกเนิ่นนาน
10 กุมภาพันธ์ 2554 00:03 น.
หมอกจาง
เสมอ
ฉันรักเธอไม่ว่าเวลาไหน
เนิ่นนานที่ผ่านมาที่ผ่านไป
ความรู้สึกยังไหวไหวเหมือนวันนั้น
จำรอย
ดวงตาคนรอคอยที่ไหวสั่น
เราไม่เคยบอกรักกันสักวัน
แต่เราเขียนมันตรงหัวใจ
ค่ำคืนหรือตื่นเช้า
ทุกเรื่องทุกราวยังสดใส
ยังเหมือนเดิมคิดถึงเธอมากกว่าใคร
แม้ว่าห่างว่าไกลจนลิบลับ
เฝ้าคอย
เผื่อเวลาจะหมุนรอยจะทวนกลับ
เผื่อความรักย้อนรอยจะคอยรับ
จะยังคงคอยนับทุกนิ้วคอย
16 มกราคม 2554 11:28 น.
หมอกจาง
ร่วงหายกับสายลมเช้า
ปลิวไปกับสายลมหนาว
รู้สึกราวกับเธอเป็นดังความฝัน
คุ้นเคยแต่ไม่เคยจะชิดใกล้
ห่างไกลแต่ไม่เคยจะไกลกัน
ปล่อยวางไม่ยึดถือแต่ดื้อรั้น
ผูกพันแม้ไร้เส้นใยโยง
เธอคือท้องฟ้าคืออากาศ
คือที่ว่างให้ฉันวาด กว้างและโล่ง
คือเรือน้อยในทะเลอันคลอนโคลง
ขอบฟ้าโค้งยังจะโคลงจะเคลงไป
คือความฝัน คือจินตนาการ
คือความหวานที่หลับตาก็สดใหม่
คือสมอเสาหลักไว้ปักใจ
ยามพายุหม่นไหม้กระหน่ำพัด
ร่วงหายกับสายลมแรกเช้า
เหน็บหนาว หมอกหนา คิดถึงจัด
ยิ่งเลือนหายมองหายิ่งเห็นชัด
ดอกรักบานระบัดเพียงแรงลม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
2634
