8 ตุลาคม 2547 11:40 น.
หนุ่มเพรียกไพร
ฤตวสันต์รำพันพฤกษา
หมู่น้อยเมฆาคล้อยเคลื่อนล่องลอย
เหมันต์สันตฤดูครองอยู่ใจหมาย
อุ่นเนื้อหนาวกายใจหมายฝัน
ลมหนาวเลื่อยเฉื่อยผิวแผ่วลมสบัด
ลมโชกโบกพัดใบร่วงปลิวไสว
แสงแดดบดบังความอุ่นจางไป
เหลือแต่อุ่นให้กายอุ่นร่างจางลง
7 ตุลาคม 2547 23:29 น.
หนุ่มเพรียกไพร
เมื่อดวงใจมั่นรักใครสักหน
จะดิ้นรนเฝ้าจิตคิดถวิลหา
จะถนอมออมรักเคียงนิทรา
ส่งวาจารำพันหน้ารูปเธอ
เมื่อดวงใจรักมั่นอย่าหวั่นจิต
ต้องพยายามใกล้ชิดดลจิตให้
ส่งความรักภักดีมีห่วงใย
เพื่อก่อเกิดสายใยใจผูกพัน
เมื่อเฝ้ามองผองใจมั่นในรัก
สุดห้ามหักใจนักไม่สับสน
โอ้ว่าวาสนาเราคนจน
น้องน่ามนเมินหน้าไม่เหลียวแล
ไม่เคยคิดประเมินใครเพียงภายนอก
อยากจะบอกจากดวงจิตอย่างมิตรแท้
ความรวยจนใช่มีค่าในดวงแด
แต่เพียงแต่ความรักช้ำหักใจ
จึงไม่คิดมอบไมตรีให้พี่นั้น
กลัวสักวันในดวงจิตคิดหวั่นไหว
แล้วพี่นั้นต้องเศร้าเงียบเหงาใจ
แล้วคนที่ผิดไปกลายเป็นเรา
หากรักนั้นต้องขื่นขมเรารักพี่
พวงวาจีข้านี่ดั่งขุนเขา
ความรักข้าดั่งผุบผากั้นร่มเงา
เหนือขุนยังไม่ปราณรักพี่เอย
หากน้องนางรักตอบบอกสักนิด
พี่ไม่คิดแลหลังเรื่องทั้งพอ
ขอแต่ใจเจ้านั้นทุกหอห้อง
มอบให้พี่ได้ครองแต่เพียงเดียว
ยังตั้งมั่นรักน้องไม่แปรผัน
ยังยึดมั่นรักคงยังมีเหลือ
หากแต่น้องมีรักให้จุนเจือ
รักมั่นเครือพันเกี่ยวเถาวัลย์ดร
7 ตุลาคม 2547 21:32 น.
หนุ่มเพรียกไพร
เมื่อดวงใจมั่นรักใครสักหน
จะดิ้นรนเฝ้าจิตคิดถวิลหา
จะถนอมออมรักเคียงนิทรา
ส่งวาจารำพันหน้ารูปเธอ
เมื่อดวงใจรักมั่นอย่าหวั่นจิต
ต้องพยายามใกล้ชิดดลจิตให้
ส่งความรักภักดีมีห่วงใย
เพื่อก่อเกิดสายใยใจผูกพัน
เมื่อเฝ้ามองผองใจมั่นในรัก
สุดห้ามหักใจนักไม่สับสน
โอ้ว่าวาสนาเราคนจน
น้องน่ามนเมินหน้าไม่เหลียวแล
7 ตุลาคม 2547 19:13 น.
หนุ่มเพรียกไพร
เมื่อครบรอบวันเกิดเพลิดอีกครา
ขอนำพาพระคุณศรีรุ่งสดใส
ขอนำจิตรอธิฐานแด่ทรามวัย
ขอส่งใจมอบสุขให้ทุกวี่วัน
เนื่องวันเกิดครบพา ยี่สิบสอง
งานจึงต้องจัดอีกคราสวยสดใส
ตัวเราห่างแต่ใจไม่ไปไกล
คอยอยู่ให้กำลังใจเกื้อหนุนนำ
เคยเป็นเพื่อนเคยคุยปรับทุกข์โศก
เคยกริ้วโกรธบึงตึงเมื่อครั้งหลัง
เคยนั่งเคียงอยู่ข้างคอยระวัง
เคยตั้งมั่นในจิตไม่คิดระแวง
ยี่สองครองใครใครกันเล่า
อย่าทิ้งเขาให้รักให้สุขศรี
อย่าทิ้งถ้อยวาจากราดราวี
อย่าหน่ายหนีพบรักเรื่อยใหม่มา
ที่ผิดมาขอจงอภัยโกรธ
ให้ยกโทษผ่อนจิตรเสียเถิดหนา
อันเบื้องหลังเก็บความดีที่เป็นมา
เห็นคุณค่าปรับปรับทุกข์โศกหมดโรคภัย
เอมอัสชาไชยะดาบ้านกุดรัง
ยังติดฝังในจิตรคิดถวิลหา
เคยมอบรักแด่เธอแค่สบตา
ไม่มองมาแหลวแลกันบ้างเลย
เก้าตุลาสองหกวันเกิดเจ้า
จำทุกเช้าค่ำวันไม่แปรผัน
ยามนั่งนิ่งฝันจิตรไม่คิดนำ
ยามฝนพร่ำยังคิดถึงไม่เสื่อมคลาย
7 ตุลาคม 2547 18:32 น.
หนุ่มเพรียกไพร
เมื่อดวงใจมั่นรักใครสัหหน
จะดิ้นรนเฝ้าจิตคิดถวิลหา
จะถนอมออมรักเคียงนิจทรา
ส่งวาจารำพันหน้ารูปเธอ
หน้าส่วนตัว
1116
