20 มีนาคม 2547 15:22 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
* เจ็บแปลบ
* หนึ่ง
ก็แค่คนเสียใจหนึ่งคน
ที่แอบทำนํ้าตาหล่นบนความหวั่นไหว
อย่ามองเลยนะคนดี ไม่ได้น่าดูอะไร
ไม่อยากให้เธอแสดงความเห็นใจ สงสารกัน
เลิกใช้ถ้อยคำห่วงใยที่มี
ขอร้องคนดี ช่วยเอามือเธอออกจากตัวฉัน
ตอนนี้ ตรงนี้ เมื่อเธอเลือกตัดความผูกพัน
จะแคร์ทำไมกัน คนอ่อแอไหวหวั่นหัวใจ
ก็แค่นํ้าตาไม่กี่หยด....
และทั้งหมด ก็คือเธอที่ทำให้มันไหล
ถ้าไม่อยากเห็นฉันมีนํ้าตา เธอก็คงไม่คิดจะลาทิ้งไป
ถ้าเธอยืนยันจะมีรักใหม่ ก็รีบกลับไปเถอะนะเธอ
มันอาจจะปวดและเจ็บแสบ
มันก็แค่อาการเจ็บแปลบ ที่ทำให้คลั่งเพ้อ
แต่ไม่นานหรอกนะ อีกไม่เท่าไหร่หรอกเธอ
คนฟูมฟายวันนี้ที่เจอ วันหนึ่งจะคิดกับเธอแค่คนเคยรัก...
** baby f
ไม่ได้ตั้งใจจากเธอไป
แค่ไม่ต้องการให้อีกคนหวั่นไหวก็เท่านั้น
อย่าลืมสิ เธอยังมีเขาคอยผูกพัน
ฉันต่างหากที่ต้องทนอยู่กับปัจจุบันที่ไม่เหลือใคร
พ่อแม่เธอยอมรับเขา
ดังนั้นเรื่องระหว่างเราคงเป็นไปไม่ได้
อย่าด่าทอฉันใช่ว่าความผูกพันที่ให้เธอนั้นจะลดลงไป
ให้รู้ไว้เหตุผลที่ฉันต้องไป เพราะรู้ว่าสุดท้ายเธอต้องเลือกใครเท่านั้นเอง
*** เจ็บไม่น้อยไปกว่าเธอ
*** PeanuT :: nay
ไม่ใช่แค่เธอที่เสียใจ
ฉันเองก็ร้องไห้....ในวันก่อนนั้น
เพียงหยดน้ำตาที่ไม่อาจร่วงหล่น...กลัวคนบางคนไหวหวั่น
เมื่อรู้ว่าจะเดินต่อไป..โดยไม่มีฉันเดินกับเธอ
อยากบอกเพียงหนึ่งคำว่า ห่วงใย
ฉันเองก็เสียใจ...กับสิ่งที่เป็นไปเสมอ
ถ้าเลือกเปลี่ยนทุกอยากได้เองจะเลือกอยู่กับเธอ
แคร์...ความรู้สึกเธอเสมอ...อ่อนแอ
บางสิ่งที่เคยพลาดผิดไปแล้ว
ต้องเดินต่อไปอย่างแน่แน่ว...ดังคนแพ้
มีสักกี่ทางเลือกที่เหมาะสม...กับคนอ่อนแอ
นอกจากเดินไปอย่างคนแพ้....จากไป
ฉันเองก็เจ็บปวด..ไม้แพ้เธอ
ยืนยันว่ายังมีเธอเสมอ...ชีวิตใหม่
อยู่คนเดียวในที่กว้าง....ร้างไร้ซึ่งใคร
คนทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย...สมควรจากไปอย่างถาวร
**** ร่วมสนิท
แอบทำน้ำตาหล่นบนความหวั่นไหว
โห...ช่างคิดเสียกระไร...คนเรานี่
เป็นไปได้ไหม...ที่เขาอาจไม่ได้มาแสดงความหวังดี
แต่ที่มาพูดถ้อยคำห่วงใยอยู่ตรงนี้...เพราะความผูกพัน
บอกว่าห่วงใย...ไม่ได้หมายความว่าต้องหายเศร้า
มือที่แตะเบาเบา...ไม่ได้หมายถึงละครฉากไหนทั้งนั้น
จับมือกันเดินมาช่วงหนึ่ง...เมื่อมันถึงทางตัน
การบอกเลิกลากัน...ก็เป็นทางออกที่ดี
ไม่รัก...แล้วยังรู้จักกันไหม
เป็นแฟนกันไม่ได้...ยังเป็นเพื่อนกันได้ไหมนี่
คบกันไม่ได้...อาจไม่ใช่เพราะมีใครไม่ดี
แต่ทุกอย่างบนโลกใบนี้...มีทางที่ต้องเป็นไป
แค่คนเคยรัก...อย่างน้อยก็ เคย
เธอจะให้ทำเหมือนไม่รู้จักกันเลย...มันง่ายไหม
เห็นเธอเจ็บลึกลึก...คิดเหรอว่าฉันไม่รู้สึกอะไร
นะ...จับมือฉันไว้...ให้ฉันปลอบใจ
ไม่ว่าเธอจะมอบฐานะอะไรให้ก็ตาม
***** ให้คุณ ร่วมสนิท
***** หนึ่ง
ยังเหลือความผูกพันอะไรอีกเล่า
มีแค่ถ้อยคำหลอกลวงเก่าๆ ให้หลงให้เพ้อ
แต่สุดท้ายก็พบได้แค่การจากไปของเธอ
คำห่วงใยที่เธอให้ที่ฉันเจอ มีความหมายอะไร
รู้ใช่ไหมว่าคำปลอบไม่มีผล
มือที่แตะลงในความสับสน ไม่อาจแก้ใจได้
เพราะเป็นใจที่เจ็บชํ้า ที่เธอทำร้ายซํ้าๆ ตอกยํ้าลงไป
เธอเองก็เห็นด้วยใช่ไหม ว่าเราควรแยกกันไปเสียที
ทางออกคือคำว่าจบ
แต่ใจร้าวๆ มันไม่อาจลบ ภาพหลอนเหล่านี้
ภาพเก่าๆ ที่มีเราอยู่ใกล้ มันซึมลงกรีดใจที่มี
เข้าใจแล้วว่าฉันคนนี้ ไม่ใช่คำตอบที่ดีของเธอ
อย่ารู้จักกันอีกเลยนะ ขอร้อง
แค่ทนอยู่เพื่อเฝ้ามอง ก็ยังเกินฝืนเสมอ
พอแล้วล่ะการพบเพื่อทายทัก เพื่อรู้จัก เพื่อเจอ
อย่าเลยละฉันไม่ต้องการมือของคนอย่างเธอ มาถูกตัว
****** ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
จะเอาอะไรกับคนอย่างฉัน
ก็แค่ผู้หญิงไหวหวั่น...มีให้เธอนั้นแต่ถ้อยคำหวานไหว
ไม่มีคำไหนเลยสักคำ ที่ออกมาจากความจริงใจ
เธอพร้อมแล้วนี่ ที่จะเข้าใจ และมองฉันอย่างที่เป็นจริง
จะไม่อยู่ที่นี่ให้นานนัก
รู้ว่าคนหมดเยื่อใยมันมัก เน่าเสียไปทุกสิ่ง
มือที่แตะเพราะความอาวรณ์...ยังทำเราร้าวรอนกับความจริง
ใจเธอยังเฉยนิ่ง...และมองฉันห่างจากความเป็นจริง ไปทุกที
ฉันวันนี้ มันไม่ต่างจากตัวหนอนน่าขยะแขยง
ก็ไม่จำเป็นต้องเหลือละครไว้แสดง อย่างเมื่อวานนี้
คนเลวๆอย่างฉัน จะปล่อยมือเธอนั้น แล้วสำนึกเสียที
จะไม่มาพบเพื่อรู้จัก เพื่ออยู่ตรงนี้ ....
คืนอิสระให้เธอเสียที....จากผู้หญิงคนนี้...ที่สาร-เลว
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
เก็บมาจากบอร์ดของใยไหม
พอดีว่า ได้เขียนกลอนถึง บิ๊ก
My Big World
หลังจากที่ดูวีซีดี ที่ทำให้บิ๊ก ก่อนไปดูตอนเสิร์ตสุดท้ายของดีทูบี
แล้วก็เลยแถมกลอนบทนี้ให้
ซึ่งมาจากเพลง เจ็บแปลบ
เพลงที่บิ๊กใช้ซ้อมร้อง ก่อนออกอัลบั้มแรก D2B
(คราวหน้าจะเอา My Big World มาลงให้อ่านกันครับ)
.....
เก็บเอามาให้อ่านกันเล่นๆ นะครับ
^____^
19 มีนาคม 2547 22:26 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
เพิ่งรู้ตัว ว่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด
ผู้หญิงที่พรํ่าพรอด ว่ารักกันมากแค่ไหน
เพิ่งรู้ตัวนะว่า เธอคือผู้หญิงที่ห่างกันแสนไกล
ดวงดาวที่เห็นก็แค่เงาในดวงตาคู่ใส...ไม่มีจริง
เพราะที่แท้ดวงดาวอยู่แสนไกล
วอมแสงที่ทอดผ่านมาใกล้ ลวงตาทุกสิ่ง
แค่ความฝันเท่านั้น ที่เราได้ผูกพันพักพิง
อ้อมกอดที่เคยอุ่นอิง มันหยุดนิ่งไปกับเวลา
เพิ่งรู้ตัวว่ากอดผู้หญิงที่ไม่ควรจะรัก...
มันยากหนัก เหมือนเอื้อมดาวบนริ้วฟ้า
ทำได้แค่แหงนมอง แล้วนั่งนองนํ้าตา
เข้าใจความจริงแล้วนะว่า..เธอคือใคร
คนที่ฉันเอื้อมเท่าไหร่ ก็ไม่ถึง
ฉันก็แค่ก้อนหินก้อนหนึ่ง ที่หลงคะนึงในหยดนํ้าค้างใส
เห็นเงาสะท้อนแสงดาว ก็คิดเอาว่าไม่เกินเอื้อมใจ
พอแดดสายละลายนํ้าค้างไป ดวงดาวก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะมี
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
บางทีก็ไม่ใช่ว่าเราจะขี้ขลาด
หรือยอมแพ้
ต่อการต่อสู้
แต่ก็ต้องหัดยอมรับความจริงซะบ้าง
ทำเป็นมั้ย
....เจียมตัว....
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
19 มีนาคม 2547 16:06 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
เรื่องบังเอิญ...
เกิดขึ้นกับแขกไม่ได้รับเชิญ อย่างฉัน
บังเอิญมาเจอตอนที่เขากับเธอ สวีทกัน
คนมันเยอะ โต๊ะมันเต็มก็แค่นั้น เลยขอฉันนั่งด้วยคน
ก็ไม่ได้อยากนั่งตรงนี้เท่าไหร่
แต่ก็คงต้องฝืนใจ มาร่วมโต๊ะกันอีกหน
อยากกินอะไรก็ตามสบายนะ คิดซะว่าไม่มีฉันสักคน
พอดีร้านโปรดแล้วก็หิวซะจน ไม่อยากทนไปกินไกลๆ
กับข้าวมื้อนี้มันอาจจะฝืดคอ
ใช้เวลาไม่นานนะอยากจะขอ..แค่นี้จะได้ไหม
เมื่อก่อนขอมากกว่านี้ เธอก็ไม่เห็นว่าอะไร
ลืมแล้วหรือที่เธอบอกว่าชีวิตก็ให้ได้ ไม่ยากเย็น
เข้าใจแล้ว ว่าวันนี้ทุกอย่างเปลี่ยน...
การเจอกันคงทำให้เธอเลี่ยน ไม่อยากมาเห็น
คนที่เธอเคยชอบมองตา แต่วันนี้กลับทำมันไม่เป็น
จำได้หรือเปล่าคนที่โดนบีบเค้น ให้กลายเป็นคนเลือดเย็นอย่างทุกวัน
มานั่งเป็นก้างข่มคอเธอโดยไม่รู้สึก
อย่าเพิ่งนึกว่าลึกๆ ฉันจะรู้สึกจริงอย่างนั้น
ที่แท้ก็เจ็บแสบและเจ็บแปลบอยู่เหมือนกัน
แต่จำไว้ว่าแฟนเก่าอย่างฉัน คิดง่ายๆ จะทิ้งกัน อย่าฝันเลย
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
บางครั้ง
กับคนเลวๆ คนนั้น
การที่เราเล่นบทร้ายบ้าง มันก็จำเป็น
สำหรับการตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
18 มีนาคม 2547 19:49 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
รู้บ้างไหม ว่ามีใคร ที่คิดหา
เฝ้าพะว้า พะวง หลงรักใคร่
อยากเห็นหน้า เห็นรอยยิ้ม ที่พริ้มใจ
อยากบินไป อยู่เคียงใกล้ เช่นเคยมา
แต่ฟ้ากว้าง ทำเราห่าง เกินได้พบ
กลัวทางไกล จะคอยลบ ความห่วงหา
กลัวคนไกล ไม่รับรู้ แรงศรัทธา
ไม่รู้ว่า มีใครห่วง คอยหวงใจ
กลัวเธอเหงา แล้วมีเงา ใครมาแทน
เคยหวงแหน เคยคลอแขน เคยชิดใกล้
ไม่รู้ว่า ยามนี้ เธอมีใคร
มาแทนกัน มาแทนใจ มาแทนเรา
ได้หรือเปล่า อย่างเพิ่งเหงา หรือเศร้าจิต
อย่าเพิ่งคิด แปรเปลี่ยนไป ใจดวงเก่า
ฉันยังรัก ยังภักดี มีสองเรา
อีกไม่นาน จะคืนเหย้า คืนหาเธอ
........
จะรอได้ไหม ที่รัก...............................หนึ่ง
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
รอเธอเสมอ..........................ผู้หญิงไร้เงา
.........
รู้บ้างไหมว่าใจนี้ยังมีให้
ความห่วงใยจริงใจไม่ถอนถอน
ใจดวงเก่ายังเหมือนเก่าเคยเว้าวอน
ทุกคำอ้อนยังหวานซึ้งตรึงหทัย
แม้นจะนานเพียงไหนไม่หรอกนะ
บอกเลยหละยังมั่นคงอย่าสงสัย
มีความรักลึกซึ้งซึ่งหทัย
ไว้ชิดใกล้ใจเธอนั้นมิผันแปร
และไม่เหงาหรอกหนาทุกคราห่าง
เพราะแค่เพียงระยะทางที่ห่างแท้
ส่วนใจสองคล้องชิดติดดวงแด
ด้วยรักแท้มั่นคงตรงต่อกัน
และจะรอถึงวันพี่นั้นกลับ
จะคอยนับรอรับกลับปลอบขวัญ
คงสุขแท้เมื่อใกล้ชิดสนิทกัน
ความสุขสันต์คงชื่นหวนคืนใ
..........
พอดีไปต่อกลอนของผู้หญิงไร้เงาไว้
ขอแค่คิดถึง
ผู้หญิงไร้เงาเลยต่อ รอเธอเสมอ กลับมาให้
ถือโอกาสที่ผู้หญิงไร้เงาไม่อยู่
เลยเอามาลงหน้าตัวเอง
เอามาให้อ่านกันครับ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
18 มีนาคม 2547 19:13 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
ชั่วโมงที่แล้ว กาแฟในแก้วเคยอุ่น
กลิ่นกรุ่นที่เคยคุ้น ก็เริ่มจางหาย
นั่งรอใครบางคน จนแววตาสีหม่นมาทักทาย
ไม่ได้นัดใครแต่ก็มารอจนแสงตะวันสุดท้าย รํ่าลาไป
ชั่วโมงที่แล้ว ฟ้าเคยแต้มด้วยสีฟ้า
แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่า ผืนฟ้าที่อยู่ตรงหน้าแต้มสีไหน
เพราะความเหว่ว้าแต้มสีนํ้าตาในดวงใจ
จนมองไม่เห็นความอ่อนหวานใดๆ ของคํ่าคืน
ชั่วโมงที่แล้ว ไม่รู้ว่ามีรถราผ่านไปกี่คัน
ในร้านเก่าที่เราเคยมาด้วยกัน วันนี้มีแค่ฉันที่นั่งสะอื้น
การใช้เวลาคนเดียวมันเปล่าเปลี่ยวไม่อาจทวงหัวใจคืน
ทุกครั้งที่ลืมตาตื่น ได้ยินเพียงความข่มขื่นนั่งอยู่ในใจ
ชั่วโมงที่แล้ว คิดหวังว่าเธออาจแวะมา
รอคอยทั้งที่ไม่รู้ว่า หัวใจเธอจะเรียกหากันบ้างไหม
ความทรงจำเก่าๆ ร้านเก่า ฟ้าสีเทาไม้ได้ทำให้เปลี่ยนไป
ยังมีฉันที่ฝันลมๆแล้งๆไป ว่าจะได้พบใคร ที่ฉันรอ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
เคยบ้างไหม
ที่รอใคร
สุดท้าย แล้วเขาก็ไม่มา
.......
กลอนบทนี้ ต่อให้ กลอน ฉัน กับวัน เดิม เดิม
ของ ถนนสายเก่า รองเท้าคู่ เดิมนะครับ
หน้าส่วนตัว
1504
