1 ธันวาคม 2544 04:19 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
ท่ามหมอกริ้วนิ้วไล้กับใบหญ้า
เรียงระย้าน้ำค้างพร่างวาวใส
หยดละหยาดปาดอย่างละมุนละไม
คือเคลื่อนไหวเช้าตรู่ฤดูกาล
เรานิ่งฟังบ้างไหมในรู้สึก
แดดผนึกหมอกขาวพราวประสาน
แลชุ่มเย็นเว้นว่างระหว่างวิญญาณ
แทรกกองงาน ออกสู่โลก ลมโบกพัด
แง้มประตูดูบ้างอย่าห่างหาย
ไม้ใบคลายคลี่กลีบกรองกระหวัด
หมอกเครือคลุมรุมเร้าเราไม่ชัด
เพราะขนัดแน่นในวิสัยเมือง
วางบางอย่างกลางถนนที่คนหลง
มาบรรจงจับน้ำค้างบนฟางเหลือง
ใจจะจ่อต่อใจไปรุ่งเรือง
ในภพเปรื่องแห่งปราชญ์สะอาดงามฯ
1 ธันวาคม 2544 03:21 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
เดือนคล้อยแล้วแก้วตาขอลาล่วง
แม้นจะห่วงขวัญเจ้าจะเหงาหงอย
ราตรีกาลผ่านคืนฉันยืนคอย
จนใจน้อยนี้ทรุดหยุดเรี่ยวแรง
เพียงเท่านี้ขวัญเจ้าเราให้ได้
เพียงหัวใจหนึ่งซึ่งรั้นกำแหง
อนิจาดอกโศกลมโบกแกล้ง
ร่วงลงแห้งบนลานกาลเวลา
ฉะนั้นแลแขไขก่อนใจจร
ฉันอาวรณ์ร่ำไห้ในห่วงหา
อยากกอบเกี่ยวเกี้ยวดอกที่หลอกตา
มาแซมปักอุราก่อนลาลับ
เดือนวาดเส้นเร้นลายแห่งสายริ้ว
ดอกปลิดปลิวเปล่าร้างทางลมขับ
เหลือแสงดาวพราวพร่างจางระยับ
แต้มประดับ วันเงียบที่เยียบเย็น..
หน้าส่วนตัว
1057
