26 กุมภาพันธ์ 2548 16:32 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
จันทร์กระจ่างพร่างดวงอยู่สรวงชั้น
งามเฉิดฉันนวลเนื้อระเรื่อแสง
โค้งครึ่งเสี้ยวคงคมในวงแวง
กลมเด่นแจ้งโฉมกลบดาริกา
ดึกนิทานขานไขจากใครหนอ
เฝ้าแต่ขอโต๊ะเตียงชำเรียงหา
เจื้อยเสียงแจ้วทิศไหนในชายคา
ที่ขอม้าขอช้างไปต่างดาว
หริ่งเรไรไล่เสียงตั้งแต่ค่ำ
ยังคงร่ำทำนองใกล้คลองหนาว
จิบน้ำค้างจอกน้อยนับร้อยพราว
เหนือริ้วข้าวรวงทิพย์ลิบลิบปลาย
จันทร์เอ๋ยจันทร์ เจ้ามี ไหมข้าวแกง
ยอดข้าวเสียด ทอดแทง ไปสุดสาย
ทุ่งอาบจันทร์รอเคียวเกี่ยวพวงราย
หรือจันทร์หงายเสี้ยวเกี่ยวแทนเคียวเอย..
25 กุมภาพันธ์ 2548 16:34 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
หมอกคล้อย ย้อยต่ำ อำลาฟ้า
ห่มหญ้า แพรป่า ไพรสีเขียว
น้ำค้าง วางวาว ตามใบเรียว
โค้งเคียว ค้อมยอด ทอดลงราย
หนึ่งนกห่มฤดูป่าหนาว
ข่าวคราว อ่านจาก สารสหาย
ลมสี ดนตรีซึ้ง ตรึงกาย
อุ่นอาย ไออุ่น หนุนรังนอน
เชื้อเชิญ นกน้อย ไปเยือนถิ่น
สูดกลิ่น หอมดอก ที่ซอกขอน
เอื้องงาม ยามย้อย อรชร
ผละรัง ปีกร่อน ลงชมเชย
ดงดอกออกช่อรอระบัด
แต่งจัด กิ่งก้านบานเปิดเผย
เคาะประตู ป่าหนาว ก่อนล่วงเลย
คุ้นเคย รู้จัก ก่อนรักลา..
24 กุมภาพันธ์ 2548 14:03 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
จำจรไกลใจหวนสุดครวญถึง
ฝันรำพึงพบเพื่อนใต้เดือนหงาย
ดื่มกวีก้นแก้วของดาวพราย
ระบำสายน้ำค้างเอาร่างรอง
ขัดสายลมกลมเกลาให้เข้าฟ้า
สอยดาราสีโศกหากโลกหมอง
แล้วเกี่ยวกลัดทัดดอกซอกฟ้าทอง
เต็มมวลของความชื่นเพื่อตื่นตาม
เพลงดอกไม้ไหวว่อนสู่ดอนร้าง
เติมความว่างให้ตื้นแม้ขื่นหนาม
สร้างอุดมร่มหอมที่พร้อมงาม
ทั่วเขตครามดอกไม้ใจกวี
อีกฝั่งเดือนเพื่อนสหายทอดกายนั่ง
ตะเกียงหวังต่อไต้ระบายสี
หรือผล็อยหลับ มิสดับ จับดนตรี
ห่างทุกที เมืองดอกไม้ ไสวบาน
จำจรไกล ใจหวนสุดครวญถึง
ฝันรำพึงพบเพื่อนพ้องขับขาน
เพลงดอกไม้ ใบร่มที่ห่มลาน
รัตติกาล หว่านน้ำค้าง เอาร่างรอง..
4 ธันวาคม 2544 05:16 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
ชมดาวเดือนไม่เหมือนชมใจเจ้า
มันช่างเหงาซึมเซา ร้าวไหวไหว
มีดาวเดือนเกลื่อนฟ้าไม่สุขใจ
เท่ามีเจ้าใกล้ใกล้เคียงใจพอ
พรุ่งนี้เอยแม้นเปรยถึงความรัก
จะเหี้ยมหักความอายให้ตายหนอ
จะกระซิบแผ่วแผ่วในลมคลอ
ชาตินี้ขอรักมั่นนิรันดร์เดียว
หวังเพียงเจ้ารับรู้สู่ห้วงนี้
ห้วงฤดีพึงรักจักเฉลียว
ใช่กวีวาดลมคมดังเคียว
แต่ทุกเสี้ยว ใจข้าสัญญาจริงฯ
4 ธันวาคม 2544 05:02 น.
หนึ่งนก ฤดูหนาว
ปฏิมาหน้ากระดาษสะอาดขาว
ปฏิพากย์กับหมู่ดาวท่ามหมอกหนา
ปักษจรสงัดเงียบพรรณนา
แว่วดารา กับตัวข้า ที่จำนรรจ์
โอ..ดาวเอ๋ย ขวัญเจ้า หนาวบ้างไหม
ฟ้าละไมโอบเจ้าเนาสวรรค์
ใครเป็นเพื่อนเอื้อนเพลงระหว่างวัน
แผลฉกรรจ์ทนไหวไหมขวัญเอย
ไหนเจ้าบอกดอกมะลิที่ผลิยอด
จะเกี้ยวกอดก่อนน้ำค้างร้างระเหย
แล้วไยด่วนทวนคำซ้ำละเลย
ไปชื่นเชยโคมจันทร์ชั้นเมฆา
เจ้าจงใจ ไปไกลถึงเพียงนั้น
สายสัมพันธ์สิ้นแล้วเสน่หา
โลกข้างล่างทางนี้เจ้าระอา
แม้แต่ในแววตาข้างั้นฤา
ไหนเราเคยสัญญาจะมีกัน
ไยเจ้านั้นทิ้งไว้แต่เพียงชื่อ
ดรุณีหนีหน้าไม่หารือ
กลับใช้ขื่อเป็นเพื่อนเลือนความจำ
ข้าโศกเศร้า รู้เจ้าเศร้าโศก
เมื่อโลกทั้งโลก สีเหมือนน้ำคร่ำ
วันนี้อีกแล้ว ดอกแก้วร่วงซ้ำ
ถูกมือระยำ กระทำชำเรา
ข่าวจากหน้าหนึ่ง ซึ่งเมื่ออ่านพบ
บ้างเลือกจุดจบ เป็นศพแบบเจ้า
กี่ร้อยกี่พัน สวรรค์รับเอา
ไปพิงแนบเนา เป็นดาริกา
ขวัญเอ๋ยขวัญมา เพื่อนยาข้าเอ๋ย
ไม่มีแล้วเอยคนครหา
ดาวดวงพิสุทธิ์ จุติเจ้ามา
นิ่งหลับบนฟ้าเถอะเจ้าขวัญดาว
และโลกเบื้องล่าง ที่ข้างยืนอยู่
ไม่รู้ ไม่รู้ อีกกี่ผู้สาว
ขื่นขมขื่นไข้ จากไอ้คนคาว
ระทมรวดร้าว จากไอ้สังคมฯ
หน้าส่วนตัว
1910
