หลบหัวใจตัวเอง

หนามไม้ไผ่ฯ

"ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ...แอนเข้าใจทุกอย่างแล้ว..."                "แอน...แอน...ฮัลโหล ๆๆๆ แอน"
หญิงสาวเงียบไปนาน แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัด...
"แอน..หนุ่มขอร้องนะ..เข้าใจหนุ่มหน่อยสิ..หนุ่มคิดถึงแอนนะ..ใช้เหตุผลหน่อยได้มั้ย??"
แอนนิ่งฟังชายหนุ่มอยู่นาน แต่ก็มิได้เอ่ยอะไรออกไปแม้แต่เสียงลมหายใจ จะมีเพียงน้ำตาอุ่นๆ ที่รินอาบแก้มทั้ง
สองข้างของหญิงสาวเท่านั้น
"อย่าเงียบได้มั้ย...มันเปลืองนะ..เก็บไว้คุยกันต่อในวันพรุ่งนี้จะดีกว่าซะอีก.." "ไม่รู้ว่าแอนจะฟังหนุ่มอยู่รึเปล่า..
แต่อยากให้รู้ไว้ว่า หนุ่มคิดถึงแอนมาก ยอมทำให้ทุกอย่างเท่าที่หนุ่มจะทำให้ได้..ขอให้แอนเข้าใจหนุ่มด้วย"
 "งั้นหนุ่มวางนะ..เอาหูออกห่างโทรศัพท์สิ..หนุ่มจะวางแล้วนะ  1..2...3..." ตื๊ดๆๆๆๆ... 
เสียงโทรศัพท์ถูกตัดลงโดยชายหนุ่มเป็นผู้กระทำ.. 
เขามักจะทำแบบนี้เสมอๆ ก่อนจะเป็นคนวางสาย เพราะไม่ต้องการให้แฟนสาวของตนได้ยินเสียงการตัดขาด
การสนทนาของกันและกัน..หญิงสาวเองก็ปลื้มพฤติกรรมแบบฉบับของเขาไม่น้อย
หนุ่มและแอนคบกันในฐานะคนรู้ใจได้ไม่ถึงสองเดือน แต่เขาทั้งสองกลับเข้าใจความรู้สึกของกันและกันเป็น
อย่างดี...คำพูดอ้อมโลกของอีกฝ่าย  ถูกแปลผลออกมาโดยอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดายและถูกต้องชัดเจน..
     แล้วทำไม หญิงสาวถึงพูดกับแฟนหนุ่มแบบนั้น??? ด้วยเพราะความที่ระยะทางทำให้สองคนห่างกัน
การคุยโทรศัพท์จึงเป็นหนทางที่ทั้งสองเลือกที่จะใกล้ชิดกัน... แต่ก็เพราะทั้งสองฝ่ายไม่ได้เกิดมาผลิตแบงค์
ใช้เอง ไม่ได้เป็นเจ้าขององค์การโทรศัพท์...ปัญหาก็เลยเกิดจากการที่ขาดทุนทรัพย์ในบางครั้ง 
ทำให้ติดต่อหากันได้ไม่บ่อยมาก.. ด้วยเพราะความเป็นห่วง บวกกับสิ่งที่ต้องการให้เขาโทรมาหาทุกวัน 
จึงทำให้แอนเป็นฝ่ายเสนอความคิด ว่าให้เลิกการติดต่อกัน หญิงสาวอารมณ์อ่อนไหวง่าย จึงไม่ต้องการได้รับ
ความเจ็บปวดเมื่อหนุ่มโทรหาไม่ได้ ไม่อยากให้ตัวเองเป็นเหมือนตัวการที่ทำให้หนุ่มใช้เงินสิ้นเปลือง
 ดังนั้น แอนจึงเป็นคนตัดสินใจที่จะไม่รับโทรศัพท์ของหนุ่มอีกต่อไป
หนุ่ม...ผู้ดื้อดึง..ก็ยังขยันโทรมาหาเช้าเย็น เพราะไม่ต้องการให้ความรู้สึกยิ่งลดน้อยลง ความใกล้ชิดยิ่งลดลง
ความต้องการของคนสองคนเหมือนกัน..คืออยากจะคุยกันทุกวัน แต่พฤติกรรมที่แสดงออกมาต่างกัน...
********** ความรักของคนสองคนในเรื่องนี้จะดำเนินต่อไปอย่างไร..คุณ..เป็นผู้เลือกหนทางได้...********