31 มกราคม 2548 15:57 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
4 ปี.. กับหยาดเหงื่อที่เธอทุ่ม
4 ปี กับงานที่เร้ารุม เธอไม่หาย
4 ปี มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา มิคลาย
4 ปี เจอทั้งสุขและสบาย..แต่เธอยังเต็มใจรับมัน
หมดเวลา..สำหรับการพิสูจน์ความอดทน
หมดเวลา..กับการหยิบ 2B ขึ้นมาฝน เหมือนวันนั้น
สิ้นสุดซะที..กับปริญญาตรี ที่เธอเฝ้ารำพัน
ในที่สุด ก็ถึงวัน...วันแห่งความเปรมปรีดิ์
ยินดีด้วยนะ..กับบัณฑิตคนใหม่
รั้ว ทั ก ษิ ณ คงชื่นใจ ได้ผลผลิตอย่างเธอคนนี้
สามารถเข้าสู่สังคม..ที่ต้องการทั้งคนเก่งและคนดี
ยอมรับเลย เธอคนนี้..มีไฟเกินต้านทาน
ขอเป็นกำลังใจให้...
ไม่ว่าวันไหนๆ..มีแต่คนชื่นชมกล่าวขาน
จะอยู่ที่ไหนๆ...มีแต่คนรัก..ห่างเรื่องร้าวราน
มีความสุขและชื่นบาน..
ตั้งใจทำงานชิ้นต่อไปนะเธอคนดี....
*-* ยินดีด้วยนะเจ้าเป็ดน้อย...อิอิ... *-*
17 มกราคม 2548 09:46 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
คงไม่ต้องเอ่ยความให้มาก
ทุกสิ่งมันจาก..ไปตามกาลเวลา นานแล้ว
ฉันเอง..ก็รู้..เราสองคน คงคลาดแคล้ว
ทำใจนานแล้ว..ว่ายังไงซะ..เธอคงไม่กลับมา
แต่ขอให้รับรู้
ฉันยังเฝ้าดู..ยังรอเธออย่างโหยหา
ยังจำได้..ถึงวันเกิดของเธอนะ ตุ๊กตาฯ
เพียงแต่ว่า..มันไม่เคยตรงวันซักที..น่าช้ำใจ ( ^_* )
15 มกรา.. นั่นวันเกิดเธอ
แต่ฉันก็ดันเผลอ..อวยพร 17 มกราจนได้
ยังจำได้ไหม..ปีที่แล้ว..เป็นอย่างไร
ปีนี้..ยัยซ่ายังคงไว้..ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็น..
โอเค...ขอให้เธอมีความสุขมากๆ
อย่าได้จาก..สิ่งที่รัก..ห่างความลำบากยากเข็ญ
มีคนรุมรัก..รุมห่วงใย ทุกเช้าเย็น
เป็นดาวที่ยืนเด่น..มีแต่คนชื่นชม
*-* ตัวเองยังอดดีใจไม่หาย..ที่ยังจำได้ถึงวันเกิดตุ๊กตาไล่เหงา...ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ได้อยู่รับรู้ตรงนี้..แต่มั่นใจ..เค้าคงไม่ลืม... *-*