3 เมษายน 2546 14:40 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
++++++++สายธารไม่เคยไหลย้อนกลับ+++++++
ชีวิตคนเรา ก็คงไม่ต่างอะไรกับลำน้ำลำนึง
ต้องอยู่ต่อไปพร้อมกับความหวังภายภาคหน้า
ที่ตัวเอง ..ก็ยังบอกไม่ได้ว่าจะเป็นไปเช่นไร
++++++++++ เหมือนลำน้ำสายหนึ่ง+++++++++++
ที่หาจุดจบของตัวเองไม่ได้ซักที
ทำได้เพียงไหลไปเรื่อยๆ..เรือ่ยๆ...
มีแอ่งรองรับเมือไหร่...
คงจะถึงจุดจบของตัวเองซักที........
17 กุมภาพันธ์ 2546 02:01 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
++++บางครั้ง...การรอคอยใครสักคน..
เป็นเรื่องน่าเบื่ออยู่เหมือนกัน++++
++++และเราก็เป็นคนหนึ่งที่คิดเช่นนั้น..ในเวลานี้
........ไม่รู้จะรอได้นานแค่ไหน.....
กับความอดทนที่มีขีดจำกัดของมัน...
...ทั้งเหนื่อย..ทั้งล้า...กับการรอคอย....
++++เสียเวลากับสิ่งเหล่านี้ไปมาก....
ต้องกลับมาหวนคิด...เสียดาย...++++
กับเวลาที่เราปล่อยไป....ว่างเปล่า..
....ไร้ค่า...น่าเสียดาย..............
หากจะนึกได้...มันก็เสียไปซะแล้ว++++
++++ จะเรียกร้องก็เกินที่มนุษย์จะสามารถ
ที่ทำได้..ก็เพียง..พร่ำร้องขอเวลาคืน...
ได้แค่นั้นจริงๆนะ...ค น เ ร า....++++
9 กุมภาพันธ์ 2546 21:39 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ถึงแม้ฟ้า..จะไร้ดาวเคียงข้าง..
เส้นรุ้งบางๆ..ไม่ปรากฎหลังฝน
ต้นไม้ใบหญ้า..ยังห่างไกลจากสายชล
แม้นยามอัสดง..คงไร้ซึ่งแสงตะวัน...
แต่มีบางสิ่ง..ยังคงไม่แปรเปลี่ยน
แม้นกาลเวลาจะหมุนเวียนและเปลี่ยนผัน
ถึงแม้ดวงจันทร์กับราตรีไม่คู่กัน
แต่รับรองใจฉันเคียงข้างเธอ..ไม่เปลี่ยนแปลง..
20 มกราคม 2546 15:55 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ท้อ...กับสิ่งที่เข้ามาในชีวิต
แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะวิ่งหนี...
อยากทำให้มันเป็นสิ่งดี-ดี
เป็นสิ่งที่..ใจเรานั้นต้องการ..
รู้...ว่าบางครั้งอาจจะล้ม
แต่ไม่คิดที่จะก้มหรือหมอบคลาน
จะต้องสู้ต่อไปด้วยความกล้าหาญ
มั่นใจ...อีกไม่นาน..คงเป็นจริง..
19 มกราคม 2546 23:46 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ในวันเหงาๆ...กับที่เหงาๆ...
ในใจฉันเฝ้า วิงวอน..ภาวนา..
ให้ฉันคุ้นเคยกับสถานที่และเวลา..
เมื่อถึงคราที่ฉันต้องเดียวดาย...
แต่ตอนนี้..ยังอยากขอมีเธอ..
คิดถึงเสมอ ไม่อยากให้ไปไหน
เพราะรู้ทุกที..เวลาเธออยู่ใกล้
ฉันอบอุ่นใจ...เหมือนได้รับ..คำปลอบโยน...