22 เมษายน 2547 15:14 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ไม่อยากให้เธอทำหน้าเศร้า
อย่าปล่อยให้อารมณ์เหงา..ครอบงำเธออีกได้มั้ย
เพราะฉันคนนี้..จะพลอยไม่สบายใจ
ถึงต้องจากกันไกล..
แต่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเธอทุกครา..
เมื่อก่อน เธออาจเคยเหงา..
แต่เมื่อวันนี้เรามีเรา..ยังมีฉันอยู่ตรงหน้า
อยากให้เธอยิ้ม..อยากให้มีความสุขกับวันเวลา
ฉันไม่ชอบมองใบหน้า..
ที่เปื้อนคราบน้ำตา..กับความรู้สึกเหว่ว้าอย่างนั้นเลย..
รับปากฉันนะคนดี..
ว่าต่อไปนี้..จะไม่ทำตัวชาเฉย
เมื่อไหร่ที่รู้สึกเหงาหรือเศร้า..อย่าปล่อยปละละเลย
อย่าทำตัวเหมือนอย่างเคย..ที่ยอมให้มันครอบงำจิตใจ
รีบเอาเชือกมาผูกไว้ ทั้งสองข้างของมุมปาก
เมื่อไหร่รู้สึกยิ้มยาก..ให้ลองกระชากเชือกนั้นไว้
กระตุกทั้งสองข้างของมุมปากขึ้น..แล้วรีบส่องกระจกดูไว-ไว
เธอจะได้เห็นยิ้มสดใส..ที่ใครๆต่างชมนัก..ว่าน่ารักจริง
~จำไว้เลยนะ..ห้ามเหงาอีกเด็ดขาด..ไม่งั้นเราโป้งเจงๆ.. ~
22 เมษายน 2547 15:04 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ยั ง อ ย า ก เ ห็ น ร อ ย ยิ้ ม ข อ ง เ ธ อ
อ ย า ก ไ ด้ พ บ เ จ อ กั บ เ ธ อ ทุ ก ค รั้ ง
ยั ง ค ง มี ค ว า ม รู้ สึ ก ดี - ดี กั บ เ ธ อ ต ล อ ด ทั้ ง วั น
ยั ง อ ย า ก เ ก็ บ มั น เ ป็ น ค ว า ม ท ร ง จำ ที่ ดี
ต่ อ จ า ก นี้ ไ ป ค ง ไ ม่ ไ ด้ พ บ ห น้ า
ไ ม่ ไ ด้ ส บ ต า อ า ย - อ า ย ข อ ง เ ธ อ ค น นี้
ไ ม่ เ ป็ น ไ ร . . ไ ม่ ไ ด้ น้ อ ย ใ จ เ ล ย ค น ดี
เ พ ร า ะ ที่ ผ่ า น ม า นี้ . . .
เ ธ อ ช่ า ง แ ส น ดี . . จ น ย า ก จ ะ ลื ม เ ลื อ น . .
19 เมษายน 2547 14:38 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ไม่หรอก..ไม่ได้ลืมวันของฉันกับเธอ
ยังจำได้เสมอ..สี่ปีที่ผ่านมา..ทุกวินาทีล้วนสำคัญ
เพราะเป็นวันที่ทำให้ฉันกับเธอได้รู้จักกัน
ได้ถักทอ สายสัมพันธ์ จนกลายเป็นเพื่อนที่แสนดี
ของขวัญล้ำค่ากว่านี้ คงหาไม่ได้
มีเพียงบันทึกลับความใน ของฉันคนนี้
ส่งผ่านเป็นลายลักษณ์อักษรให้เธอคนดี
เป็นอนุสรณ์ว่าฉันได้มีเพื่อนไว้ในความทรงจำ
ภาพเก่าๆ..วันแก่ๆ..
ที่ถึงแม้จะมีคราบน้ำตา ปนฮาเฮขันขำ
แต่มันคือ ความประทับใจที่ได้ร่วมกันสร้างวีรกรรม
เป็นกลุ่มโจ้กประจำ ..ที่ใครๆ ไม่ลืมเลือน
ทุกอย่างจะยังคงบันทึกไว้ในสมอง
ทุกฉากทุกตอน จะยังฝังลึกในก้นบึ้งของใจ ไม่ขยับเขยื้อน
ทุกริ้วรอย ที่เคยเปื้อนหน้าพวกเรา จะยังคงย้ำเตือน
ว่าความเป็น เพื่อน ของเรา จะไม่จางหายไปกับวันเวลา...
จบกันแล้วสินะ ดีใจกับทุกคนด้วยนะ...แต่ยังไงมิตรภาพเราคงไม่สิ้นสุดไปพร้อมกับวันรับปริญญาหรอก..มั่นใจ!!
25 มีนาคม 2547 04:45 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ทางเดิน สู่ฝัน มากมาย
ต่างคน ต่างใจ ต่างเลือกเดิน
แต่วันวาน อาจเป็นเพราะความบังเอิญ
ที่ทางเดิน สู่ฝัน เราทับกัน
จากแปลกหน้า มารู้จัก และรู้ใจ
กอดคอกัน เดินไป ไม่ไหวหวั่น
มีเรา มีนาย มีใจให้ กันและกัน
ผ่านคืนวัน..4ปี แล้วเพือ่นเกลอ
แต่วันนี้ ทางฝัน เราแยกห่าง
ต่างคนต่าง ต้องเดินต่อ ไม่ใช่เหรอ
อย่าหวั่นไหว ไม่เป็นไรหรอกไอ้เกลอ
เพราะฉัน-เธอ เราจะห่าง ก็แค่กาย
จะเมื่อไหร่ ก็จะมีเราอย่างนี้
ความรู้สึกดี-ดี ..ไม่ห่างหาย
ระยะทาง จะห่างกัน กี่พันไมล์
ไร้ความหมาย..ถ้าใจ เรามั่นคง
*-* เฮ่ๆๆ บรรดา single five จ๋า..สัญญากันนะ ว่าเราจะไม่ลืมกัน.. อย่าลืมติดต่อกันด้วยนะเจ้าคะ...*-* @^_^@
25 มีนาคม 2547 04:05 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
เฮ่อ..โปรเจคๆๆๆ อะไรๆก็ยังไม่เข้าร่องเข้ารอย...ทำไงดีเนี้ย..ยัยนา หนึ่งในสมาชิก single five ของเรา ยังไม่มาซะที..ต้องพรีเซ้นต์เป็นคนที่สองด้วย..โทรตามก็ดันปิดเครือ่งอีก..เฮ่อ..ตายๆๆ
อ้ายนา...เอ็งหายไปไหนฟะ
รู้มั้ยนะ..ใครๆ ต่างเฝ้าหา
เมื่อไหร่เอ็งถึงจะได้มา
ให้ทันเวลา พรีเซ้นต์งาน
รู้ป่าว..พวกเราเป็นห่วง
ต่างโทร..ตามทวง ต่างกล่าวขาน
กลัวว่าเอ็ง จะไปเดิน ตกหลุมตามไหล่ทาง
รู้ป่าว..จารย์เจแกรอค้าง...
ผิดนัดกะจารย์อีกแล้วนะเอ็ง!! ทั้งปี
เพื่อนๆ ตามหากันให้ควั่ก..จนจารย์รอไม่ไหว (แกไม่สบายด้วยอ่ะรู้ป่าวยัยนา) เลยต้องเดินทางกลับ..จารย์โอ๋(ผู้ประสานรายวิชา) ก็เลยให้ช้านพรีเซ้นต์ต่อเลย..(เนี่ยแหล่ะน๊า..ทำให้ชั้นโดนจารย์หมอเพ่งเปงคนแรกเล้ยยย กรำๆๆ)
ตกบ่าย ..ยัยซ่าชักจะทนพิษของอาการหนังตาหย่อนไม่ไหว..แหะๆๆ หลับปุ๋ยเลย..อ้ายอร..มันเห็นทนไม่ได้...ปลุกเอาๆ
หลับอีกแล้วนะ..เจ้าซ่า
อะไรกันว๊า..มานั่งหลับ
ปลุกจนเหนือ่ย แล้วนะครับ
ยังจะหลับ อีกเหรอ..เฮ่อ..เหนื่อยใจ
พอตื่นมา.ทำตาแป๋ว
ก็ตื่นแล้ว..อย่าเหลวไหล
ฟังสิ ฟัง..ฟัง ฟัง..ให้ตั้งใจ
อย่าต้องให้..ปลุกใหม่ อีกนะเธอ..!!
ให้ทำไงอ่ะ..คนมันง่วงนี่อรเอ๊ย..เข้าใจวัยรุ่นหนอ่ย..แต่ก็นะ..หลังจากเห็นบรรดาอาจารย์กำลังจะรุมซ้อม เอ๊ย รุมซัก เพือ่นที่กำลังพรีเซ้นต์ เจ้าซ่าก็ตาตื่นเลยเชียว..(เสียวแทนเพื่อนเลย..) @^_^@
หน้าส่วนตัว
1230
Lovers
0 คน เลิฟหนามไม้ไผ่ฯ
Calendar
