20 มิถุนายน 2547 16:07 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ไม่คิดถึงกันแล้วใช่ไหม
ถึงได้จากไป แบบไร้เยื่อใยเช่นนี้
ไม่มีแม้คำลา คำบอกกล่าวเลยคนดี
ปล่อยให้ฉันคนนี้ ตรอมตรม จมน้ำตา
จะให้ฉัน เป็นแค่ความหลัง
ใจที่เคยจริงจัง..เบื้องหลังก็แค่คนไร้ค่า
รับรู้แล้ว..ฉันมันก็แค่แม่ค้าขายปลา
แค่บังเอิญเธอผ่านมา..มองสบตา แล้วผ่านไป
19 มิถุนายน 2547 11:18 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
^-^ ตอนนี้เธอสบายดี อยู่รึเปล่า
^-^ บรรยากาศเงียบเหงา เธอเศร้าบ้างไหม
ลมหนาวพัดมา เยือกเย็นหรืออย่างไร
หวัง ฝนฟ้าคงเป็นใจ ให้ตัวเธอสุขสบาย
ทางนี้ ท้องฟ้า ยังอึมครึม
ใบหญ้าไม่เขียวครึ้ม ไม่สดใส
เมฆฝน ยังเกเร ไม่ยอมเป็นใจ
พายุยังพัดไหว ไกวใจ ให้โลเล
อยากรู้..จะเป็นเหมือนกันไหม
คิดถึงคนไกล หวังใจไม่ไขว้เขว
ความรู้สึกข้างใน มันสับสนปนเป
จะรักเธอ ก็ลังเล..กลัวเธอไม่มีใจ
คงจำใจ ต้องยอม ให้มันเป็นไป
จะบังคับให้ ฝนหยุดตกฟ้าสดใส คงเป็นไปไม่ได้
ไม่ต่างอะไร กับเรื่องของความรู้สึกข้างใน
^-^ คงต้องปล่อยมัน ล่องลอยไป ดั่งนกที่มีปีกบิน ^-^
31 พฤษภาคม 2547 22:30 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
กลับมานั่งดูรูปเก่าๆ
ที่พวกเราเคยสร้างวีรกรรม
เป็นบทเรียน ที่สนุก น่าจดจำ
ยิ้มขำขัน ยังเปื้อนใจ มิสร่างซา
เจ้าก้อยมองแบงค์ เจ้าอรคิดถึงพี่เจต
ซ่าสังเกต เห็นเจ้านา ยิ้มเริงร่า
เหตุเจ้าเจ กำลังสับสนในอุรา
จะชอบต้าร์ หรือพี่วัฒน์ คนไหนดี
มาตอนนี้ ทุกคนต่าง สลดเศร้า
เรื่องเก่า ๆ กลายเป็นอดีต สุขล้นปรี่
ก้อย อร นา เจ&ซ่า เพื่อนตัวดี
ต่างชีวี สันโดษ ตามลำพัง
แต่ถึงพวกเราจะอยู่ห่าง
ความเคว้งคว้าง ก็มิได้มากักขัง
ความเงียบเหงา อ้างว้าง มิได้หยุดยั้ง
พวกเราทั้ง 5 คนยัง จดจำกัน ตลอดไป
27 พฤษภาคม 2547 11:25 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
คืนนี้ ฝนพรำ ร่ำคิดถึง
ใครคนหนึ่ง ซึ่งฉัน เคยรู้จัก
ครั้งหนึ่ง เราสอง ต่างทายทัก
เป็นคนรัก ที่แสน จะภักดี
คืนนี้ เมฆหมอก ไม่เป็นใจ
จันทร์แสนไกล หาส่องแสง ในคืนนี้
เพราะเมฆครึ้ม ฝนพรำ ไม่ใยดี
ฉันคนนี้ อยากรำพึง ถึงดวงจันทร์
จันทร์เจ้า..คืนนี้ หายไปไหน
ฉันคนไกล กำลังเหงา อยากบอกสาร
อากาศช่างเยียบเย็น พาลให้คิด ถึงวันวาน
จันทร์แสนหวาน ช่วยปลอบโยน ตัวฉันที
ช่วยสาดแสง สีทอง เหลืองอร่าม
อย่ามองข้าม..มอบความอบอุ่นให้ฉันคนนี้
ช่วยซับน้ำตา แห่งความเศร้า ให้หน่อยนะคนดี
เพราะตอนนี้..เหลือแค่จันทร์แสนดี คอยห่วงใย...
26 พฤษภาคม 2547 15:19 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
สายน้ำไม่เคยไหลย้อนกลับ
ไฟคงมอดดับ ถ้าหมดเถ้าถ่าน
เวลาจะหยุดเดิน หากใช้แบบไขลาน
ก่อนลาจากย่อมมีพบพาน นั่นคือเรื่องจริง
ทุกอย่างย่อมเป็นไปตามครรลอง
1+1 เท่ากับสอง ใช้ได้กับทุกสิ่ง
เป็นเรื่องของเหตุผล อย่าสับสน อย่าประวิง
เพราะความจริง ย่อมเป็นไป ตามกฎเกณฑ์ของมัน
เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกหมดกำลัง
อย่าเพิ่งหมดหวัง จงฮึดสู้สู่ทางฝัน
เมื่อหมดได้ ย่อมเติมได้ ดั่งรถเติมน้ำมัน
หากหมดลงกลางคัน ให้นึกถึงฝัน..ที่เราต้องการ
ฝันใครก็ฝันมัน
เป็นกำลังสำคัญ..ที่จะคอยประสาน
ให้เราได้ก้าวต่อไป..ยังสิ่งที่ต้องการ
สักวันต้องได้พบพาน..อย่าเพิ่งท้อ..สู้กันต่อไป...
หน้าส่วนตัว
1131
Lovers
0 คน เลิฟหนามไม้ไผ่ฯ
Calendar
