31 มกราคม 2548 15:57 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
4 ปี.. กับหยาดเหงื่อที่เธอทุ่ม
4 ปี กับงานที่เร้ารุม เธอไม่หาย
4 ปี มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา มิคลาย
4 ปี เจอทั้งสุขและสบาย..แต่เธอยังเต็มใจรับมัน
หมดเวลา..สำหรับการพิสูจน์ความอดทน
หมดเวลา..กับการหยิบ 2B ขึ้นมาฝน เหมือนวันนั้น
สิ้นสุดซะที..กับปริญญาตรี ที่เธอเฝ้ารำพัน
ในที่สุด ก็ถึงวัน...วันแห่งความเปรมปรีดิ์
ยินดีด้วยนะ..กับบัณฑิตคนใหม่
รั้ว ทั ก ษิ ณ คงชื่นใจ ได้ผลผลิตอย่างเธอคนนี้
สามารถเข้าสู่สังคม..ที่ต้องการทั้งคนเก่งและคนดี
ยอมรับเลย เธอคนนี้..มีไฟเกินต้านทาน
ขอเป็นกำลังใจให้...
ไม่ว่าวันไหนๆ..มีแต่คนชื่นชมกล่าวขาน
จะอยู่ที่ไหนๆ...มีแต่คนรัก..ห่างเรื่องร้าวราน
มีความสุขและชื่นบาน..
ตั้งใจทำงานชิ้นต่อไปนะเธอคนดี....
*-* ยินดีด้วยนะเจ้าเป็ดน้อย...อิอิ... *-*
17 มกราคม 2548 09:46 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
คงไม่ต้องเอ่ยความให้มาก
ทุกสิ่งมันจาก..ไปตามกาลเวลา นานแล้ว
ฉันเอง..ก็รู้..เราสองคน คงคลาดแคล้ว
ทำใจนานแล้ว..ว่ายังไงซะ..เธอคงไม่กลับมา
แต่ขอให้รับรู้
ฉันยังเฝ้าดู..ยังรอเธออย่างโหยหา
ยังจำได้..ถึงวันเกิดของเธอนะ ตุ๊กตาฯ
เพียงแต่ว่า..มันไม่เคยตรงวันซักที..น่าช้ำใจ ( ^_* )
15 มกรา.. นั่นวันเกิดเธอ
แต่ฉันก็ดันเผลอ..อวยพร 17 มกราจนได้
ยังจำได้ไหม..ปีที่แล้ว..เป็นอย่างไร
ปีนี้..ยัยซ่ายังคงไว้..ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็น..
โอเค...ขอให้เธอมีความสุขมากๆ
อย่าได้จาก..สิ่งที่รัก..ห่างความลำบากยากเข็ญ
มีคนรุมรัก..รุมห่วงใย ทุกเช้าเย็น
เป็นดาวที่ยืนเด่น..มีแต่คนชื่นชม
*-* ตัวเองยังอดดีใจไม่หาย..ที่ยังจำได้ถึงวันเกิดตุ๊กตาไล่เหงา...ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ได้อยู่รับรู้ตรงนี้..แต่มั่นใจ..เค้าคงไม่ลืม... *-*
25 ตุลาคม 2547 12:07 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
♥ ♥ ....♥ ♥
ไม่รู้ทำไม...
ทั้งที่มีเธออยู่ใกล้..แต่กลับเหมือนเดียวดาย
ทั้งที่เธอเอง..ก็คอยเอาใจใส่
แต่ฉันกลับรู้สึกคล้ายๆ..เธอแค่เอาใจ
ยอมรับว่ารู้สึกแย่..
บางครั้งรู้สึกท้อแท้..และสั่นไหว
เมื่อคิดไปเองว่า..เธอกำลังทำตัวห่างไกล
ทั้งที่เธอก็ยังอยู่ใกล้..ยังมีใจให้กัน
เป็นเพราะอะไร..
ทำไมฉันถึงได้หวั่นไหว ขนาดนั้น
หรือเพราะฉันคิดไปว่า..ไม่ใช่คนสำคัญ
ที่เธอพอจะรักมั่น..จนมั่นคง
♥ ....♥ ♥ ....♥ ♥ ....♥ ♥ ....♥ ♥ ....♥ ♥ ....♥
23 ตุลาคม 2547 10:56 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
หากว่าเธอพอจะรับรู้ถึงความนัย
ถึงสิ่งหนึ่งใน หัวใจฉัน ร่ำร้องหา
หากว่าเธอ..สัมผัสได้..ตามกาลเวลา
เธอคงจะได้รับรู้ว่า..ฉันเสียใจไม่น้อยไปกว่าเธอ
ฉันขอโทษ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ
สิ่งที่ได้ทำลงไป..มันคือความพลั้งเผลอ
คือความผิด..ที่ตัวฉัน..ดันเผลอเรอ
โดยการปล่อยให้ตัวเธอ..ทุ่มมาทั้งใจ
อยากรับผิดชอบทุกความรู้สึก
ทำให้ตัวเองได้สำนึก..ถึงความอ่อนไหว
ที่คนๆ หนึ่ง มีให้อีกคน..จนหมดหัวใจ
แต่ใครคนนั้นกลับเฉยใส่..คล้ายเป็นหมอกจาง
ทำไมฉันถึงได้ โง่เง่าเช่นนี้
ปล่อยให้ความรู้สึกข้างในที่มี..เข้ามากั้นขวาง
ปล่อยให้ความคิด..ของคนสิ้นคิด..เข้ามากั้นกลาง
ปล่อยให้ 2 ใจมีช่องว่าง..จนกลายเป็นหมางเมิน
เพราะฉันมันคนโลเล
คนใจรวนเร..สมควรจะถูกห่างเหิน
แต่ก็ยังอยากจะบอกเธอคนดี..เสียเหลือเกิน
เป็นเพราะนิสัยส่วนตัวฉันเผอิญ...ไม่มั่นคงเหมือนใครๆ ...
2 กันยายน 2547 21:00 น.
หนามไม้ไผ่ฯ
ยัยอร..จ้อมาทางจดหมาย
เห็นกระดาษว่างๆ...
ก็เอามากาง..เขียนจดหมาย
เขียนคำว่าคิดถึง..คิดถึงมากมาย
แล้ววาดสองนิ้วสู้ตาย..ให้กำลังใจเธอ
เพราะอยากให้รู้ว่ามีคนทางนี้
ห่วงเพื่อนคนดี..สม่ำเสมอ
ไม่เห็นหน้า แต่ส่งลายมือมา..แทนใจนะเออ
ถึงกระดาษไม่สวย ลายมือไม่เลิศเลอ
...แต่เชื่อเถอะเธอ ว่าคิดถึงจริงๆ...
เจ้าซ่า..ส่งสารกลับ
เห็นไปรษณีย์ มาอยู่หน้าบ้าน
เขามาส่งสาร..จ่าหน้าซองถึงฉัน
ถึงเจ้าซ่าสุดสวย..จากยัยอรคนน่าชัง @^_^@
ตัวหนังสือเก้ๆกังๆ..แน่นอนของเธอ
รู้แล้วล่ะว่าคนทางนั้น
คิดถึงตัวฉัน..ห่วงฉันสม่ำเสมอ
ลายมือเขี่ยๆ..ก็ทำให้ฉันดีใจได้นะเธอ
ไม่ต้องสวยเลิศเลอ..แค่นี้ก็พอใจ
ไม่อยากบอกเลย ว่าคิดถึงเธอเหมือนกัน
เร่งรีบขมีขมัน..ส่งสารทางจดหมาย
ถึงยัยอรคนขี้เหร่..ที่แสนจะห่วงใย
ว่างอีกเมื่อไหร่..ส่งกำลังใจมาอีกนะเธอ..(จะรอ)
หน้าส่วนตัว
31217
Lovers
0 คน เลิฟหนามไม้ไผ่ฯ
Calendar
