17 มิถุนายน 2548 15:55 น.
หนอนสายตายาว
เมื่อเริ่มแรกรักร้อนผ่อนไม่ไหว
สุดหักใจในจริตจิตหักหาย
อยากอยู่เคียงเว้าวอนมิคลอนคลาย
ชม้อยชายชม้ายมองจ้องมิวาง
เสียงนกร้องพ้องคู่อยู่แต่เช้า
ฤานกเหงาเฉาฤดีชีวีหมาง
เช้าแล้วคู่อยู่ไหน...ไยจืดจาง
ต้องแรมร้างรารักสักกี่วัน
แต่รุ่งรางสางฟ้าอุษาส่อง
เราตระกองกอดซับเพื่อรับขวัญ
กระซิบเพียง...เราสอง...ครองต่อกัน
สู่ทางฝันมั่นใจในสองเรา
ครั้นวารวันผันเวียนเปลี่ยนดิถี
แปรชีวีรักคู่ดูอับเฉา
ไร้อ้อมกอดออดอ้อนซ่อนแม้เงา
เหลือใจเหงาเปล่าเปลี่ยวเหลียวหาเธอ
จะร่ำเรียกเพรียกหา....ว่าเคยรัก
เพียงท้วงทักว่าใย...ใจจึงเผลอ
ทอดทิ้งเราซึมเซาเศร้าละเมอ
ได้แต่เพ้อพร่ำพ้อรออยู่เดียว
เสียงนกแว่วขันคูกับคู่เคล้า
เหมือนเย้ยเย้าไยไพใจเปล่าเปลี่ยว
กระซิบสั่งฝากลม...ให้กลมเกลียว
อย่าโดดเดี่ยวเดียวดาย...คล้ายกับเรา...
2 มีนาคม 2548 14:49 น.
หนอนสายตายาว
มีนัดที่สิบเอ็ดโมงต้องตรงเผง
แว่วเสียงเพลงโทร.ดังฟังชัดแจ้ง
รู้แก่ใจใครเรียกมาพาระแวง
จิตนึกแช่งมาเลื่อนนัด...ซัดให้ตาย
บอกมาว่า รับไม่ทันกลางวันแน่
คงได้แค่ช้าสักนิดติดเกือบบ่าย
นี่ก็รีบแทบชักจักวางวาย
ตามสบายไม่ต้องมา...ลากันที
เตรียมพู่กันหมึกจีนลงขีดเขียน
เอ๊ะ...เราเพียรขยันยิ่งจริงหรือนี่
แค่ระงับซับอารมณ์ข่มชีวี
ต้องไม่มี...โมหะ...ชนะใจ
ไม่ทันเขียนเรียนภาษาอย่างว่านั่น
เสียงแตรลั่น..ปิ๊นปิ๊น...ยินถึงไหน
นึกว่าอ้าว...มาแล้วกร่าง...เป็นอย่างไร
แค่สายไปสิบห้านาทีพอดีเลย
ขึ้นรถไปหาอาหารการกินดื่ม
แล้วก็ปลื้มร้องเพลงครื้นเครงเฉย
ดนตรีครบจบบ่ายสามตามอย่างเคย
เราก็เปรย...ไปเต้นรำตามคำเชิญ
พี่เขามองจ้องหน้าพรางว่าให้
นี่ผมใส่ขาสั้นเข้าขั้นเขิน
ร่วมเต้นรำทำนองต้องเพลิดเพลิน
ไม่เจริญอย่างอารยะเขากระทำ
เราก็ฉุนหุนหันพลันย้อนกลับ
บอกพี่นับสิบหนคนเขาขำ
พี่มาสาย....ใส่ขาสั้น....หวั่นเต้นรำ
พี่ไม่จำชอบมาสาย....บายอีกที
พี่ส่ายหน้า....พาที วจีจ๋อย
บ่นที่คอย....บ้าตายอายไหมนี่
ผมรีบอย่างกางเกงในยังไม่มี
แล้วก็ชี้ให้ดูที่....ไม่มีรอย.....
55555555555555
1 มีนาคม 2548 13:51 น.
หนอนสายตายาว
เมื่อคืนเราเหงาใจในฟ้าหมอง
แต่จันทร์มองกระจ่างแจ้งแสงทองฉาย
ดารกา....ดารดาษพาดเรียงราย
สะท้านกายหนาวจิตคิดถึงเธอ
ฝากรักไว้กับจันทร์คืนนั้นแล้ว
เสียดายแก้วแสนไกลใจยังเผลอ
เธอล่ะลืมคนไกลใฝ่ละเมอ
ทุกนาทีที่เพ้อ...เก้อแล้วเรา
น้ำค้างตก..อกช้ำ...ระกำยอก
หม่นมัวหมอกชอกช้ำย้ำความเศร้า
ยังจดจำรอยยิ้มที่พริ้มเพรา
ผ่อนความเหงาเราได้ในยามนี้
หนาวในจิตคิดร่ำค่ำคืนดึก
ณ.มุมลึกสุดในหัวใจนี่
กลับหนาวย้อนรอนชีวาทั้งราตรี
ครวญวจีฝากโสมโลมสัมพันธ์
ถึงหนาวนอกไม่ชอกช้ำหนำใจเท่า
หนาวตัวเราหนาวอกระทกหวั่น
นี่ต้องทนหนาวกี่ปีกับกี่วัน
จึงสบสรรค์อันอกอุ่นกรุ่นด้วยรัก
25 กุมภาพันธ์ 2548 14:49 น.
หนอนสายตายาว
ขอเก็บรักกักไว้ด้วยใจนี่
เราต่างมีความซื่อยึดถือมั่น
ใจฉันมอบตอบต่างเป็นรางวัล
เรามีกันและกันนิรันดร
แม้นอยู่ห่างต่างถิ่นแผ่นดินไหน
ต้องขังใจให้นิ่งดังสิงขร
สุดร้อนเจ็บเหน็บหนาวหรือร้าวรอน
เพียงคำวอนกุญแจใจไร้ระแวง
รักเหมือนสายใยทองคล้องสวาท
ยามนิราศร้างไกลไม่แอบแฝง
ไร้นิวรณ์คอยผ่อนความร้อนแรง
จิตแข็งแกร่งด้วยรักจักภิรมย์
มีความดีที่รั้งยั้งเราอยู่
ร้อยสัญญาหรือสู้มีคู่สม
หากคิดชั่วมั่วอื่นไม่ชื่นชม
เพียงคารมลมปากอยากจะไป
กับวันหนึ่งซึ่งใจไม่ซื่อตอบ
เราได้มอบกุญแจแค่ต่างไข
หากสัมพันธ์ขวัญแน่นถึงแก่นใจ
กุญแจไซร้ เป็นหลัก....พิทักษ์เรา
24 กุมภาพันธ์ 2548 13:09 น.
หนอนสายตายาว
นกเขาอยู่คู่เคียงเพียงสุขสอง
ได้แต่มองหมองเศร้าเหงาใจนั่น
แล้วเมื่อไหร่คู่เราเข้าใจกัน
จะสุขสันต์เหมือนเขา...เรารำพึง
เกิดมาเป็นนกขมิ้นบินโดดเดี่ยว
หัวใจเปลี่ยวเดียวดายหมายที่พึ่ง
โอ้...ว่าอกนกช้ำพร่ำคะนึง
กว่าบินถึงจุดหมายแทบตายลง
โอ้ละหนอ...เจ้าช่อไม้ดอกเอ๋ย....
กระไรเลยขมิ้นน้อยบินลอยหลง
แสนเหว่ว้าหาคู่อยู่กลางดง
แม้นปลิดปลงสงสัยใครอุ้มชู
มองท้องฟ้าเศร้าสลัวมืดมัวแล้ว
หัวใจแป้วค่ำนี้มีใครคู่
บินหลงทางกลางป่าน้ำตาพรู
หมดแรงสู้หลงทางหว่างพงไพร
ดอกเอ๋ย....เจ้าดอกขจร
คืนนี้ร่อนลงหลบคาคบไหน
อกขมิ้นชินชาว้าเหว่ใจ
หรือมีใครเมตตามากล่อมรัง
หน้าส่วนตัว
1457
