คลื่นอารณ์

หงุงหงิง

ที่รัก--
เธอช่างเหมือน..
สายน้ำที่ไหลพาดผ่าน..หัวใจฉัน
เหมือนสายลม..บางๆ..
บางที..สายน้ำไหลเอื่อย..
เกล็ดระยิบกระทบแสงแดด..จาง..
ล้อหลอก..คลื่นลม..พริ้วแผ่ว..ชวนให้..ใหลหลง..
ในบางคราว..
สายน้ำล้นทะลัก..เชี่ยวกราก..บ้าคลั่ง..
สาดซัดตลิ่ง..อย่างรุนแรง
แข่งกับสายลมปานมรสุม..
ฉันซมซาน..หาที่เกาะเกี่ยว..
ด้วยเกรงว่า..
แรงลมจะพาเอาฉันร่วงหลุด..
ลงไปในคลื่นอารมณ์ของสายน้ำนั่น
แต่ท้ายที่สุด..เมื่อฟ้าใสๆเปิดกว้าง..
ทุกอย่างกลับอยู่ความเงียบสงบ
ฉันก็ถูก..ปลอบประโลม..
ด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่น..
แห่งสายน้ำที่ไหลเอื่อย ๆ..สายลมเฉื่อยฉิว
เป็นเช่นนี้..ซ้ำๆ..
แล้วที่สุด..
ฉันพบว่า..ฉัน
ปรารถนา..
ที่จะอยู่ในอ้อมกอดความแปรปรวน..
ของ..คลื่นอารมณ์นี้...
ด้วย..ความเต็มใจ...ตลอดไป..