11 กุมภาพันธ์ 2548 08:44 น.
ส้มเกลี้ยง
กลับมิาจลืมเลือนความหมองเศร้า
เหมือนเป็นเงาตามติดคิดสงสัย
แม้อยากลืมอยากลบไปจากใจ
ความจริงไซร้เกิดแก่ตนที่พ้นมา
กลับมิอาจจากไปโดยไร้เงา
กลับไม่ลืมเรื่องเก่าที่พ้นผ่าน
กลับติดเตือนใจให้คิดทวนทาน
ผิดพลั้งพานแก้ไขเข้าใจพลัน
หากหลงลืมคืนวันที่เคยมี
ก็ไร้ซึ่งวันนี้ที่ยืนอยู่
เพราะวันนั้นจึงมีฉันที่ได้รู้
ยืนหยัดอยู่ต่อไปไม่ซ้ารอย
๑๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
9 กุมภาพันธ์ 2548 09:06 น.
ส้มเกลี้ยง
ครึกครื้นรื่นรมย์โสมนัส
เลาะลัดเลียบลิ่วทิวป่าใหญ่
ดุ่มเดินทอดน่องท่องไพร
มุ่งไปเพียงผู้เดียวมิเหลียวแล
ลบรอยอาลัยในใจนี้
ปรับสุขทุกข์ที่มีให้มองเห็น
ชัดที่ใจรู้ได้ดังที่เป็น
ไม่หลบเร้นหลงไปในไพรพง
๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
8 กุมภาพันธ์ 2548 17:46 น.
ส้มเกลี้ยง
ลาลมหนาวดอกรักขาวก็พราวพร่าง
ตามรายทางทุกแห่งหนคนได้เห็น
เคยหัดผูกร้อยรวงพวงมาลัยเป็น
เด็กเคยเล่นแม่เคยสอนตอนเยาวว์วัย
จัดร้อยเรียงงามงดดอกสดอยู่
ทำเป็นพู่ระย้าร้อยห้อยข้อแขน
แต่งพุ่มพานไหว้เทพไท้ทุกด้าวแดน
หลับสุดแสนสบายใจไร้ภัยพาน
๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
8 กุมภาพันธ์ 2548 08:47 น.
ส้มเกลี้ยง
อย่าลืมอย่าเลือนเลย
รักเคยผลิดอกออกก้าน
ก่อกิ่งเกาะกลุ่มขาวสะอาง
เบ่งบานขานรับแรกอรุณ
อย่าลืมอย่าเลือนเลย
รักเคยเอ่ยจากคำคน
เบ่งบานสะพรั่งในใจชน
ทุกแห่งหนประดับรักสลักใจ
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
7 กุมภาพันธ์ 2548 23:59 น.
ส้มเกลี้ยง
จากวันที่เธอเปลี่ยนไป
ในใจฉันเริ่มอ่อนแอ
เธอมีใครใครโดยไม่เหลียวแล
เหมือนโดนรังแกอยู่ร่ำไป
ต้องอยู่อย่างคนชอกช้ำ
เจ็บระกำช้ำนักรักร้าว
ทุกวันปั้นยิ้มไว้ให้ทุเลา
กลับยิ่งปวดรวดร้าวระทม
เป็นหุ่นปูนปั้นหน้ายิ้ม
ใจจริงสุดแสนขื่นขม
มองเธอทีไรใจระทม
ได้แต่ก้มหลบเร้นในหลืบใจ
.........เป็นเสียอย่างนั้น.....
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
หน้าส่วนตัว
967
