30 มกราคม 2548 09:11 น.

ค่ำคืนที่คืนค่ำ...

ราตรีคลี่คลุมเวิ้งฟ้า
แสนดวงดาราสาดส่อง
หมู่แมลงครวญคร่ำทำนอง
หอมกลิ่นของแมกไม้ได้ชื่นใจ
ค่ำคืนคราใดใจเหงา
มีเพียงเราใต้เงาไม้ใหญ่
ค่ำคืนขื่นขมตรมใจ
ไร้คนไร้ใจไร้กำลัง
กลบกลืนคืนสู่มืดมิด
หันหลังให้ชีวิต ณ หนหลัง
วันรุ่งโรจน์โรยร่วงสู่รวงรัง
รอยยิ้มพลันลับเลือนลางกลางหมอกมัว
แม้นมีชีวิตแต่ไร้ใจ
แม้นมีใครใครแต่ไร้มิตร
แม้นมีคนชื่นชมแต่ตรมจิต
แม้นไม่ผิดกลับแปดเปื้อนสะเทือนใจ
คงเหลือแต่เราในเงามืด
ในทุกคืนอันจืดชืดของชีวิต
ตระหนักไว้ในทุกขณะจิต
ครุ่นคิดทุกคืนวันพลันเข้าใจ
จะมองหาอันใดในโลกนี้
ไม่มีให้เห็นได้ดังใจฝัน
คงต้องจุดไฟจ้องส่องทุกวัน
ดับไฟอันรุกเร้าเผาดวงใจ....