ดอกประดู่ผู้หลั่งเลือด

ส่องหล้า

ดอกประดู่ร่วงหล่นลงหลั่งเลือด
ท่วมแผ่นถิ่นแดนเดือดที่ด้ามขวาน
ด้วยน้ำมืออมิตรเผด็จการ
ตั้งศาลเตี้ยประหารกลางแผ่นดิน

วันที่ไทยสูญเสียเสรีภาพ
เป็นแดนบาปมณฑลถูกปล้นสิ้น
สิทธิคนทนทุกข์ทุกชีวิน
ถูกกดขี่จนขาดวิ่นอุดมการณ์

คิดการฆ่าเช้าเย็นก็เข่นฆ่า
จิตชั่วช้ากล่อมคนปล้นประหาร
ทำปั่นป่วนกวนเมืองเขื่องระราน
เป่ากระหม่อมชาวบ้านประหารเมือง

อ้างบัญชาพระเจ้าอันศักดิ์สิทธิ์
นฤมิตชอบธรรมจนคับเขื่อง
ไม่กลัวบาปหยาบช้าระคายเคือง
เศร้าหมองเบื้องพระบาทพระศาสดา..

ดอกประดู่ร่วงหล่นชโลมเลือด
เสรีภาพแห้งเหือดเกินจะคว้า
มัดมือเท้าสูญสิทธ์ถูกปิดตา
แล้วทิ่มแทงทุบฆ่าสิ้นปราณี


สละชีพชีวินเพื่อถิ่นไท้
กลางหัวใจแผ่นดินเป็นศักดิ์ศรี
คุณธรรมบอบช้ำถูกย่ำยี
สันติธรรมจะต้องพลีด้วยเลือดใคร....