กลัวหลง

ส่องหล้า

มือน้อยน้อยมือหนึ่งฉุดดึงรัก
การทอถักสายใยหัวใจแม่
อุ้มตระกองกกกอดอุ่นดวงแด
เป็นรักแท้หวงรักประจักใจ

มือลูกน้อยจูงมั่นมือคุณแม่
หวาดระแวงเหลียวแลกลัวหลงไหล
ตาแวววาวมิเดียงสาต่อสิ่งใด
ช่างสดใสพิสุทธิ์วิมุติจินต์

มือหนึ่งนั้นโอบกอดคอคุณแม่
ซุกซนแท้มือเท้าเคล้าไม่สิ้น
ขึ้นเอวโอบ-กางแขนออกโผบิน
อุ่นชีวินอ้อมกอดยอดดวงแด

มือหนึ่งดึงมือแม่ขยับย่าง
ของทุกอย่างอยากได้มาซิแม่
โน่นไม่มีนี่ก็อยากเหลียวหลังแล
น้ำเหงื่อแปรเป็นของเล่นพะรุงพะรัง

มือหนึ่งนั้นเริ่มไกลเกินอ้อมกอด
เที่ยวเล็ดลอดเล่นเกมส์ไม่เหลียวหลัง
มือห่างมือก้าวเจ้าไกลเกินกำลัง
มือจะยั้งแม่จะยุดฉุดไม่ฟัง

แล้วมือแม่ถักทอใยอย่างเคว้งคว้าง
โลกแสนกว้างเกินอ้อมกอดจะโอบรั้ง
แม่และมือถือไม้เรียวเหนี่ยวกำลัง
ก่อนลูกพลั้งหลงใหลไปตาม...เกมส์