16 มีนาคม 2550 04:22 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
"เธอกลับมาแล้วใช่ไหมคนดีจ๋า
รู้ไหมว่าฉันรอเธอนานเหมือนปี
ไม่เคยคิดว่าเราจะมีวันนี้
ที่คนดีกลับคืนมาวิมานเรา
ขอบคุณนะที่กลับมาในครั้งนี้
รู้ไหมมีความมากมายในวันเก่า
ที่เก็บไว้ในใจคำว่าเรา
อย่างเงียงเหงาเศร้าหงอยคอยเวลา
อยู่เพื่อรักทำเพื่อเธอตลอดไป
ไม่ให้ใครแย่งเธอจากพรากไกลหน้า
ขอบคุณนะขอบคุณขอบคุณฟ้า
ทั้งเวลาที่ให้เรามาพบกัน"
ไม่จริงเธอนั้นไม่ได้มา
แค่ฉันบ้าพบเธอแค่ในฝัน
เธอไม่หวนคืนกลับมาไม่มีวัน
เพียงแค่ฉันบ้ารักเธอเพ้อฝันไป
ฝันว่าเธอนั้นหวนคืนมา
และเยียวยาใจดวงนี้ที่เป็นไข้
ทั้งดีใจยิ้มกับเธอสะอื้นไห้
บอกหัวใจว่าเธอนั้นกลับคืนมา
แต่ไม่จริงมันเป็นเพียงแค่ฝัน
ที่ตื้นตันฝันเพ้อละเมอบ้า
แอบฝันหาถึงเธอทั้งน้ำตา
เธอไม่มาไม่มีจริงไม่ได้เจอ
เมื่อตื่นมาในห้องนั้นมืดมิด
แค่ฉันคิดจนฝันไปไร้ตัวเธอ
มันไม่จริงฉันเป็นเพียงแค่คนเวอร์
คิดว่าเธอกลับคืนมาบ้าจังเลย
7 มีนาคม 2550 20:39 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
ป่านฉะนี้...คนดี...เป็นเช่นไร
หนาวบ้างไหม...มีใครบ้าง...อยู่เคียงข้าง
ป่านฉะนี้...คงมีลูก...ไม่อ้างว้าง
แต่โลกกว้าง...มีฉัน...เพียงลำพัง
ป่านฉะนี้...อากาศหนาว...ยิ่งน้ำแข็ง
ลมก็แรง...ลอยเคว้ง...เว้งความหวัง
แต่เธอนั้น...คนเต็มเปี่ยม...ด้วยพลัง
มีไอรัก...หนุนหลัง...ไม่เหน็บหนาว
ป่านฉะนี้...เธอคงมี...ลูกมีเต้า
ส่วนตัวเรา...ยังร่ำไห้...กับความร้าว
เธอนั้นคง...มีลูกชาย...แถมลูกสาว
ดังดวงดาว...ที่ล้อมเดือน...ไม่เลือนลา
ป่านฉะนี้...เธอนั้น...คงสุขสม
ทรัพย์อุดม...เพรียบพร้อม...ด้วยหน้าตา
ส่วนฉันนี้...ยังเป็นคน...ที่ไร้ค่า
วาสนา...เกิดมา...ช่างไร้บุญ
ป่านฉะนี้...เธอคงยิ้ม...กับลูกบ่าว
ส่วนลูกสาว...คงหวีผม...ปะแป้งกรุ่น
ส่วนตัวฉัน...อยู่คนเดียว...อย่างว้าวุ่น
ชีวิตขุ่น...เส้นทางมัว...สลัวใจ
ป่านฉะนี้...เธอกับเค้า...คงโชคดี
และคงมี...บ้านใหญ่โต...ดังใครใคร
ส่วนฉันนั้น...เหลือเพียงแค่...ลมหายใจ
ที่อ่อนไหว...แผ่วเบา...แทบสิ้นลม
มาวันนี้...เจอคนรัก...ไม่จริงใจ
ทิ้งฉันไป...ไม่ใยดี...ชีวิตขม
ช่างปวดร้าว...ทรมาน...ซานระบม
ทุกข์ระทม...อยู่ในโลก...อย่างเดียวดาย
จึงมาร่าย...กลอนแสนรัก...ณ ที่นี่
ขอคนดี...อย่าได้...ตีความหมาย
ไม่ได้ชู้...หรือแอบรัก...หรือทักทาย
เพียงเรียงร่าย...ความตรอมตรม...ขมใจเอง
หน้าส่วนตัว
803
