16 มีนาคม 2550 04:22 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
"เธอกลับมาแล้วใช่ไหมคนดีจ๋า
รู้ไหมว่าฉันรอเธอนานเหมือนปี
ไม่เคยคิดว่าเราจะมีวันนี้
ที่คนดีกลับคืนมาวิมานเรา
ขอบคุณนะที่กลับมาในครั้งนี้
รู้ไหมมีความมากมายในวันเก่า
ที่เก็บไว้ในใจคำว่าเรา
อย่างเงียงเหงาเศร้าหงอยคอยเวลา
อยู่เพื่อรักทำเพื่อเธอตลอดไป
ไม่ให้ใครแย่งเธอจากพรากไกลหน้า
ขอบคุณนะขอบคุณขอบคุณฟ้า
ทั้งเวลาที่ให้เรามาพบกัน"
ไม่จริงเธอนั้นไม่ได้มา
แค่ฉันบ้าพบเธอแค่ในฝัน
เธอไม่หวนคืนกลับมาไม่มีวัน
เพียงแค่ฉันบ้ารักเธอเพ้อฝันไป
ฝันว่าเธอนั้นหวนคืนมา
และเยียวยาใจดวงนี้ที่เป็นไข้
ทั้งดีใจยิ้มกับเธอสะอื้นไห้
บอกหัวใจว่าเธอนั้นกลับคืนมา
แต่ไม่จริงมันเป็นเพียงแค่ฝัน
ที่ตื้นตันฝันเพ้อละเมอบ้า
แอบฝันหาถึงเธอทั้งน้ำตา
เธอไม่มาไม่มีจริงไม่ได้เจอ
เมื่อตื่นมาในห้องนั้นมืดมิด
แค่ฉันคิดจนฝันไปไร้ตัวเธอ
มันไม่จริงฉันเป็นเพียงแค่คนเวอร์
คิดว่าเธอกลับคืนมาบ้าจังเลย
7 มีนาคม 2550 20:39 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
ป่านฉะนี้...คนดี...เป็นเช่นไร
หนาวบ้างไหม...มีใครบ้าง...อยู่เคียงข้าง
ป่านฉะนี้...คงมีลูก...ไม่อ้างว้าง
แต่โลกกว้าง...มีฉัน...เพียงลำพัง
ป่านฉะนี้...อากาศหนาว...ยิ่งน้ำแข็ง
ลมก็แรง...ลอยเคว้ง...เว้งความหวัง
แต่เธอนั้น...คนเต็มเปี่ยม...ด้วยพลัง
มีไอรัก...หนุนหลัง...ไม่เหน็บหนาว
ป่านฉะนี้...เธอคงมี...ลูกมีเต้า
ส่วนตัวเรา...ยังร่ำไห้...กับความร้าว
เธอนั้นคง...มีลูกชาย...แถมลูกสาว
ดังดวงดาว...ที่ล้อมเดือน...ไม่เลือนลา
ป่านฉะนี้...เธอนั้น...คงสุขสม
ทรัพย์อุดม...เพรียบพร้อม...ด้วยหน้าตา
ส่วนฉันนี้...ยังเป็นคน...ที่ไร้ค่า
วาสนา...เกิดมา...ช่างไร้บุญ
ป่านฉะนี้...เธอคงยิ้ม...กับลูกบ่าว
ส่วนลูกสาว...คงหวีผม...ปะแป้งกรุ่น
ส่วนตัวฉัน...อยู่คนเดียว...อย่างว้าวุ่น
ชีวิตขุ่น...เส้นทางมัว...สลัวใจ
ป่านฉะนี้...เธอกับเค้า...คงโชคดี
และคงมี...บ้านใหญ่โต...ดังใครใคร
ส่วนฉันนั้น...เหลือเพียงแค่...ลมหายใจ
ที่อ่อนไหว...แผ่วเบา...แทบสิ้นลม
มาวันนี้...เจอคนรัก...ไม่จริงใจ
ทิ้งฉันไป...ไม่ใยดี...ชีวิตขม
ช่างปวดร้าว...ทรมาน...ซานระบม
ทุกข์ระทม...อยู่ในโลก...อย่างเดียวดาย
จึงมาร่าย...กลอนแสนรัก...ณ ที่นี่
ขอคนดี...อย่าได้...ตีความหมาย
ไม่ได้ชู้...หรือแอบรัก...หรือทักทาย
เพียงเรียงร่าย...ความตรอมตรม...ขมใจเอง
23 กุมภาพันธ์ 2550 19:36 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
ฉันเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเลย
พยายามเป็นคนเก่าดังเช่นเคย
เวลาเลยผ่านไปไม่ยอมเปลี่ยน
บอกตัวเองจากนี้ไปต้องลืมเธอ
แต่ใจเผลอจับปากกามาขีดเขียน
เป็นเรื่องราวว่ารอเธอนอกห้องเรียน
วาดภาพเขียนใบหน้าเธออย่างชัดเจน
รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่กลับมา
แต่บางคราทำให้ต้องไหวเอน
รู้ทั้งรู้ว่ารอเธอช่างลำเค็ญ
แต่ก็เป็นคนโง่ที่เดียวดาย
ยามกลางคืนฉันนั้นไม่ยอมนอน
หัวถึงหมอนเมื่อไหร่กลับฝันร้าย
ไม่เคยคิดว่ารักฉันไร้ความหมาย
นอนฝันร้ายทุกคืนจนรุ่งเช้า
ไม่อยากนอนไม่อยากหลับกลัวฝันไป
กลัวไม่ไหวตื่นไม่ได้จากรูปเงา
เอนกายนอนลงไปอย่างเศร้าเศร้า
ยังเหมือนเก่าฝันร้ายอีกทั้งคืน
ทำไมฉันกลายเป็นคนแบบนี้
คงเป็นหนี้ความรักจึงกล้ำกลืน
เธอไม่กลับทำไมไยฉันฝืน
นอนทุกคืนด้วยฝันร้ายที่น่ากลัว
ยังรอเธอกลับมาในที่นี่
ที่คนดีเคยเป็นเพื่อนยามสลัว
อยู่เคียงข้างไม่ให้ฉันนั้นหวั่นกลัว
แม่ทูลหัวฉันยังรอเธอกลับมา
22 กุมภาพันธ์ 2550 01:29 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
เคยสั่งสมความดีมานานเนิ่น
และก้าวเดินบนเส้นทางที่ยากเย็น
ฝ่าพายุมรสุมทุกข์แสนเข็น
เพื่อให้เห็นรอยยิ้มที่อิ่มหน้า
เดินข้ามฟ้ามหาสมุทรตั้งใจเรียน
พร่ำหมั่นเพียรเขียนอ่านทุกตำรา
ความตั้งใจคือเกรดเออยู่เบื้องหน้า
กับเวลาที่แสนสุขมีให้เธอ
ในวันนี้ฉันไปแล้วครึ่งทาง
แม้อ้างว้างยังสู้อย่างคนเซ่อ
เพราะว่าฉันตั้งใจทำเพื่อเธอ
มั่นเสมอไม่แพ้และไม่พ่าย
มาวันนี้คว้าเกรดเออยู่ตรงหน้า
แต่ไร้ค่าเพราะเธอนั้นห่างหาย
ถึงจะได้เกรดเอมามากมาย
ไร้ความหมายเป็นเกรดเอที่ไร้ค่า
ส่องกระจกดูเงาเราคือคนเศษ
มองดูเกรดที่คว้าได้ทั้งน้ำตา
ยิ้มเหงาๆกับรอยเศร้าไม่ชื่นหน้า
เราไร้ค่าพร้อมน้ำตาที่ล้นเอ่อ
เคยสัญญายังจำได้ในวันนั้น
คว้ารางวัลเป็นเกรดเอมอบให้เธอ
แต่วันนี้น้ำตาไหลบ่าล้นเอ่อ
เพราะว่าเธอจากไปทิ้งฉันไว้
เกรดเอที่คว้าได้ก็ไร้ค่า
หยดน้ำตาไร้ความหมายเพราะเธอไป
ต่อจากนี้ต่อให้สู้หนักเท่าไหร่
ก็คงไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว...
19 กุมภาพันธ์ 2550 00:59 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
เกิดมาชาตินี้ไม่เคยดีเลยสักครั้ง
ไม่เคยยั้งจิตใจที่จะทำชั่ว
และไม่รู้เส้นทางนี้ช่างมืดมัว
จนลืมตัวลืมตนเดินหลงทาง
ตั้งแต่เล็กไม่เคยฟังแม่สักครั้ง
มีหรือหวังขอเพียงได้เหินห่าง
จากสายตาของแม่ทุกทิศทาง
ฟ้าไม่สร่างเดินหนีออกจากบ้าน
ไม่เคยฟังแม่พูดเลยสักหน
ได้แต่บ่นเกียจคร้านไม่ทำงาน
ยามแม่เผลอลักลอกออกจากบ้าน
คบคนพาลไม่เคยรู้ถึงอกแม่
แต่ละวันมีความหวังคือได้กิน
ไปทั่วถิ่นลักของไม่เคยแคร์
แต่ชาวบ้านคิดบัญชีกับคุณแม่
ท่านก็แก่ลงทุกวันไม่เคยสน
แม่พร่ำเตือนเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง
ยังเสียงดังทำแม่น้ำตาหล่น
ไม่เคยฟังคำพูดของผู้คน
หนึ่งตัวตนคือฉันหนึ่งชีวิต
จากเด็กน้อยคอยขโมยก็เติบใหญ่
ไม่เคยไหว้แม่สักครั้งซ้ำทำผิด
แม่พร่ำเตือนเท่าไหร่ไม่เคยคิด
ชั่วสนิทสันดานร้ายหมายแต่ได้
เริ่มคบเพื่อนเลื่อนขั้นสูบบุหรี่
ตังค์ไม่มีเริ่มลักของชิ้นใหญ่
จากนั้นสันดานชั่วเลื่อนยศให้
ศิษย์พี่ใหญ่หัวหน้าแกงค์แห่งภพมาร
จากบุหรี่กลายเป็นเหล้าเจ้ายืนยง
นั่งตั้งวงเช้าจนค่ำไม่กลับบ้าน
แม่ร้องไห้ขอเท่าไหร่ไม่สงสาร
ยังยืนกรานชีวิตฉันแม่อย่ายุ่ง
ควันบุหรี่เริ่มหายไอเหล้าหมด
ก็เริ่มกดประสาทยามใกล้รุ่ง
ลักตังค์แม่ไปแชร์กับเพื่อนฝูง
ความฝันสูงคือบุหรี่กับขวดเหล้า
กาลเวลาผ่านไปเลื่อนขั้นใหม่
ศิษย์พี่ใหญ่กลายเป็นศิษย์พี่เง่า
เริ่มเสพย์ยาและดมของมืนเมา
ความสุขเราใครจะกล้ามาขัดขวาง
วันละเม็ดเสพย์ไปช่างมีสุข
ไร้ความทุกข์เห็นนางฟ้าอยู่เคียงข้าง
จากนั้นเพิ่มขนาดไม่จืดจาง
เช้ากลางวันเย็นกลางคืนจนวันใหม่
ลักตังค์แม่จนหมดเกลี้ยงกระเป๋า
เหลือแต่เงาของแม่ที่ร่ำไห้
แม่ร่ำร้องเรียกหาไม่ให้ไป
ช่างหัวใครชีวิตฉันคือยาบ้า
จนวันหนึ่งฉันบ้าหมดสติ
แม่ตำหนิตัวฉันลูกขี้ยา
ฉันโมโหเพราะเลือดขึ้นใบหน้า
แค่พริบตาฉันเอาปืนชักขึ้นฟ้า
ในความหวังคือเอามาขู่แม่
ให้อย่าแคร์ชีวิตลูกขี้ยา
ทันใดนั้นตัวฉันเกิดคลั่งบ้า
เล็งตรงหน้าหัวอกของใจแม่
ลั่นไกปีนเสียงดังป้างแม่ล้มลง
สมประสงค์ฉันแล้วไยมาแคร์
ไม่เคยนึกถึงหัวอกหัวใจแม่
ที่ดูแลเคียงข้างไม่เหินห่าง
พริบตาเดียวตำรวจล้อมตัวฉัน
เหมือนแค่ฝันฉันนั้นติดตาราง
นอนหนึ่งคืนตื่นมาตาสว่าง
ฉันได้สร้างบาปกรรมไว้มากมาย
เพิ่งมารู้ว่าฉันนั้นฆ่าแม่
เพิ่งมาแคร์ความหวังแม่เมื่อยามสาย
อยู่ในคุกมืดมนจนวันตาย
ได้ทำร้ายคุณแม่จนดับหาย
สายไปแล้วที่ฉันจะกลับตัว
ไอ้ลูกชั่วหลั่งน้ำตาเมื่อยามสาย
ชีวิตนี้ไม่เคยทำให้แม่สบาย
ขอปิดตายชีวิตลูกชั่วช้า
ขอสัญญาต่อแผ่นดินแห่งคุกนี้
ใช้ชีวีอยู่ในคุกจนชาติหน้า
จะเกิดมาชดใช้หนี้ที่ทำมา
จะเป็นข้ารับใช้แม่จนแก่เฒ่า
จะเป็นสัตว์เดียรัจฉานในชาติใหม่
ให้ใครๆนำไปใช้กรรมเก่า
จะกี่ชาติขอใช้หนี้ให้กับเขา
ทดกรรมเก่าที่เราได้ทำมา
แม่จ๋าลูกขอโทษที่ผิดไป
ในชาติใหม่จะมาใช้หนี้แม่หนา
ถึงอย่างนั้นแม่ยังจะเมตตา
ปราณีข้าลูกขี้ยาอกตัญญู
หน้าส่วนตัว
803
