6 สิงหาคม 2550 13:03 น.
สุวรรณโสภิต
จึงไม่แปลกที่ผู้พบเห็นหล่อนทุกคนจะหลงรักหญิงสาวคนนี้ คุณละเอียดญาติผู้พี่ของคุณพิมรำไพรยิ้มรับ เกิดความเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาทันทีพ่อกับอรกัญญาที่อึ้งไปนิดกับใบหน้าของผู้สูงวัยตรงหน้าที่เหมือนกับคุณแสพี่สาวของบิดาแม่ทับทิมในความฝันที่หล่อนเห็นอยู่ประจำ คุณละเอียดเชิญทุกคนเข้าไปในบ้านไม่วายยังเอ่ยปากชมลูกสาวของผู้มาเยือนว่าน่ารัก และสวยเหมือนแม่ พวกผู้ใหญ่เดินเข้าบ้านกันหมดแล้วทิ้งให้อรกัญญายืนอึ้งกับสิ่งที่พบเห็นอีกครั้ง แล้วที่คนในความฝันของหล่อนมีตัวตนจริงๆ ต่างกันตรงที่ไม่ได้เป็นเคลือญาติกับหล่อนเท่านั้น
"แล้ววันนี้จะเจออะไรอีกเนี้ย" หลอนพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินตามเสียงเรียกของมารดาเข้าไปในบ้าน
แม่กับพ่อของหล่อนนั้งรออยู่ที่โต๊ะรับแขกกับท่านเจ้าของบ้านทันที่ที่หญิงสาวเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั้งข้างๆคุณอรุอร คุณพิศพงษ์จึงเอ่ยแนะนำบุตรสาวกับคุณกรรณภพทันที่
อรกัญญายกมือไหว้อย่านอบน้อม คุณกรรณภพมองหญิงสาวอย่างชื้นชม เพราะท่านก็ไม่มีลูกสาวที่โตขนาดนี้ มีแต่ลูกชายสองคนเท่านั้น
"โตเป็นสาวลุงจำแทบไม่ได้ ลุงเคยพบหนูเมื่อครั้งไปที่บริษัทแต่ก็นานมาแล้ว"
เสียงทุ้มใสเอ่ยขึ้นทักทาย ผู้พูดจะแก่ว่าพ่อหล่อนก็ไม่กีปีดูแล้วจะสักหนึ่งถึงสองปีเห็นจะได้ แต่บิดาของหล่อนก็นับถือท่านมากเพราะท่านช่วยเหลือครอบครับของหล่อนทุกอย่าง
"จบแล้วจะเข้าทำงานกับพ่อเลยหรือเปล่า ถ้ายังลองมาฝึกงานที่บริษัทลุงดูก่อนก็
ได้ลุกจะให้เจ้าธงรพสอนให้"
ท่านหมายถึงลูกชายคนโตของท่าน
หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ยิ้มรับ คุณพิศพงษ์จึงชิงตอบแทน
ก็ดีเหมือนกันครับจะได้รู้งานมากขึ้น
แล้วนี้คุณพี่พิมพ์ไปไหนคะ
ไปวัดครับเดี๋ยวก็คงมาไปตั้งแต่เช้าแล้ว
อรกัญญากวาดสายตามองไปในบ้านขณะที่พวกผู้ใหญ่กำลังคุญกันอย่างถูกคอ
สายตาหล่อนก็ไปสะดุดที่รูปภาพติดข้างฝาขนาดใหญ่ที่เหมือนจะเป็นรูปถ่ายครอบครัวมีคุณกรรณภพและผู้ชายอีกสองคน
หล่อนคิดว่าคงจะเป็นบุตรชายทั้งสองคนของท่าน แต่หล่อนก็ไม่ได้สนใจความสนใจของหญิงสาวคือผู้หญิงวัยไล่เรี่ยกับมารดาของหล่อนมากกว่าใบหน้าแบบนี้เหมื่อนเคยเห็นที่ไหนแต่ก็ยังนึกไม่ออก
และไม่คิดว่าอะไรจะบังเอินเป็นครั้งที่สอง แต่ใบหน้านั้ดูอบอุ่นมองแล้วทำให้หล่อนอิ่มเอิบใจ สายตาที่มองไม่วางตาความสนใจทั้งหมดอยู่ที่ภาพไม่ได้สนใจผู้ที่เข้ามาในบ้านและเสียงทักทายกับบุคคลที่เดินเข้ามาจากแม่และพ่อของหล่อน
อร อร มองอะไรลูก
คุณอรุอรสะกิดบุตรสาวทำให้อรกัญญาสะดุ้งจากห้วงความคิดทันที
คะแม่
ไหว้คุณป้าพิมสิลูก
หญิงทำตามที่มารดาบอกเมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อบุคคลตรงหน้าที่ส่งยิ้มบางๆมาให้หล่อนมีใบหน้าที่เหมือนคุณหญิงศรีนวลจนแทบจะเหมือนว่าออกมาจากพิมพ์เดียวกันเลย อรกัญญานิ่งอึ้ง
หล่อนบิดแขนตังเองเบาให้รู้ตัวว่าไม่ได้ฝันไป ความรู้สึแทบอย่ากเข้าไปกอดบุคคลตรงหน้าให้หายคิดถึงมันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก
เป็นอะไรหรือหนูอร หน้าซีดเชียว
คุณพิมรำไพถามขึ้นน้ำสียงแบบนี้ก็ใช่เลยอรกัญญาบอกกับตัวเอง หล่อนแทบอยากแทรกตัวออกจากที่ตรงนี้เพื่อตั้งหลักเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ทันตั้งตัวเลย
"ไม่เป็นอะไรค่ะ คุณป้าคะ เราเคยพบกันที่ไหนหรือเปล่าคะ
อรกัญญาถามพยายามกดเสียงลดความตื่นเต้นให้มากที่สุด
คุณพิมรำไพยิ้มบางๆ มันเป็นรอยยิ้มที่อรกัญญาคุ้นเคยมากที่สุดท่านมองหน้าหญิงสาวนิ่งๆก่อนตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ว่า
คงจะใช่แต่ป้าแก่แล้วคงจำม่ได้ คำตอบนี้ทำให้อรกัญญาหน้าม้อยลงทันที่แม่จำหล่อนไม่ได้แล้ว
ในใจลึกๆของคุณพิมรำไพรก็รู้สึกหวันใจในเด็กสาวคนนี้ขอบกล รู่สึกเหมือนมีสิ่งแปลกๆมากั้นไว้ จะรักเอ็นดูก็ไม่ใช่จะเกรียจก็ไม่ใข่มันเหมือนมีอะไรค้างคาอยู่เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีเลย แต่ท่านก็เก็บซ่อนมันไว้มิดชิด คุณพิมรำไพเป็นบุคลที่อ่อนโยนคล้ายกับคุณหญิงศรียวลทุกอย่างไม่ว่านิจสัยใจคอท่วงที่กริยาท่าทางเหมือนอย่างคนคนเดียวกัน
1 สิงหาคม 2550 16:56 น.
สุวรรณโสภิต
ร่างบางบนเตียงดิ้นไปมามือก็ไข่วขว้าเหมือนจะพยายามดึงรั้งอะไรบางอย่างไว้ปากก็พร่ำเรียก
"แม่ คุณแม่ อย่าทิ้งลูกไปคุณแม่" ใบหน้าอิ่มสวยเปลอะไปด้วยคราบน้ำตา
"อร อร เป็นอะไรลูก แม่อยู่นี้เป็นอะไรลูก"
ร่างบางของหญิสาวพลิกตัวขึ้นตากลมโตเปิกขึ้นเมื่อเห็นเป็นหน้ามารดาก็โผลุกขึ้นกอดแม่แน้น คุณอรุอรกอดตอบมือก็ลูบหน้าลูบหลังบุตรสาว ปากก็พร่ำปลอบโยนว่า
"แม่อยู่นี้ลูกไม่มีอะไรนะอร"
"แม่คะอรฝันไม่ดีอีกแล้วมันเหมือนจริงมากเลยนะคะ คุณแม่ก็อยู่ในฝันด้วยคุณพ่อด้วยคะ" หล่อนละล่ำละลักบอก
อรกัญญาเธอมักจะฝันถึงเรื่องในอดีตเสมอในฝันตัวละครทุกตัวเกี่ยวข้องกับชีวิตของเธอทั้งหมด
ทุกครั้งที่ฝันจะมีแต่เรื่องที่ดีแต่วันนี้เรื่องราวในฝันมันคือการสูญเสียที่แม้กระทั้งเธอยังเสียเสียใจแล้วแม่ทับทิม หญิงที่อยู่ในความฝันจะเสียใจเท่าไร
แต่แม่ทับทิมกับเธอก็คนคนเดียวกับจะต่างกันก็แต่ภพชาติเท่านั้น
แม่ทับทิมาเกิดเป็นอรกัญญาหญิงสาวได้รับแหวนโบราณจากยายของเพื่อนสนิทที่มีบ้านโบราณอยู่ริมแม่นำแถวสวนฝังธน
ตั้งแต่ใส่แหวนก็ฝันเห็นเรื่องราวในอดีตมากมาย อย่างหน้าแปลก ทุกครั้งที่ฝันหล่อนจะมีความสุขมากแต่ครั้งนี้กับเสียใจมากและรู้สึกผิดมากแต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
"ฝันร้ายกลายเป็นดีลูก" คุณอรุอรปลอบบุตรสาวคนเดียวของท่านที่ภพนี้มาเกิดเป็นแม่ลูกกันสมใจท่านจริงๆ "เดียวไปอาบน้ำเราจะไปบ้านเพื่อนคุณพ่อกันลูกจะได้ไปรู้จักคุณลุงคุณป้ากลับมาเป็นเดือนแล้วยังไม่ได้ไปกราบท่านเลย"
ท่านหมายถึงการกลับมาจากต่างประเทศของลูกสาวหลังจากที่ถูกส่งไปเรียนนานหลายปี
อรกัญญาลุกออกไปอย่างว่าง่ายใบหน้าหญิงสาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจากการร้องไห้กับความฝันเมื่อครู่ คุณอรุอรมองตามหลังบุตรสาวสายตามีความกังวลแขวงอยู่เพราะนับวันลูกสาวของท่านจะฝันเรื่องแปลกๆแบบนี้มากขึ้นทุกวันจนหน้ากลัว
รถยนต์คันงามแล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านคฤหาดหลังงาน อรกัญญาก้าวลงจากรถตามด้วยคุณอรุอรและคุณพิศพงษ์สามี
หญิงสาวมองสำรวจไปรอบบ้าน ดูหน้าอยู่ร่มรื่น ที่หน้าอยู่ไม่ใช่ความใหญ่โตของบ้านแต่เป็นความร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ดอกไม้ที่ท่านเจ้าของบ้านชอบปลูก
ตุ๊กตาหินที่หน้าบ้านฉีกยิ้มแฉ่งรับผู้มาเยื่อนสาวน้อยรู้สึกชอบบ้านหลังนี้เข้าแล้วสิ
"คุณพิศพงษ์ คุณอรุอร สวัสดีค่ะ" เสียงหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายบิดามารดาของเธอ อรกัญญาจึงละสายตาจากสิ่งที่มองมามองผู้ที่อยู่ตรงหน้า
หญิงคนนี้ดูแก่กว่ามารดาของเธอหลายปีแต่ตัวดีใบหน้าที่มอเธอมาด้วยร้อยยิ้มอย่าผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กจนเธอต้องยิ้มตอบพร้อมยกมือเรียวบางสวัสดีโดยที่มารดาไม่ต้องแนะนำความมีสำมาคาราวะนี้มีอยู่ในตัวสาวนักเรียนนอกคนนี้มานานแล้ว
หน้าส่วนตัว
672
