9 เมษายน 2545 13:55 น.
สุภานิธิ์
ชีวิต คือ การศึกษา อยากก้าวหน้าต้องหมั่นเพียร
ชีวิต คือ การเรียน ต้องขีดเขียนเพียรอดทน
ชีวิต คือ ความรัก ต้องประจักษ์ถึงใจตน
มีรักต้องอดทน เพราะใจคนไม่แน่นอน
ชีวิต คือ บทกลอน เพราะบางตอนสอนให้จำ
4 เมษายน 2545 20:09 น.
สุภานิธิ์
ลึกเข้าไปในระหว่างความห่างเหิน
เชื่อเหลือเกินว่าเราต่างเศร้าหมอง
รอยอารมณ์อ่อนแอเหมือนแผลพอง
คงกลัดหนองกัดเนื้ออยู่เรื้อรัง
ขณะแผลแผ่พิษความคิดถึง
เราดื้อดึงพยายามลืมความหลัง
ปั้นสีหน้าว่าหยิ่งอย่างจริงจัง
แต่ใจยังแอบสะอื้น...อยากคืนดี
4 เมษายน 2545 19:40 น.
สุภานิธิ์
แม้กายเราห่างไกลเกินใจหวัง
ใจเรายังใกล้กันมั่นเสมอ
ใจฉันบินข้ามฟ้ามาหาเธอ
และฝันเพ้อเพียงกมล...เธอคนเดียว
ในโลกนี้...แม้จะมี...ใครที่ไหน
ฉันจะไม่สนใจไม่แลเหลียว
จำไว้นะ...จำให้มั่น...มั่นคงเที่ยง
เธอคนเดียวฉันรักมั่นตราบวันตาย
4 เมษายน 2545 13:40 น.
สุภานิธิ์
อบอุ่นจากไอรัก ฉันประจักษ์อยู่เสมอ
ใครเล่าจะเคยเจอ ความรักอย่างที่ฉันมี
สมสุขในความเศร้า ก็ใครเล่าจะยินดี
ฉันสิพอเปรมปรีดิ์ สุขในรักที่เป็นมา
แม้เธอจะไม่รัก ฉันหรือจักโศกา
ภูมิใจตรงที่ว่า... มีเธอนี้เป็นที่รัก
หน้าส่วนตัว
840
