18 กันยายน 2554 12:23 น.
สุนทรวิทย์
สุนัข ริมทาง ข้างถนน
ขาดคน เผื่อแผ่ แลเหลียว
เห็นบ่วง สวิง วิ่งเกรียว
ขี้เยี่ยว พรวดพราด ราดนอง
สมเพช เวทนา หมาเอ๋ย
ก่อนเคย เคลียเคล้า เจ้าของ
เรียนรู้ ถ้อยคำ ช่ำชอง
ร่าเริง แคล่วคล่อง ว่องไว
พอเขา เลิกเกื้อ เบื่อรัก
ก็เปลี่ยน ใจยักษ์ ผลักไส
นำปล่อย ทิ้งร้าง ห่างไกล
ช่างไม่ เมตตา ปรานี
อดอยาก ท้องกิ่ว หิวโซ
เผโผ ตามบาท-วิถี
อนาถ บาดวิ่น อินทรีย์
ไร้ที่ พึ่งพิง กริ่งเกรง
คุ้ยกิน ขยะ ประทัง
คนยัง ตะบม ข่มเหง
ราวี เอะอะ ตะะเบ็ง
เพ่งเล็ง ขึงขัง รังควาน
มากถูก รถยนต์ ชนทับ
ม้วยดับ เอวัง สังขาร
ที่รอด ขื่นขม ซมซาน
พิการ หงอยเหงา เศร้าใจ
เทศบาล ตอกย้ำ อำมหิต
ตามปลิด ชีวิต คิดไหม
สุนัข มีทัณฑ์ อันใด
ไฉน เข่นฆ่า สามานย์
18 กันยายน 2554 12:13 น.
สุนทรวิทย์
อยากเห็น ปฐพี นี้ไร้ทุกข์
มีแต่สุข สงบ ครันครบถ้วน
พ้นจากสิ่ง ชั่วร้าย ใดรบกวน
ผู้คนล้วน เป็นมิตร จิตผูกพัน
อยากเห็น นักการเมือง เลิกเยื้องยัก
เขม้นขะมัก สุจริต คิดสร้างสรรค์
ถือประโยชน์ ชาติเน้น เป็นสำคัญ
ยอมยึดมั่น เคร่งครัด ต่อสัจจา
อยากเห็นหมอ ทั้งปวง ห่วงคนไข้
เอาใจใส่ เข้มงวด ตรวจรักษา
ใช่จดจ้อง ร้องหา แต่ค่ายา
ใครรวยจน อนาถา อย่าตัดรอน
อยากเห็นสงฆ์ คงความ งามอย่างสงฆ์
มุ่งธำรง ธรรมะ พระคำสอน
งดให้เลข เสกคาถา พยากรณ์
ให้วัดเป็น ที่ดับร้อน ตอนยุ่งใจ
อยากเห็นครู เป็นครู ผู้สูงส่ง
เจตจำนง ทุ่มเท มิเฉไฉ
ข่าวฉาวโฉ่ อัปยศ จงหมดไป
เป็นโคมไฟ ฉายแสง แห่งปัญญา
อยากเห็นบรร-ดาพ่อค้า หยุดหน้าเลือด
อย่าเฉือนเชือด ประชาชน จนหนักหนา
ทิ้งนิสัย ขี้โกง โก่งราคา
เลิกทำนา หาผล บนหลังคน
อยากเห็นเหล่า คนชั่ว กลับตัวได้
เร่งขับไล่ ความทราม ความฉ้อฉล
ยุติสิ่ง เลวร้าย ในกมล
สำนึกตน หลาบจำ ต่อกรรมเวร
อยากเห็นนี่ เห็นนั่น นั่งฝันเฟื่อง
แท้จริงเรื่อง หลายหลาก ที่อยากเห็น
มีโอกาส น้อยนัก จักได้เป็น
ตราบคนยัง เลือดเย็น เน้นร่ำรวย
สังคมเมือง อ่อนแอ แพ้ความโลภ
คนละโมบ ยิ่งงก ยิ่งฉกฉวย
ถ้าส่วนรวม ไม่ร่วมจิต คิดอำนวย
รอแต่ผู้ อื่นช่วย ก็ป่วยการ
18 กันยายน 2554 11:57 น.
สุนทรวิทย์
หัวใจ ดวงหนึ่ง พึ่งชำรุด
มันเจียนหยุด เต้นหนอ หมอช่วยหน่อย
ทั้งสี่ห้อง บอบช้ำ ใช่สำออย
เฝ้ารอคอย หมอมา ช่วยปรานี
หากหมอ ดูดาย ไม่คิดช่วย
ผมคงป่วย ม้วยมรณ์ นอนเป็นผี
เป็นบาปกรรม นะหมอ อย่ารอรี
โปรดเร็วรี่ มาขับ ดับต้นตอ
เรื่องผ่าตัด วางยา อย่าได้คิด
เกิดพลั้งผิด พลาดไป ถึงตายหนอ
ส่วนยากิน ยาใส่ นั้นไม่พอ
มีแต่หมอ ผู้เดียว พอเยียวยา
เพียงเอาใจ ผมหน่อย คอยข้องแวะ
หมั่นกระแซะ ให้ชิด ติดมังสา
วิธีการ เยี่ยงนี้ ดีกว่ายา
ซ้ำง่ายกว่า ฟื้นฝอย คอยซ่อมแซม
เขาว่าหมอ คุยง่าย ไม่ยึกยัก
นวดเสร็จมัก ใจดี มีของแถม
ผมจึงสู้ อุตส่าห์ มาขอแจม
หวังได้แอ้ม สมใจ ไม่เสียที
หนึ่งสัปดาห์ ผ่านไป ตายละหว่า
ของที่หมอ แถมมา น่าบัดสี
พูดไปให้ ขายหน้า ประชาชี
มันคือฝี แมงโก้ เม็ดโตเอย
17 กันยายน 2554 14:56 น.
สุนทรวิทย์
ฉันเห็นรอย กังวล บนใบไม้
ความหวั่นไหว หงอยเหงา เหล่าต้นหญ้า
แวววิตก เหือดแห้ง แห่งธารา
คราบน้ำตา ส่ำสัตว์ เปื้อนชัดเจน
ฉันแว่วเสียง พระพาย คล้ายกำสรวล
ปฐพี โหยหวน ครวญทุกข์เข็ญ
มวลแมลง หม่นหมอง ร้องลำเค็ญ
ผสานเป็น เพลงวิโยค โศกรำพัน
สรรพสิ่ง แจ้งใน ภัยพิบัติ
โทมนัส ระคน ก่นเย้ยหยัน
สังเวชปวง มนุษย์ สุดดึงดัน
โลภโมหันธ์ ทำลาย ไม่ละลด
มุ่งล้างผลาญ เหยียบย่ำ ธรรมชาติ
ลางพินาศ นานา จึ่งปรากฏ
มลภาวะ ปกคลุม สุมรันทด
โลกเจียนหมด ทรัพยากร ยังนอนใจ
ธรณี กันแสง แฝงอาเพศ
พ่ายกิเลส จำนน คนมักใหญ่
ดิน,น้ำ,ลม สัตว์ป่า พนาไพร
ต่างร่ำไห้ จาบัลย์ ฉันได้ยิน
17 กันยายน 2554 14:39 น.
สุนทรวิทย์
กลอนดี มีสัมผัส
นอก,ในชัด มิขัดเขิน
สำนวน ชวนเพลิดเพลิน
เกริ่นครั้งใด ได้อารมณ์
คติ ชวนพิเคราะห์
ศัพท์ไพเราะ วางเหมาะสม
พลิกแพลง แฝงเงื่อนปม
แทรกคารม คมวาที
แบบแผน จำแน่นหนัก
ฉันทลักษณ์ เทียมศักดิ์ศรี
ร้อยเรียง เยี่ยงกวี
อักขรวิธี ดีครบครัน
ปรปักษ์ คือมักง่าย
พวกเบี่ยงบ่าย ไม่สร้างสรรค์
เหยียดหยาม ความสำคัญ
ละเชิงชั้น ภูมิปัญญา
กาพย์,กลอน ใกล้มรณ์ม้วย
คนฉาบฉวย ช่วยกันพร่า
วรรณศิลป์ จินตนา
เคยทรงค่า มากลับกลาย
ยุคสมัย ไม่อาทร
กาพย์,โคลง,กลอน หย่อนความหมาย
ผู้รู้ กลับดูดาย
กว่าคิดได้ คงสายเกิน
หน้าส่วนตัว
1700
