28 สิงหาคม 2554 15:14 น.
สุนทรวิทย์
คุณเป็นแมนแท้แท้ หรือแค่ ตุ๊ด
พกอาวุธ ตุงกางเกง เดินเก้งก้าง
แล้วไฉน ดัดจริต ผิดท่าทาง
ยามก้าวย่าง ตุ้งติ้ง ยิ่งกว่าเกย์
แปลกที่ฉัน มิรู้สึก นึกรังเกียจ
ทุกกระเบียด ล้วนเห็น เป็นโก้เก๋
คงเกิดด้วย สำแดง แห่งบุพเพฯ
จึงดูเท่ ไปหมด เกินอดใจ
ลืมเขินอาย เข้าทัก อย่างหนักแน่น
อยากมีแฟน ซุกซน สักคนไหม
ฉันนี้งาม หล่อเหลา ช่างเอาใจ
หวังรับใช้ เจ้าประคุณ ให้คุ้นเคย
หนุ่มสำอาง งอนง้ำ ทำตาขวาง
แค่นตอบอย่าง มีโทโส ว่าโธ่เอ๋ย
เราสองต่าง เฟอะฟะ เป็นกะเทย
ไยถามเอ่ย ซอกแซก เหมือนแดกดัน
ฉันจำปลอบ ประโลม เร่งโน้มน้าว
คำที่กล่าว มาจากใจ ใช่เย้ยหยัน
ตัวฉันชอบ สองประตู ทูอินวัน
อย่าอิดออด ดื้อดั้น หันก้นมา
28 สิงหาคม 2554 14:22 น.
สุนทรวิทย์
เดือนมี ดาวล้อม ยอมสยบ
อรรณพ อุบัติ คู่มัจฉา
สิงขร อิ่มสวย ด้วยพนา
พฤกษา เลี้ยงดู หมู่แมลง
สรรพสิ่ง ทั้งมวล ล้วนมีมิตร
ใกล้ชิด ผูกพัน โดยขันแข็ง
ดำเนิน หมุนเวียน มิเปลี่ยนแปลง
สำแดง ดำรง คงกฎเกณฑ์
ฉันเป็น ชายแท้ แต่กำเนิด
ฉายเฉิด สำอาง อย่างที่เห็น
ไฉน อยู่เดียว เปลี่ยวลำเค็ญ
ไม่เป็น เช่นดัง สิ่งทั้งปวง
พระพรหม ลำเอียง เบี่ยงเบนสิทธิ์
ทำผิด เงื่อนไข ครั้งใหญ่หลวง
ฉันจึง ขาดชู้ ไร้คู่ควง
ขอทวง ถามไถ่ ไยกีดกัน
ฉันอยาก มีคู่ เหมือนผู้อื่น
ไว้ชื่น ไว้อิง เป็นมิ่งขวัญ
มิได้ สตรี ที่ลาวัณย์
กะเทย อวบอั๋น ฉันก็เอา
27 สิงหาคม 2554 20:16 น.
สุนทรวิทย์
ชายชรา ผมขาว แก่คราวปู่
นั่งพักอยู่ โคนฉำฉา พฤกษาใหญ่
เล่าอดีต ก่อนเก่า ตอนเยาว์วัย
จาระไน เหตุการณ์ สิ่งพานพบ
เด็กหลายคน ห้อมล้อม น้อมสดับ
มุ่งซึมซับ สาระ โดยสงบ
เสียงผู้เฒ่า จำนรรจ์ กล่าวครันครบ
ย้อนทวนทบ ประสบการณ์ อันผ่านตา
สมัยปู่ ยังเด็ก เล็กอยู่นั้น
พนาสัณฑ์ คือแหล่ง แห่งภักษา
มีส่ำสัตว์ พืชพันธุ์ ยันหยูกยา
คนกับป่า ผูกพัน เหมือนกันชน
ไม่วิตก ขัดเคือง เรื่องดินฟ้า
อยากทำนา ทำไร่ ล้วนได้ผล
ฤดู รู้กำหนด หมดกังวล
ใช่วิกล เบี่ยงเบน เช่นยุคนี้
ห้วย,หนอง,คลอง สะอาด ปราศมลพิษ
ปลาสลิด ช่อน,ดุก มีทุกที่
กุ้ง,หอย,ปู อุดม สมบูรณ์ดี
สายนที เลี้ยงหล่อ ก่อชีวิน
มองท้องทุ่ง ยามเย็น เห็นกระสา
ฝูงอีกา โพระดก นกขมิ้น
เอี้ยง,ขุนทอง สาลิกา ลงหากิน
นกท้องถิ่น อีกมาก ที่จากจร
ปัจจุบัน มิเป็น เช่นนั้นแล้ว
ไร้วี่แวว เกษมศานต์ เยี่ยงกาลก่อน
สรรพสัตว์ มากมาย วายม้วยมรณ์
ความเดือดร้อน ดาหน้า มาก่อกวน
เพราะมนุษย์ โค่นไม้ ไม่เกรงโทษ
หิวประโยชน์ บีฑา ป่าสงวน
ฝนฟ้าจึง วิปริต ผิดแปรปรวน
ทุกสิ่งล้วน วอดวาย ในมือคน
เสียงปู่เฒ่า สะเทือน เหมือนปวดร้าว
แจงเรื่องราว สาธก ยกเหตุผล
จนตะวัน ลับตา ฟ้ามืดมน
จึงจำนน หลับไป ใต้ร่มไม้
กลุ่มเด็กน้อย หันหน้า ปรึกษากัน
รออีกวัน รุ่งทิวา จะมาใหม่
แม้ตะขิด-ตะขวง คิดห่วงใย
แต่หักใจ ใกล้ค่ำ จำกลับเรือน
ครั้นอรุณ ฟ้าแจ้ง แสงสว่าง
หนูน้อยต่าง เอกจิต มิอิดเอื้อน
เดินเร่งรีบ เรียงราย หมายเยี่ยมเยือน
ต้องหน้าเจื่อน ไร้เงา เฒ่าอารี
ขาดร่องรอย คมน คฤห
อาคันตุกะ ชรา พนวาสี
เหลือเพียงข้อ เตือนใจ ให้สัญญี
ธรณี ผันแปร แย่เพราะใคร
เหล่าดรุณ ดุจได้ครู พลันรู้ค่า
ปฏิญญา แน่วแน่ ร่วมแก้ไข
ลั่นสัจจะ ขอพิทักษ์ รักษาไพร
ระวังระไว ป้องกัน พนันดร
ทันทีที่ จบคำ สุดสำเนียง
แว่วยินเสียง ชายชรา มธุสร
ตอบสรรเสริญ อานิสงค์ พงศธร
เสียงแทรกซอน สอนสั่ง ฟังชัดเจน
แท้ปู่เฒ่า คือเทวา ผู้อารักษ์
จำแลงพักตร์ ตั้งใจ ดลให้เห็น
เพื่อชี้ทาง กรรมบถ บอกกฎเกณฑ์
ก่อนหลานเหลน เกิดวิบาก ยากเกินทน
ยุติเถิด การล่วงล้ำ ธรรมชาติ
น้ำ,อากาศ, ดิน,ฟ้า วนาสณฑ์
รักประเทศ ภูมิลำเนา เยาวชน
เลิกสร้างมล-ภาวะ เป็นพระคุณ
27 สิงหาคม 2554 16:24 น.
สุนทรวิทย์
ผืนป่า ห้วยขาแข้ง แหล่งชุ่มชื้น
ครอบคลุมพื้น ที่ไกล หลายจังหวัด
เนรมิต ทิศประจิม อิ่มรกชัฏ
อยู่ยืนหยัด รื่นรมย์ มานมนาน
ต้นกำเนิด อุทยาน ลานน้ำตก
แทรกดื่นดก แอ่งสระ หนองละหาน
กระแสชล เคลื่อนย้าย แบ่งสายธาร
ไหลซาบซ่าน จากผา เลี้ยงป่าพง
สัตว์คุ้มครอง สงวน ชวนศึกษา
อีกบรรดา วิหค นกเป็ดหงส์
เก้ง,เลียงผา, วัวแดง แฝงดอนดง
ต่างดำรง สงบ หลบซ่อนภัย
ปูสีหลาก มากมาย ลายวิจิตร
ยังชีวิต คู่ธารา ชลาศัย
นับพันปี หมุนเวียน เปลี่ยนวัน,วัย
พนาลัย ดุจนิวาส ปราศมลทิน
พืชเถาวัลย์ ลดา ขึ้นหนาแน่น
เป็นดินแดน ทรงค่า แหล่งอาสิน
ฟอกอากาศ บริสุทธิ์ หยุดราคิน
ธรณิน สมบูรณ์ พูนอนันต์
ณ.ถิ่นนี้ เรามี วีรบุรุษ
ชายผู้จุด ประกาย อันหมายมั่น
สละชีพ คุ้มครอง ป้องไพรวัน
ยอมอาสัญ มิเสียดาย กายชีวา
เขาคือ สืบ นาคะเสถียรเพียรต่อสู้
ผู้กอบกู้ พิทักษ์ รักษาป่า
เกียรติประวัติ สร้างไว้ ให้ลือชา
มรณา แลกบรรลุ อุดมการณ์
สิ้นหนึ่งสืบ ร้อยสืบ พลันสืบเชื้อ
ร่วมก่อเกื้อ ตามสืบ มุ่งสืบสาน
ถึงสิ้นสืบ ใช่สิ้น ปณิธาน
สืบบันดาล พลัง ปลุกสังคม
ห้วยขาแข้ง จดจำ ตำนานท่าน
แม้สังขาร มอดดับ ดินทับถม
จงสุขเถิด นิทรา อย่าปรารมภ์
โลกชื่นชม สดุดี วีรกรรม
27 สิงหาคม 2554 16:08 น.
สุนทรวิทย์
ยาเสพติด �มีพิษร้าย
บ่อนทำลาย �กายและจิต
ทุกข์ใจ �ผู้ใกล้ชิด
อย่าหลงผิด �คิดทดลอง
มิเห็น �เป็นประโยชน์
สิ่งเฉาโฉด �โทษสยอง
โพยภัย �มากก่ายกอง
เลิกคะนอง �ตรองตรึกดู
กิน,สูด �ฉีด,ดูด,ดม
ล้วนโง่งม �จมอดสู
บ้าบิ่น �อวิญญู
เหมือนเดินสู่ �ลู่อบาย
ใครติด �ดุจคิดสั้น
นำชีวัน �บั่นสลาย
เกิดทัณฑ์ �อันตราย
ผลสุดท้าย �คือวายปราณ
รักดี �ควรหนีห่าง
ชนวนสร้าง �แต่ล้างผลาญ
ขจัด �ตัดรอนราญ
จงห้าวหาญ �ค้านภัยยา
ยาเสพติด �พิษมหันต์
สารพัน �เหตุปัญหา
คนหมิ่น หยามนินทา
ไร้คุณค่า �น่าชิงชัง
สามัคคี ไม่รีรอ
เร่งต้านต่อ �ก่อความหวัง
ทลายสิ้น �ให้ภินพัง
ร่วมพลัง หยุดยั้งภัย
หน้าส่วนตัว
1334
