5 ธันวาคม 2554 10:49 น.
สุนทรวิทย์
วันทนีย์ ชุลีกร
กราบบิดร บวรมารดา
วทัญญู ผู้เมตตา
กรุณา และปรานี
ชนใด ไหนหยิบยก
พ่ายชนก นนทลี
สัมปทา เอื้ออารี
ชุบอินทรีย์ ลูกนี้มา
ครรภ์แก่ แม่เหน็ดเหนื่อย
เคลื่อนไหวเฉื่อย เมื่อยกายา
ห่วงสายเลือด เหือดอุรา
เกรงโรคา รักษากาย
เจ็บคลอด แทบมอดม้วย
ร้องเรียกช่วย สิ้นขวยอาย
ยินอุแว้ แม่ค่อยคลาย
ทุกข์สลาย หายฉับพลัน
นมแม่ แต่ละหยด
เลี้ยงอุรส เรียงลดหลั่น
กี่คน ปรนแบ่งปัน
พร้อมกางกั้น อันตราย
วัยเยาว์ เฝ้าพันผูก
ป้องกันลูก ถูกระคาย
สอนสั่ง ทั้งหญิงชาย
สู่จุดหมาย ให้รุจี
น้ำใจ ไท้มหา
ฉ่ำเย็นกว่า ชลธี
ศุภ เหนือมณี
ไร้ราคี เป็นศรีวงศ์
พิภพ บรรจบฟ้า
พ่ายบิดา มาตุรงค์
ศศิ สุริยง
อานิสงส์ คงมิปาน
อาทร ตอนท่านอยู่
กตัญญู คุณูปการ
ปรนนิบัติ จัดสำราญ
มอบสุขศานต์ นานทวี
วันใด ไร้แม่,พ่อ
อยากพะนอ ก็ไม่มี
เร่งทะนุ สดุดี
กตเวที ยิ่งชีวัน
5 ธันวาคม 2554 10:37 น.
สุนทรวิทย์
คชสาร ทรงพละ น่าขยาด
มีอำนาจ ครอบงำ เหนือส่ำสัตว์
เป็นเจ้าป่า อยู่ดง พงพนัส
คนจับหัด ฝึกฝน จนรู้ดี
นกอินทรี จับจอง ท้องเวหาส
โสตประสาท แม่นยำ ล้ำวิถี
จอมพิฆาต อำมหิต ปลิดชีวี
แต่ยังมี ที่ถูกเลี้ยง เยี่ยงไก่กา
อีกจงอาง งูเห่า ล้วนเจ้าพิษ
กลืนชีวิต ปรปักษ์ เป็นภักษา
เพียงคมเขี้ยว ถึงตาย วายชีวา
กลับโดนล่า มอดม้วย ด้วยมนุษย์
เดียรัจฉาน มากมาย ว่าร้ายนัก
ยังรู้จัก อิ่มพี มีสิ้นสุด
คนละโมบ เพื่อทรัพย์ สัประยุทธ์
ไม่เคยหยุด ทำลาย หมายรานรุก
สรรพชีวิต กำเนิด เกิดบนโลก
มีวิโยค โศกช้ำ สำราญสุข
โชค,เคราะห์เปลี่ยน เวียนวน ปนเคล้าคลุก
ล้มแล้วลุก ธรรมดา เรื่องสามัญ
4 ธันวาคม 2554 12:04 น.
สุนทรวิทย์
นาฬิกา เดินวน บนหน้าปัด
แจ้งแจ่มชัด ทุกนาที ที่เคลื่อนไหว
ชีวิตคน ก้าวเดิน ดำเนินไป
เหมือนคลาไคล สู่หัตถ์ มัจจุกาล
เรื่องแก่งแย่ง ชิงดี มีตลอด
ส่งตกทอด สอดผูก ถึงลูกหลาน
สร้างจารีต กติกา อันสามานย์
ตามสันดาน พันธุ ปุถุชน
นาฬิกา บ่อยครั้ง ยังมิเที่ยง
ยากหลีกเลี่ยง เบี่ยงข้าม ความสับสน
ดั่งชะตา มนุษย์ สุดวิกล
อลวน เปลี่ยนได้ ในพริบตา
นาฬิกา เตือนใจ ให้ข้อคิด
เลิกหงุดหงิด ย่อท้อ ต่อปัญหา
มองทุกสิ่ง ให้เป็น เช่นธรรมดา
แล้วมุ่งหน้า ฝ่าฟัน โดยมั่นใจ
ก้าวพลั้งคือ บทเรียน จงเพียรสู้
เร่งกอบกู้ ฉับพลัน หันแก้ไข
อุปสรรค หนัก,เบา สักเท่าใด
จงอย่าได้ พรั่นพรึง ถึงอับจน
นาฬิกา หมดถ่าน ลานก็หยุด
คือสิ้นสุด ชีวิน สิ้นฉงน
สิ้นชาติหนึ่ง ดี,ชั่ว สิ้นตัวตน
หนีไม่พ้น ข้อกำหนด กฎแห่งกรรม
4 ธันวาคม 2554 10:34 น.
สุนทรวิทย์
การทำดี ใครหนา ว่าทำยาก
มิลำบาก หรอกนะ จะบอกให้
คนเราดี ไม่ดี อยู่ที่ใจ
พูดทำไม ว่ายาก หากไม่ทำ
เพียงมีความ ตั้งใจ ในเบื้องต้น
อย่าปล่อยตน ลุ่มหลง ลงทางต่ำ
รู้แยกแยะ ธรรมะ กับอธรรม
ผลกรรม จะค้ำจุน หนุนชีวิน
อันทรัพย์สิน พินาศ อาจหาใหม่
ชื่อเสียงไซร้ เสียหมด คือหมดสิ้น
เกิดเป็นคน บูชา กราบฟ้าดิน
ห้ามหากิน ทุจริต ผิดวิธี
สำคัญยิ่ง สิ่งหนึ่ง พึงจำไว้
อย่ามักได้ ใจคด หมดศักดิ์ศรี
ชั่วชีวา อายุขัย ใช่กี่ปี
ควรทำดี ทุ่มเท แข่งเวลา
การทำดี เปรียบไป คล้ายออมทรัพย์
ส่งผลลัพธ์ ประสพ ถึงภพหน้า
ชนสรรเสริญ กล่าวขวัญ วันทนา
ย่อมดีกว่า ชั่วฉล ให้คนชัง
3 ธันวาคม 2554 12:18 น.
สุนทรวิทย์
คนชรา เปรียบไฟ ใกล้มอดดับ
ลองย้อนกลับ มองตน เมื่อหนหลัง
อดีตช่าง คดเคี้ยว รกเรี้ยวจัง
ในบางครั้ง วิบาก แสนมากมาย
ความผิดหวัง พลั้งพลาด หวาดวิตก
เคยสุมอก บีบคั้น แทบขวัญหาย
การชิงดี เชือดเฉือน เหมือนนิยาย
ยิ่งดูคล้าย ฝูงแร้ง แย่งซากเดน
ต่างอยากมี อยากได้ ไม่จบสิ้น
แม้มลทิน เกลือกกลั้ว มิกลัวเหม็น
หลงลาภ,ยศ หัวโขน จิตโอนเอน
คะนองเช่น โคถึก คึกมัวเมา
จวบวาระ บั้นปลาย ท้ายชีวิต
หวนพินิจ ถี่ถ้วน ล้วนโง่เขลา
แท้ทุกข์,สุข ชั่ว,ดี อยู่ที่เรา
จะหยิบเอา เมื่อใด ใช่ยากเย็น
เพียงรู้จัก พึงพอ ก็เป็นสุข
ผ่อนคลายทุกข์ ฉับพลัน ทันตาเห็น
ถึงอย่างไร ต่างต้องวาย ตายตามเกณฑ์
ไม่สร้างเวร จึงสงบ ทุกภพไป
หน้าส่วนตัว
898
