30 ธันวาคม 2554 16:03 น.
สุนทรวิทย์
ดิ้นรน มาจนแก่
หันชะแง้ แลย้อนหลัง
ตรากตรำ สุดกำลัง
คงผิดหวัง ทั้งกมล
วัน,คืน สู้ยืนหยัด
มัธยัสถ์ ต้านขัดสน
วุ่นวาย ลูกหลายคน
ต้องผจญ กรุยหนทาง
เมียรัก แสนภักดี
ทำหน้าที่ มิหนีห่าง
ลำเค็ญ ไม่เว้นวาง
ยอมเคียงข้าง อย่างเต็มใจ
หลายปี ที่เหนื่อยล้า
หนักเกินกว่า ฝ่าฟันไหว
เธอป่วย ม้วยจากไป
ลูกทิ้งไกล ไม่เหลียวแล
ดิ้นรน ทนหม่นไหม้
บั้นปลายไร้ ใครแยแส
พึ่งสถาน บ้านบางแค
ซับบาดแผล ก่อนแก่ตาย
29 ธันวาคม 2554 14:12 น.
สุนทรวิทย์
รักสาว ข้างห้อง จ้องตะครุบ
ผลุบผลุบ โผล่โผล่ โง่ไม่จบ
เยิ่นเย้อ เด๋อด๋า ช้าบัดซบ
หลบหลบ หวั่นหวั่น สั่นงันงก
สบตา คราใด ใจระส่ำ
อ้ำอ้ำ อึ้งอึ้ง กึ่งตระหนก
พูดผิด ติดอ่าง ช่างซกมก
คอตก อกพัง นั่งคู้คุด
ร่ำรี้ ร่ำไร ไร้ความหวัง
อีนุง ตุงนัง มิยั้งหยุด
อาภัพ อับจน กลยุทธ์
ปากดุจ อมสาก ยากสงเคราะห์
รักจริง รักจัง รังแต่เหนียม
ต้วมเตี้ยม นุ่มนิ่ม สนิมเกาะ
ชายอื่น ยื่นหน้า มาฉอเลาะ
พลันเจาะ ไข่แดง แย่งสำรับ
สาวอยู่ ใกล้มือ ยื้อจนหลุด
เขาผุด ขึ้นมา คว้าหนุบหนับ
พาหนี ทันใด ไวแวบวับ
ย่อยยับ อดชม นั่งอมทุกข์
28 ธันวาคม 2554 13:16 น.
สุนทรวิทย์
ยามรักร้าว หนาวซม จมห้วงเหว
ผจญเปลว เพลิงผลาญ ลาญหัวจิต
รักถนอม บูชา มาเนืองนิตย์
ถูกตัดสิทธิ์ สิ้นเยื่อ มิเหลือใย
ไร้ซึ่งคำ อำลา อาลัยรัก
มิมีสัก จุมพิต อุทิศให้
มิมีถ้อย คำปลอบ มอบน้ำใจ
ที่ทิ้งไว้ ก็แต่ แผลในทรวง
ลมเหมันต์ ดังมีด คอยกรีดเฉือน
ตามย้ำเตือน ให้ช้ำ น้ำตาร่วง
เมื่อหนาวก่อน สองเรา เคล้าคู่ควง
ผลัดตักตวง รักแท้ มอบแก่กัน
มองฟากฟ้า ราตรี ที่มืดมิด
ดวงชีวิต ตกอับ ยามคับขัน
ช่างเวิ้งว้าง ว่างเปล่า เหงาจาบัลย์
คนปลอบขวัญ ร้างไกล ไม่เห็นเงา
เอ็นดูเถิด ส่งใจ มาให้บ้าง
คนอยู่ห่าง เย็นเยียบ แสนเงียบเหงา
รอเธอกลับ คืนอู่ สู่ลำเนา
เหมือนครั้งเรา สุขศรี ร่วมชีวิน
27 ธันวาคม 2554 14:51 น.
สุนทรวิทย์
ยามเดินผ่าน สถาน บ้านเก่าเก่า
ชวนให้เรา หวนคำนึง ถึงอดีต
ก่อนแถวนี้ ตึกราม งามประณีต
เปลี่ยนโทรมซีด เมื่อผ่าน กาลเวลา
ทั้งอิฐ,ปูน เหล็ก,ไม้ ใกล้ผุพัง
พลอยนึกปลง อนิจจัง ในสังขาร์
พริบตาเดียว ทุกอย่าง ต่างโรยรา
แล้วกายา เลือดเนื้อ จะเหลือใด
บ้านโบราณ ส่วนหนึ่ง พึ่งรื้อถอน
ผุดสลอน โครงการ อาคารใหญ่
เหมือนผู้เฒ่า มรณา ลาจากไป
ชนรุ่นใหม่ แข่งกำเนิด เกิดทดแทน
คิดเสียดาย ความสุข ยุคสมัย
คืน,วัน,วัย นาที ที่โลดแล่น
มิตรสหาย ยามเด็ก เล็กแน่นแฟ้น
กลับคลอนแคลน ห่างหาย ตอนใกล้วาย
สังขารคน เปรียบไป คล้ายวัตถุ
สิ้นอายุ ก็สึกกร่อน มรณ์สลาย
มองบ้านเก่า ดุจตัวเรา เข้าบั้นปลาย
น่าใจหาย ชีวัน ไยสั้นนัก
26 ธันวาคม 2554 13:32 น.
สุนทรวิทย์
ส่งหัวใจ คะค้อย ลอยละล่อง
จากห้วงของ อารมณ์ อันซมเศร้า
ฝากดวงดาว พราวฟ้า คราพริ้มเพรา
สู่นงเยาว์ นางหนึ่ง ซึ่งเคยเคียง
ส่งสายใย ใจแหลก ผ่านแมกไม้
นำความนัย ถ่ายทอด สอดน้ำเสียง
ฝากสายธาร สานคำ กล่อมจำเรียง
แทนสำเนียง จากใจ ไปถึงเธอ
ส่งความรัก ภักดี ชั่วชีวิต
ฝากอาทิตย์ จันทรา มาเสนอ
สะกิดเตือน ว่าคน เคยปรนเปรอ
เฝ้าเจ็บช้ำ พร่ำเพ้อ ชะเง้อคอย
ผ่านเดือนปี กี่รอบ ทนบอบช้ำ
ไร้น้ำคำ ระลอง สนองถ้อย
รักสลาย คลายเคลื่อน ฝันเลื่อนลอย
นั่งฟื้นฝอย หงอยเปลี่ยว อยู่เดียวดาย
กอดความหลัง ฝังจิต สนิทแน่น
ในอ้อมแขน อนาถ ขาดโฉมฉาย
รักหมดสิทธิ์ คิดหวัง ยังงมงาย
ฝากพระพาย สายน้ำ ย้ำถึงเธอ
หน้าส่วนตัว
974
