9 พฤศจิกายน 2554 12:08 น.
สุนทรวิทย์
แม่ยายผม อวบขาว พราวเสน่ห์
หน้าตาเก๋ ละม้าย คล้ายสาวรุ่น
วาจาก็ อ่อนหวาน ซ่านละมุน
แสนอบอุ่น เมื่อได้ อยู่ใกล้ชิด
มิมีจิต พิเรนทร์ คิดเป็นอื่น
มิได้หื่น สัปดน จนพลั้งผิด
เพียงรู้สึก เอ็นดู อยู่นิดนิด
สุจริต จริงใจ รับใช้งาน
เพียรห่วงใย ทุกยาม ตามบีบนวด
หมั่นสำรวจ เอวองค์ ทรงสัณฐาน
มีส่วนใด เริ่มคล้อย ห้อยหย่อนยาน
เร่งทำการ แก้ไข ให้ทันที
แนะเปิดผ้า ฝังเข็ม สักเล่มหนึ่ง
แม่ตะลึง อุทาน พานลุกหนี
เข้าใจผิด ก่นด่า ว่าอัปรีย์
กรรมวิธี โบราณ ท่านไม่รู้
ต้องโน้มน้าว ชี้แจง แจ้งมุ่งหมาย
กล่อมให้คลาย กังวล จนเชื่อหู
จึ่งดำเนิน วิธี อย่างมีครู
เพื่อฟื้นฟู รูปธรรม ตามตำรา
ถึงคราวซวย พ่อตา กลับมาเห็น
พลันประเคน หลังเท้า เข้าใบหน้า
ซ้ำด้วยศอก ตอกด้วยเข่า เต็มเบ้าตา
เตะพลั่กเข้า หว่างขา ผ่าเครื่องใน
เจตนา ดีดี กลับมีเรื่อง
พ่อขุ่นเคือง โกรธา มาจากไหน
ลูกเขยรึ หวังดี มีน้ำใจ
ไฉนไม่ ฟังบ้าง เตะอย่างเดียว
8 พฤศจิกายน 2554 10:25 น.
สุนทรวิทย์
เราแก่แล้ว ทูนหัว รู้ตัวบ้าง
ก่อนก้าวย่าง ทุกครั้ง ระวังหน่อย
สุขภาพ หมั่นตรวจตรา อย่ามัวคอย
เรื่องใหญ่น้อย ปล่อยวาง บ้างแหละดี
ห่วงใยตน กินให้ได้ นอนให้หลับ
รู้จักรับ รู้จักจ่าย หายตระหนี่
ดิ้นรนมา เหนื่อยหน่าย หลายสิบปี
ถึงยามนี้ ควรพักผ่อน หย่อนอารมณ์
ปวงลูกหลาน สอนได้ แต่ภายนอก
แม้ล้อมคอก ประกบ ประคบประหงม
ใช่ว่าจะ สมจิต อย่างคิดชม
มักเกิดเงื่อน เกิดปม จงข่มใจ
อายุขัย ไล่หลัง ดังติดปีก
เกินสับหลีก ปลีกกาย หมายแก้ไข
ชีวิตคน ปุบปับ อาจดับไป
อยากกินใช้ สมควร ด่วนตักตวง
อยู่กันมา อดทน จนหัวหงอก
ผ่านช้ำชอก อุปสรรค กันหนักหน่วง
มีลูกหลาน มะรุมมะตุ้ม เป็นพุ่มพวง
ก็ลุล่วง ปรารถนา มาพอควร
เราสองคน ตายาย ไม้ใกล้ฝั่ง
เลิกมุ่งหวัง สิ่งใด ให้ครบถ้วน
ขอเพียงแต่ บั้นปลาย ไม่เรรวน
เป็นหุ้นส่วน ชีวิต นิจนิรันดร์
8 พฤศจิกายน 2554 10:18 น.
สุนทรวิทย์
หล่อนเดิน ขาถ่าง อย่างอ่อนช้อย
ก้นย้อย ยักย้าย คล้ายตูดเป็ด
พุงโร อวบอั๋น ไขมันเล็ด
สะเก็ด ผื่นผด ขึ้นงดงาม
คอย่น เห็นเหนียง เรียงเป็นชั้น
สองถัน โตงเตง น่าเกรงขาม
มีเหา มีหิด คอยติดตาม
ซอกง่าม ทุกส่วน ล้วนขี้ไคล
ใช่เลย นี่ละ สเปคฉัน
ยืนยัน มั่นคง ว่าหลงใหล
ยามได้ กลิ่นเต่า ยิ่งเร้าใจ
ตูดใหญ่ เช่นนี้ มีน้อยคน
ทั้งอืด ทั้งพอง แสนบ้องแบ๊ว
มองแล้ว วิปริต จิตสับสน
มืดหน้า ตามัว ลืมตัวตน
ฉงน ชะแง้ แต่โฉมตรู
อยากชิด อยากเชย มิเคยเบื่อ
ลางเนื้อ-ชอบลางยา อย่าลบหลู่
ชังนัก พวกพล่อย ปากหอยปู
ก็กู จะรัก หนักหัวใคร
8 พฤศจิกายน 2554 10:02 น.
สุนทรวิทย์
อกหัก รักคุด ทรุดโทรมหนัก
คนรัก ตัดรอน สัญจรหนี
อยากไป ไยไม่ ไปดีดี
ก่อหนี้ ทิ้งไว้ ให้ฉันอาน
ก่อนเคย เคลียเคล้า ทุกเช้าค่ำ
มาทำ ใจยักษ์ พลันหักหาญ
ตัดใย สิ้นเยื่อ เลิกเจือจาน
เดือดดาล การใด บอกไม่เคลียร์
เรื่องอื่น พอจะ อภัยให้
ยกเว้น เรื่องใหญ่ สุดไกล่เกลี่ย
เธอสิ ก่อกวน ชวนน้องเมีย
พาไปเสีย จากฉัน ในวันเดียว
งานบ้าน รุงรัง ยังคั่งค้าง
รอนาง อำนวย ช่วยแลเหลียว
ทั้งซักผ้า ล้างจาน งานมากเชียว
ฉันโดดเดี่ยว เพียงหนึ่ง จะพึ่งใคร
ส่งเธอมา ฉับพลัน ในวันนี้
ครบสามปี ค่อยกลับ มารับใหม่
เรื่องอื่น ถูก,ผิด ไม่ติดใจ
ขอเพียงได้ น้องเมีย เฮียกลับคืน
7 พฤศจิกายน 2554 09:53 น.
สุนทรวิทย์
ไม่เคยเชื่อ หมอดู ผู้วิเศษ
ไม่เคยฟัง คำเท็จ ไร้เหตุผล
ไม่เคยนึก ศรัทธา มายากล
ไม่เคยยล ชำเลือง เรื่องเกินจริง
ไม่เคยยอม ปล่อยใจ ลงใฝ่ต่ำ
ไม่เคยทำ ฟุ้งเฟ้อ อวดเย่อหยิ่ง
ไม่เคยย้อน ตำหนิ คำติติง
ไม่เคยเที่ยว สุงสิง สิ่งเลวทราม
ไม่เคยหวัง พึ่งใคร ให้รังเกียจ
ไม่เคยชอบ ส่อเสียด กล่าวเหยียดหยาม
ไม่เคยห่วง กังวล คนใส่ความ
ไม่เคยคิด อยาก ลาม-ปามผู้ใด
ไม่เคยฝัน เลื่อนลอย คอยโชคลาภ
ไม่เคยกราบ คนโกง หลงเลื่อมใส
ไม่เคยชิง-ดีชิงเด่น เขม่นใคร
ไม่เคยใช้ ไสยศาสตร์ ช่วยคาดเดา
ไม่เคยลืม วจี ที่เธอเหน็บ
ไม่เคยเจ็บ อื่นใด ไหนเทียมเท่า
ไม่เคยสุข ยามห่าง ร้างนงเยาว์
ไม่เคยคลาย ความเหงา แอบเศร้าใจ
ไม่เคยหาย ขยาด เพราะพลาดรัก
ไม่เคยจัก เจ้าชู้ หาคู่ใหม่
ไม่เคยเลิก จอจ่อ รอเยื่อใย
ไม่เคยไม่ ส่งจิต คิดถึงเธอ
หน้าส่วนตัว
3979
