28 พฤศจิกายน 2554 11:28 น.
สุนทรวิทย์
สังขาร ลอยฟ่อง บนกองทุกข์
ความสุข สมเจต นั่นเศษเสี้ยว
ที่เห็น รุ่มรวย สวยประเปรียว
แว็บเดียว ก็หาย มลายไป
ต่างคน ทนหวัง ทั้งชีวิต
ขบคิด กังวล จนหม่นไหม้
เคี่ยวเข็ญ เค้นเหงื่อ โหมเชื้อไฟ
เพียงใคร่ ถึงฝั่ง ดังวาดวาง
คนมี มักมาก อยากมีเพิ่ม
ตักเติม อำนาจ สร้างบาดหมาง
คนจน บักโกรก เชื่อโชคลาง
หาทาง ยาไส้ ไปวันวัน
ร้อยแปด อาชีพ ล้วนรีบเร่ง
คร่ำเคร่ง ตะกาย หมายสู่ฝัน
มิตรที่ ปั้นหน้า ยิ้มหากัน
ฉับพลัน อาจเปลี่ยน เป็นเสี้ยนใจ
พี่น้อง ร่วมครรภ์ ยังขันแข่ง
เรื่องแบ่ง เรื่องปัน นั้นลืมได้
เก็บเกี่ยว เหลียวแล แต่กำไร
เหมือนไม่ รู้เหง้า รู้เหล่ากอ
บ่อเกิด แห่งทุกข์ ยุควิวัฒน์
สมบัติ เทียมเท่า พระเจ้าหนอ
มิต้อง โทษใคร ให้แตกคอ
ต้นตอ อยู่ใน ใจเราเอง
28 พฤศจิกายน 2554 11:13 น.
สุนทรวิทย์
ผู้ใด ไม่เคยผิด?
ชั่วชีวิต จริตมั่น
ฉันกล้า ท้าเดิมพัน
คนเช่นนั้น สรรไม่มี
แม้พระ-อรหันต์
รู้อดกลั้น บั่นถ้วนถี่
บางครั้ง ยังเสียที
ผิดจารี พ่ายสีกา
ปุถุชน คนเดินดิน
ฤๅจะสิ้น กลิ่นตัณหา
เวียนว่าย ในมายา
ใครเคยฝ่า พ้นราคี
ผิดพลั้ง ดั่งเป็นครู
เร่งฟื้นฟู กู้ศักดิ์ศรี
ทำใหม่ ให้จงดี
มิหลบลี้ หนีความจริง
แก้ไข ใช่แก้ตัว
ไยต้องกลัว มัวอ้อยอิ่ง
ปัญหา อย่าประวิง
คำติติง ยิ่งเป็นคุณ
สำคัญ หมั่นจดจำ
ห้ามผิดซ้ำ ทำว้าวุ่น
บ่อยนัก จักอาดุร
มิตรเคืองขุ่น เลิกจุนเจือ
28 พฤศจิกายน 2554 10:59 น.
สุนทรวิทย์
เขาว่า มารยาหญิง
แสนกลอกกลิ้ง กว่าลิง,ค่าง
อ่อนไหว เกินไว้วาง
พออยู่ห่าง มักหมางเมิน
เตือนชาย ผู้หมายปอง
หากลำพอง มองผิวเผิน
โอบอุ้ม ทุ่มเทเพลิน
อาจยับเยิน เจิ่นกลางคัน
นงราม ยามกลับกลาย
จิตสอดส่าย คล้ายกังหัน
เปลี่ยนไป ได้ฉับพลัน
สุดป้องกัน ความผันแปร
ต่อหน้า ว่าปีติ
ลับหลังสิ มิแยแส
บิดเบือน หน่ายเชือนแช
ยากเที่ยงแท้ แม้สักครา
โฉมตรู ดูไฉไล
ยิ้มละไม ไร้เดียงสา
อย่าหมาย โดยสายตา
เห็นโสภา ก็ว่าดี
บุรุษ-อาชาไนย
พึงเข้าใจ ในอิตถี
เลือกชู้ คู่ชีวี
จงถ้วนถี่ จึ่งดีเอย
27 พฤศจิกายน 2554 11:37 น.
สุนทรวิทย์
ใครหนอ แสนประเสริฐ
สร้างเราเกิด กำเนิดมา
โอบอุ้ม คุ้มชีวา
เปี่ยมเมตตา เป็นอาจิณ
ใครหนอ เฝ้าห่วงใย
เอาใจใส่ ไม่จบสิ้น
ปัดป้อง ผองมลทิน
เหงื่อไหลริน ก็ยินดี
ใครหนอ ทุกข์แทนเรา
คราวโศกเศร้า เขาขวัญหนี
เจ็บป่วย ช่วยพัดวี
มิหลีกลี้ มีน้ำใจ
จะใคร ที่ไหนหนอ
คือแม่,พ่อ ท่านก่อให้
การุณย์ บุญเกริกไกร
ดุจเทพไท ไท้เทวัญ
สำนึก ระลึกถึง
จิตซาบซึ้ง จึ่งยึดมั่น
รักพ่อ แม่พอกัน
เท่าชีวัน ฉันพึงมี
กตัญญู บูชาไซร้
จดจำไว้ ในเกศี
พระคุณล้น ชลธี
ตัวลูกนี้ ไม่มีลืม
27 พฤศจิกายน 2554 11:07 น.
สุนทรวิทย์
กองไฟ ในยามพลบ
ควันตลบ เร่งอบไก่
เสียงเพลง เปล่งชมไช
ดังหวั่นไหว ข้างไฟฟืน
วงเหล้า เมาเหิมฮึก
อึกทึก จนดึกดื่น
สนุก ทุกค่ำคืน
ดูชื่นมื่น แสนครื้นเครง
แก้วแล้ว ชนแก้วเล่า
คนไม่เมา เขาว่าเก่ง
เอะอะ อลเวง
มิยำเยง เกรงใจใคร
สังเวช เปรตสุรา
เบาปัญญา น่าหมั่นไส้
เห็นงาน ปานขาดใจ
เห็นเหล้าไซร้ ไม่รั้งรอ
เงินเดือน เลี้ยงเพื่อนหมด
ลูกเมียอด สลดหนอ
จากเช้า เฝ้าแหงนคอ
ใจจดจ่อ ขอค่าเทอม
ครอบครัว ตัวระกำ
เพราะผู้นำ ทำเห่อเหิม
ทุกข์ยาก มากกว่าเดิม
หนี้ก็เพิ่ม เติมทวี
เลิกเมา เถิดเหล้ายา
หันกลับมา ทำหน้าที่
เป็นบิดา ผู้ปรานี
เป็นสามี ที่ดีเทอญ
หน้าส่วนตัว
1136
