25 พฤศจิกายน 2554 11:25 น.
สุนทรวิทย์
คิดถึงใคร คนหนึ่ง ซึ่งเคยรัก
เคยสมัคร-สมาน เมื่อกาลก่อน
คนที่ฉัน ฝันหา ห่วงอาทร
คนที่กล่าว ตัดรอน จรจากไป
ยังมิอาจ สลัด ตัดอดีต
ดั่งคมมีด กรีดเฉือน เตือนอยู่ใกล้
สร้างบาดแผล ย่อยยับ ถึงตับไต
คาชอนไช กระมล จนหลาบจำ
ยามนี้ฉัน ประสบ พบมิตรใหม่
แต่ภาพใน ความหลัง ยังกระหน่ำ
หลอกหลอนให้ สับสน หม่นระกำ
ตามตอกย้ำ ช้ำลึก ให้ตรึกตรอง
ฉันกำลัง ดิ้นรน ให้พ้นขวาก
ด้วยมิอยาก ผิดหวัง เป็นครั้งสอง
อีกใจหนึ่ง พยศ ใคร่ทดลอง
มิกลั่นกรอง เหตุผล ประกลใด
ฉันสองจิต สองใจ ไร้สติ
หนึ่งทิฐิ ดื้อรั้น มิหวั่นไหว
หนึ่งนั้นอยาก ถอนตัว กลัวเสียใจ
ทำอย่างไร ดีหนอ ท้อแท้จริง
25 พฤศจิกายน 2554 10:47 น.
สุนทรวิทย์
กวีพจน์ งดงาม ตามใจวาด
บันดาลศาสตร์ และศิลป์ มิสิ้นสุด
โดยแบบแผน แก่นนิพนธ์ กลยุทธ์
อันมนุษย์ กำหนด ขึ้นจดจาร
ด้วยใจรัก ถักทอ ต่อบรรทัด
บรรจงจัด คำเคียง เรียงประสาน
ร้อยอารมณ์ เกี่ยวกอด สอดดวงมาน
ร่ายคำหวาน ซ่านซึ้ง ถึงแก่นใน
อักขระ วลี คัดถี่ถ้วน
วางกระบวน อ่อนพลิ้ว เคลื่อนหวิวไหว
แทรกคารม คมศัพท์ ประทับใจ
ประดับไว้ ให้เด่น เป็นลีลา
ร้อยกรองจะ ไพเราะ เสนาะหู
ต้องเรียนรู้ ปรับปรุง มุ่งรักษา
คำชี้แนะ นานัตว พึงศรัทธา
แสวงหา จดจำ คือกำไร
แม้คนไร้ ฝีมือ ขาดชื่อเสียง
ขอแต่เพียง มีจิต คิดเลื่อมใส
รักฝึกฝน ค้นคว้า ภาษาไทย
ย่อมเขียนได้ อภิราม ตามแต่จินต์
24 พฤศจิกายน 2554 14:08 น.
สุนทรวิทย์
พ่อ,แม่รัก ลูกนี้ กว่าชีวาตม์
ต่างมุ่งมาด ทำดี ถึงที่สุด
ลูกผิดพลาด เพียงใด ไม่ประทุษ
เร่งรีบรุด บูรณะ ช่วยประทัง
ดูพยัคฆ์ ทมิฬ ใช่กินลูก
กลับพันผูก มุทุตา ห่วงหน้า-หลัง
คอยปกป้อง อาพัทธ์ ระมัดระวัง
เพียรสอนสั่ง เยี่ยงมนุษย์ ดุจเดียวกัน
ลูกเข้าใจ พ่อ,แม่ สักแค่ไหน
ว่าห่วงใย ลึกซึ้ง จึงกวดขัน
หวั่นเกรงลูก หูเบา มิเท่าทัน
อาจหุนหัน บุ่มบ่าม ตามเล่ห์กล
ลูกเชื่อเพื่อน ง่ายดาย คล้ายหัวอ่อน
พ่อ,แม่สอน กลับโกรธา ว่าขี้บ่น
คือปัญหา หนักใจ ของหลายคน
ต้องกังวล ทนแก้ แม้ยากเย็น
เพียงลูกลูก กตัญญู รู้จักคิด
ย่อมวิศิษฏ์ แสนสุข พ้นทุกข์เข็ญ
แม้นลูกเขลา หลงผิด คิดไม่เป็น
ก็เหมือนเวร-กรรมแผดเผา น่าเศร้าใจ
วันใดลูก นิราศ ขาดพ่อ,แม่
ใครจะตาม เหลียวแล บ่มแก้ไข
ที่พ่อ,แม่ อุตส่าห์ จาระไน
ล้วนหวังให้ ลูกลูก เดินถูกทาง
24 พฤศจิกายน 2554 13:03 น.
สุนทรวิทย์
แหวนนี้ พี่สวมให้
จองขวัญใจ หมั้นไว้ก่อน
หนาวหน้า อย่าเกี่ยงงอน
พี่จะย้อน ตอนวิวาห์
ลาไกล ไปทำกิจ
เลิกหงุดหงิด จิตผวา
คำนึง ถึงสัญญา
ว่าเราจัก มั่นรักเดียว
แม้นใคร หมายเกี้ยวพา
ขอแก้วตา อย่าแลเหลียว
ขับไส ให้พ้นเชียว
ใจเด็ดเดี่ยว งดเกี่ยวพัน
นงราม ต่างความหวัง
คือพลัง กำลังขวัญ
เป็นเพื่อน เตือนชีวัน
ให้เร่งสรรค์ ความมั่นคง
พี่รู้ สู้ยืนหยัด
คอยระมัด ตัดลุ่มหลง
อาบเหงื่อ เพื่ออนงค์
ขอน้องจง หมดสงกา
ยามใด ใจคลอนแคลน
โปรดดูแหวน ทดแทนหน้า
ชายหนึ่ง ซึ่งบูชา
จะกลับมา มิช้าเชือน
ที่ย้ำ พร่ำพิไร
เพราะห่วงใย กว่าใดเหมือน
แสนรัก จึงตักเตือน
เอื้อนสอนสั่ง ด้วยหวังดี
รักนวล สงวนกาย
รอพี่ชาย ห้ามหน่ายหนี
ก่อนพราก ฝากวจี
จากว่าที่-สามีเธอ
24 พฤศจิกายน 2554 12:51 น.
สุนทรวิทย์
ฉันคิดถึง เธออยู่ เธอรู้ไหม
ฉันอยู่ไกล ไร้สิทธิ์ คิดเด็ดสอย
ฉันทำให้ นงเยาว์ เธอเฝ้าคอย
ฉันเหมือนปล่อย เธอเหงา เศร้าอยู่เดียว
ฉันทำผิด หรือไม่ ถามใจอยู่
ฉันมิรู้ เหตุใด ใคร่แลเหลียว
ฉันรู้เพียง กระหาย หมายกลมเกลียว
ฉันขับเคี่ยว กระมล จนวุ่นวาย
ฉันอยากเห็น เธอสุข ในทุกสิ่ง
ฉันเกรงหญิง ที่รัก จักเสียหาย
ฉันนิ่งเงียบ อิดเอื้อน เหมือนดูดาย
ฉันใจร้าย หรือเปล่า เฝ้าถามตน
ฉันมองถึง ปัญหา สารพัด
ฉันอ่อนหัด ยอมรับ ว่าสับสน
ฉันย้ำคิด ย้ำทำ แทบจำนน
ฉันกังวล ฟูมฟาย ไม่เว้นวัน
ฉันทำให้ นงราม เกิดความหวัง
ฉันกลับลัง-เลใจ นึกไหวหวั่น
ฉันเป็นบ้า หรือไร ไม่ยืนยัน
ฉันเพียงฝัน อยากเจอ เธอเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
1855
