2 ตุลาคม 2554 12:09 น.
สุนทรวิทย์
คุณธรรม คำนี้ แสนมีค่า
เป็นจรรยา พื้นฐาน ประการหนึ่ง
ใช่ต้องซื้อ ต้องแก่ง-แย่งตะบึง
เพียงเข้าถึง ซึ่งความดี ย่อมมีเอง
สิ่งสำคัญ นั่นคือ ถือความสัตย์
พึงมั่นคง ปฏิบัติ โดยครัดเคร่ง
ใช้สัมมา-ทิฐิ มิโคลงเคลง
ไม่ข่มเหง ล่วงสิทธิ์ คิดร้ายใคร
เลิกอิจฉา-ตาร้อน ค่อนแคะมิตร
อย่าปล่อยจิต โอนเอน เห็นแก่ได้
รู้ผิด,ชอบ เสียสละ รู้อภัย
สร้างนิสัย เอื้อเฟื้อ แผ่เกื้อกูล
คุณธรรม อยู่ในใจ ใช้ไม่หมด
มิปรากฏ ว่าใคร ใช้แล้วสูญ
กลับยิ่งเพิ่ม เติมพละ ทวีคูณ
ให้จรูญ พูนสุข ทุกเวลา
จงรักษา คุณธรรม นำชีวิต
สุจริต สมถะ อหิงสา
ใช้น้ำใจ ไมตรี มีเมตตา
แทนศัสตรา อาวุธ หยุดอธรรม
2 ตุลาคม 2554 12:04 น.
สุนทรวิทย์
คิดว่าเธอ รักฉัน เท่าฉันรัก
คิดว่าจัก จริงจัง หวังเต็มที่
คิดจะฝาก รักสุดท้าย หมายไมตรี
คิดว่ามี รักแท้ กลับแค่ลวง
คิดเสียดาย น้ำใจ มอบให้หมด
คิดว่างด-งามเลิศลอย พลอยหึงหวง
คิดเป็นห่วง พะวง ลุ่มหลงทรวง
คิดเพราะบ่วง รักรัด ตัดไม่ลง
คิดว่าคำ สัญญา น่าเชื่อถือ
คิดว่าซื่อ สุจริต ไร้พิษสง
คิดว่าจะ ร่วมทุกข์ สุขดำรง
คิดทะนง ว่าเรา เข้าใจดี
คิดถึงเธอ เช้า-เย็น อยากเห็นหน้า
คิดผวา เกรงนาง ห่างเหินหนี
คิดประโลม พันธนะ ด้วยวจี
คิดว่าพี่ กับน้อง จิตต้องกัน
คิดแล้วคิด ยังผิด คิดพลั้งพลาด
คิดมุ่งมาด เกินจริง ยิ่งน่าหยัน
คิดว่ารู้ แท้โง่เขลา มิเท่าทัน
คิดทุกวัน สับสน จนเลิกคิด
2 ตุลาคม 2554 11:52 น.
สุนทรวิทย์
เธอแสนงอน ปนอ่อนหวาน
แอบโปรดปราน ผ่านอักษร
จารไว้ ในบทกลอน
หมายสะท้อน ออดอ้อนเธอ
ให้รู้ ชายผู้หนึ่ง
ครุ่นคำนึง ถึงเสมอ
กระหาย ใคร่พบเจอ
อยากเผยอ เสนอตน
เสียดาย ด้วยใจขลาด
เกิดขยาด หวาดฉงน
อมพะนำ ยอมจำนน
ห่วงสับสน กังวลใจ
เซ่อซ่า มาตลอด
ทำอิดออด แสร้งบอดใบ้
หดหัว มัวร่ำไร
เหมือนหมดไฟ ไร้น้ำยา
งามหน้า กว่ารู้แจ้ง
เมื่อคู่แข่ง แซงขึ้นหน้า
คนใหม่ ไม่ลีลา
มาถึงคว้า พาไปเลย
อพิโถ โง่บัดซบ
สมควรตบ เจ้ากบเอ๋ย
อยู่กะลา มิง่าเงย
จึงอดเชย เพราะเฉยชา
1 ตุลาคม 2554 12:11 น.
สุนทรวิทย์
คารวะ อภิวาท ปราชญ์ใหญ่น้อย
เชิญมาร้อย คำคม อารมณ์ฝัน
ประกวดเลือก มณี กวีวรรณ
อวดเชิงชั้น ฝีปาก ฝากฝีมือ
ร่วมปรุงแต่ง แสงสี ลีลาพจน์
สรรค์สร้างบท กาพย์กลอน กระฉ่อนชื่อ
กลั่นน้ำคำ อมตะ งามระบือ
ชวนสดับ นับถือ เล่าลือไป
เลิกอมภูมิ ถ่อมตน ทนเสแสร้ง
อยากสำแดง โวหาร จงขานไข
มีปัญญา เก่งกล้า สามารถใด
ลองเผยไต๋ ไม้เด็ด เคล็ดลับมา
จะสอยดาว สาวเดือน เร่งเอื้อนเอ่ย
คิดเปรียบเปรย ท้องทะเล ชี้เวหา
เชิญปลดปล่อย ถ้อยศิลป์ จินตนา
เติมชีวิต-ชีวา ภาษาใจ
เวที กวีวรรณ รอขันแข่ง
มิเคยแบ่ง แยกหมู่ ผู้เลื่อมใส
เพียงรู้ค่า อาทร กาพย์กลอนไทย
จะเป็นใคร ต่างมีสิทธิ์ คิดประลอง
อย่าคอยจน มรดก ชาติตกหาย
เราทั้งหลาย ทุกเหล่า ล้วนเจ้าของ
ควรเฟ้นหา ทายาท ปราชญ์ช่ำชอง
มาพลิกฟื้น ร้อยกรอง ให้รองเรือง
1 ตุลาคม 2554 12:06 น.
สุนทรวิทย์
กองไฟเพียง เล็กน้อย หากปล่อยไว้
อาจเผาไหม้ ไพรสณฑ์ จนหมดสิ้น
ลมปากคน นินทา อยู่อาจิณ
ใครได้ยิน บ่อยบ่อย มักคล้อยตาม
คนปากบอน ตอแหล ยากแก้ไข
พบอะไร รู้เห็น เป็นต้องพล่าม
เหตุนิดเดียว เที่ยวขยาย ให้ลุกลาม
นับเป็นความ วิปริต ติดถาวร
การติคน สามหาว กล่าวลับหลัง
ย่อมประดัง เสียงทิ่มแทง แย้งขอดค่อน
เราว่าเขา เขาว่าเรา เฝ้าต่อกร
ต่างเดือดร้อน เปื้อนเปรอะ เลอะพอกัน
ถึงมีปาก ใช่มีสิทธิ์ คิดใส่ไคล้
เรื่องเหลวไหล ไร้สาระ อย่าขยัน
ขืนจับเหา ใส่หัว ตัวจะคัน
ผูกสัมพันธ์ ดีกว่า หาศัตรู
พูดดีเป็นศรีปาก ฝากให้คิด
พูดผิดผิด คนชัง ฟังขัดหู
เขาเรียกพวก ปากพล่อย ปากหอยปู
ชอบสู่รู้ เนืองนิตย์ เพราะจิตทราม
หน้าส่วนตัว
56776
