6 ตุลาคม 2554 10:50 น.
สุนทรวิทย์
ผมเป็นหวัด ตัวร้อน นอนจับไข่(ขออภัยไข้ไม่ใช่ไข่)
เมียยังบัง คับใจ ใช้แคะหู
ช่างทำได้ ลงคอ หนอเมียตู
รู้ทั้งรู้ คนป่วยไข้ ยังใช้งาน
จะขอพัก ขอผ่อน สักค่อนครึ่ง
แม่บึ้งตึง เกรี้ยวกราด ด่าฉาดฉาน
ขืนอิดออด ดันทุรัง หวังทัดทาน
มีสิทธิ์โดน เข็กกบาล พานเจ็บตัว
แม่พังแป้น มือหนัก ปานนักชก
ซัดทีกก หูพัง นั่งกุมหัว
ทั้งหมัดชุด หมัดเด็ด เช็ดระรัว
ถ้าไม่กลัว ไม่ฝ่อ ก็แปลกคน
เข้าออกโรง พยาบาล เป็นงานหลัก
ซี่โครงหัก เกือบวาย มาหลายหน
เธอสั่งงาน อะไร ได้แต่ทน
สำรวมตน ยำเกรง โดยเคร่งครัด
แต่ยามดี เธอแสนดี ไร้ที่ติ
ซ้ำชำนิ ชำนาญ การปรนนิบัติ
มีลูกเล่น ลีลา สารพัด
ฉันเลยตัด เธอไม่ลง ก็ตรงนี้
5 ตุลาคม 2554 12:26 น.
สุนทรวิทย์
น้ำจากผา พรั่งพรู สู่เบื้องต่ำ
บันดาลลำ ละหาน ธารน้อยใหญ่
ก่อนก่อเกิด คงคา ชลาลัย
แล้วจึงกลาย มหาสมุทร สุดคะเน
ดังฉันชอบ เธอแต่น้อย ค่อยสะสม
เดิมชื่นชม เปลี่ยนเป็นรัก ชักหักเห
ยิ่งนานไป ยิ่งไพศาล ปานทะเล
ล้วนถ่ายเท จากใจ มอบให้เธอ
ความรักฉัน ดุจธารา ยามหน้าฝน
เย็นท่วมท้น ชลธี นี้เสมอ
พร้อมอุทิศ ชีวิต จิตบำเรอ
หวังปรนเปรอ โฉมตรู เป็นคู่ครอง
ในบึงห้วย สาคร ซ่อนมัจฉา
กำเนิดมา ผูกพัน ฉันเจ้าของ
สองเราควร สมัคร รักประคอง
อย่าเป็นรอง มัศยา และวารี
รักฉันเปรียบ ชโลทร มหรณพ
กักบรรจบ น้ำใจ ไว้เต็มปรี่
ชุ่มฉ่ำเช่น ชลัมพุ จุนที
ไม่เคยมี เหือดแห้ง แล้งสักวัน
5 ตุลาคม 2554 11:47 น.
สุนทรวิทย์
ฉันยินดี เป็นเกือก ให้เลือกสวม
เป็นโถส้วม รองรับ เธอขับถ่าย
เป็นโลงทอง ให้นอน ตอนวางวาย
เป็นคู่หมาย ปกป้อง ครองพธู
ยามเจ็บไข้ ได้ป่วย จะช่วยนวด
เกิดเมื่อยปวด ขาหนีบ จะบีบถู
หมั่นตรวจตรา สอดส่อง ทุกช่องรู
ทั้งแคะหู ล้างก้น ไม่บ่นเลย
จักเชื่อฟัง เคารพ ตามนบนอบ
สนองตอบ เคียงข้าง อย่างผ่าเผย
ถึงมีเสียง ติฉิน หมิ่นเปรียบเปรย
ยอมวางเฉย ขันติ มิเดือดดาล
ถ้ารวนเร เหหัน ผิดสัญญา
ให้ฟ้าผ่า ลงตัว หัวชาวบ้าน
ให้มิตรรัก เพื่อนพ้อง ต้องตกงาน
ให้หัวล้าน แดงแจ๋ เมื่อแก่ตัว
หากห้องใจ ยังมี ที่พำนัก
ฉันสมัคร ยินยอม พร้อมเป็นผัว
หลงเธอเต็ม ประดา หูตามัว
ใครยิ้มยั่ว หัวร่อ ก็ช่างมัน
สู้พร่ำเพ้อ ศิโรราบ แทบกราบเท้า
ไยนงเยาว์ เจ้ากรรม ทำขบขัน
เฝ้าตามตื๊อ เกี้ยวพา สารพัน
เธอกลับหยัน ว่าบ้า น่าช้ำใจ
5 ตุลาคม 2554 11:39 น.
สุนทรวิทย์
โดยวิสัย มัตตัญญู รู้ดีชั่ว
ย่อมหลาบกลัว ต่อกรรม การทำผิด
รู้แยกแยะ วิถี ทางชีวิต
รู้จักคิด รู้จักเฟ้น เป็นสามัญ
จากปางบรรพ์ สืบมา ถึงครานี้
สิ่งว่าดี เมื่อเดิม เริ่มพลิกผัน
เรื่องธรรมะ อธรรม หมดสำคัญ
สังคมหัน หลังให้ ไม่นำพา
คนเล็งหา ประโยชน์ มุ่งโภชย์ผล
ทำกุศล เพียงหวัง แค่บังหน้า
อธรรมเหิม ครอบงำ ย่ำโลกา
มนุษยชาติ ปรารถนา แต่อามิส
คนมีเงิน เขื่องโข โอ่อำนาจ
มวลชนขาด จริย วิปริต
ใครมือยาว สาวได้ สาวสุดฤทธิ์
มิรู้มิตร รู้ศัตรู กูอย่างเดียว
ชักไม่เชื่อ มีพระใด ไหนศักดิ์สิทธิ์
โลกวิกฤต อย่างไร ท่านไม่เกี่ยว
ต่างเงียบกริบ เอาตัวรอด จอดนิ่งเชียว
มิแลเหลียว เอ็นดู ผู้คนเลย
4 ตุลาคม 2554 16:21 น.
สุนทรวิทย์
คนหาเหา ใส่หัว ให้ตัวทุกข์
มีทุกยุค ทุกสมัย ไม่เคยหมด
ถึงเดือดร้อน สิ้นท่า พิลาลส
ก็ยังอด มิได้ ในสันดาน
ปัญหาเขา เราไม่เกี่ยว กลับเที่ยวแส่
สาระแน ปราดเปรื่อง เรื่องชาวบ้าน
ได้สอดรู้ สอดเห็น เป็นชื่นบาน
คอยจุ้นจ้าน เสนอหน้า อยู่อาจิณ
เขาเรียกพวก ชอบแกว่งเท้า เข้าหาเสี้ยน
ช่างพากเพียร อุตริ มิจบสิ้น
ข่าวคราวใด เล็ก,ใหญ่ ให้ได้ยิน
ต้องตามกลิ่น ซอกแซก แปลกพิกล
สังคมชัง รังเกียจ มิตรเดียดฉันท์
ถูกแดกดัน อย่างไร ล้วนไม่สน
ถือดังเรื่อง สนุก สุขกมล
ใครจะก่น ใครจะด่า ข้าไม่ฟัง
คนเช่นนี้ มีทั่วไป ดูไม่ยาก
เพียงปริปาก ก็สำรอก บอกภูมิหลัง
ส่ออาการ ทางจิต เกินปิดบัง
น่าชิงชัง สังเวช สมเพชจริง
หน้าส่วนตัว
1509
