20 ตุลาคม 2554 11:53 น.
สุนทรวิทย์
เพียงสตรี ธรรมดา สามัญหนึ่ง
ไม่งามซึ้ง ถึงอย่าง นางอัปสร
ไม่เลือกชั้น วรรณะ ฐานันดร
ไม่หวนย้อน ไต่ถาม ความหลังใด
รูปกายจะ สูง,ต่ำ ดำหรือขาว
เป็นไทย,ลาว จีน,ญวน ล้วนรับได้
มิสนว่า ทรามเชย เคยรักใคร
ยิ่งมิใช่ ต้องดีล้น จนเลิศเลอ
ขอแต่เธอ รักฉัน เท่าฉันรัก
สามิภักดิ์ หนักแน่น-แฟ้นเสมอ
ใจดวงเดียว ยึดมั่น ฉันกับเธอ
ห้ามพลั้งเผลอ เปลี่ยนแปร แม้นาที
ร่วมทุกข์,สุข บุกบั่น ร่วมกันคิด
ร่วมนิมิต สรรค์สร้าง ทางสุขศรี
เป็นภรรยา แม่ศรีเรือน เพื่อนแสนดี
เป็นแม่ที่ รักลูก จิตผูกพัน
คุณสมบัติ เช่นนี้ ใครมีพร้อม
หากยินยอม สมัคร มารักฉัน
จักเทิดทูน สนองตอบ มอบชีวัน
ดุจนางในฝัน ที่ฉัน มั่นหมายปอง
20 ตุลาคม 2554 11:42 น.
สุนทรวิทย์
พ่อจ๋าพ่อ...
แม่เฝ้ารอ พ่ออยู่ พ่อรู้ไหม
ตั้งแต่พ่อ ผลุนผลัน หันจากไป
แม่ตรอมใจ โศกศัลย์ แทบฟั่นเฟือน
ตอนนั้นหนู พึ่งมี สี่ขวบครึ่ง
เห็นแม่ซึ่ง ฟูมฟาย กายแปดเปื้อน
ยังหวาดหวั่น ขวัญหาย ไม่ลืมเลือน
แต่พ่อเหมือน จงใจ แกล้งไม่รู้
ยี่สิบปี นี้แม่ เฝ้าแลหา
ตื่นเช้ามา เหม่อลอย คอยเงี่ยหู
จับเจ่าจ้อง มองออก นอกประตู
เศร้าหดหู่ ซ้ำซาก ยากลงเอย
วันนี้หนู ตกใจ ได้ข่าวร้าย
ว่าพ่อตาย ไปนานเนิ่น ใช่เมินเฉย
ไร้โอกาส สั่งเสีย ลูกเมียเลย
แม่ไม่เคย ล่วงรู้ จากผู้ใด
พ่อจ๋าพ่อ...
แม่ยังรอ พ่ออยู่ พ่อรู้ไหม
หนูจะปลอบ จะง้าง แม่อย่างไร
ว่าพ่อไม่ กลับมา หาแม่แล้ว
19 ตุลาคม 2554 13:08 น.
สุนทรวิทย์
อย่าสอดรู้ สอดเห็น เป็นอาชีพ
อย่าเร่งรีบ ร้องป่าว กล่าวโทษเขา
อย่าหาเหา ใส่หัว เปลืองตัวเรา
อย่าหูเบา เชื่อคน ก่นยุแยง
อย่าทำเรื่อง-เล็กให้เห็น เป็นเรื่องใหญ่
อย่าปากไว อวดโอ่ โม้กำแหง
อย่านำเหตุ หยุมหยิม มาทิ่มแทง
อย่าเที่ยวแกว่ง เท้าหาเสี้ยน ติเตียนคน
อย่าแบกเรื่อง กลัดกลุ้ม มาสุมอก
อย่าวิตก แทนใคร ไปทุกหน
อย่าตื่นเต้น สนใจ ใครรวยจน
อย่าปล่อยตน คล้อยตาม ความนึกคิด
อย่าปากยื่น ปากยาว เรื่องชาวบ้าน
อย่าจุ้นจ้าน อวดดี ชี้ถูกผิด
อย่านินทา ใส่ร้าย ป้ายสีมิตร
อย่าเบือนบิด ขยัน ปั้นวจี
อย่าเจ้ากี้-เจ้าการ วิจารณ์ทั่ว
อย่าทำตัว เป็นบ่าง ช่างเสียดสี
อย่าเที่ยวคุ้ย เที่ยวแคะ แขวะย่ำยี
อย่าเซ้าซี้ พูดมาก ปากจะเยิน
19 ตุลาคม 2554 12:55 น.
สุนทรวิทย์
อยากรักเธอ จริงจัง อีกครั้งหนึ่ง
ให้ลึกซึ้ง ตรึงตรา กว่ากาลก่อน
รักที่เคย ผิดพลาด ขาดอาทร
จนตัดรอน ร้างรา กันครานั้น
วันนี้ พี่มาง้อ ขอโอกาส
คงสามารถ รอมชอม นะจอมขวัญ
พี่จริงใจ หมายมั่น ฟื้นสัมพันธ์
คืนดีกัน เถิดหนา อย่าแง่งอน
ลืมได้ไหม ความหลัง เรื่องฝังจิต
น้องอย่าคิด ขึ้งโกรธ โปรดโอนอ่อน
ต่อนี้จะ คอยเฝ้า เคล้าอิงอร
มิย่อหย่อน จรห่าง อย่างที่เคย
สู้หว่านล้อม พรรณนา สารพัด
ไยสะบัด-สะบิ้ง ทำนิ่งเฉย
เหมือนมิเหลือ เยื่อใย สิ่งใดเลย
ยากลงเอย เสียแล้ว แก้วกานดา
ถึงงอนง้อ ต่อไป คงไร้ผล
มิอาจทน นงลักษณ์ เธอยักท่า
งอนเกินงาม อย่างนี้ พี่ขอลา
ไปข้างหน้า หาเอาใหม่ ก็ได้วะ
19 ตุลาคม 2554 12:46 น.
สุนทรวิทย์
เมียก่นด่า ว่าฉัน นอนฝันเปียก
ปลุกมาเรียก เช็ดล้าง ตอนกลางดึก
มันเป็นเหตุ สุดวิสัย ใครจะนึก
ไม่รู้สึก ตัวเลย พึ่งเคยเป็น
เรื่องของ ธรรมชาติ มิอาจห้าม
ขอนงราม กรุณา อย่าตื่นเต้น
บังเอิญฉัน อุตริ ฝันพิเรนทร์
ได้คลึงเคล้น สาวงาม สามสี่นาง
ครั้นถึงบท อัศจรรย์ อั้นไม่อยู่
จึงพรั่งพรู เปื้อนเปรอะ เลอะเทอะบ้าง
เรื่องเล็กเล็ก น้อยน้อย จงปล่อยวาง
หยุดโฉ่งฉ่าง เดี๋ยวใคร เขาได้ยิน
แต่เธอกลับ โกรธา ด่าซะลั่น
จนเพื่อนบ้าน ขบขัน รู้กันสิ้น
อายอิบอ๋าย แทบแหวก แทรกแผ่นดิน
เป็นมลทิน ขี้ปาก ยากจะเคลียร์
เพื่อนนำไป เล่าต่อ ล้อกันทั่ว
กลายเป็นตัว ตลก ตกเป็นเบี้ย
โดนตอกย้ำ ซ้ำซาก เพราะปากเมีย
มีแต่เสีย กับเสีย ละเหี่ยใจ
แค่ฝันเปียก เรื่องใหญ่ เท่าใดหนอ
จะหยอกล้อ ต่อความ ลามถึงไหน
มิเห็นว่า ผิดแผก แปลกอะไร
หรือว่าใคร ไม่เคย ลองเอ่ยมา
หน้าส่วนตัว
946
