7 เมษายน 2555 13:04 น.
สุนทรวิทย์
ตอนฉันคลอด ออกมา ยังคารก
คุณหมอตก-ตะลึง อึ้งทึ่งเสียว
ตั้งชื่อเล่น ให้ฉัน โดยพลันเชียว
เพียงคำเดียว น้องใหญ่ มิได้โว
ตอนเข้าเตรียม อนุบาล หัดอ่านเขียน
พี่เลี้ยงเวียน กอดรัด ผลัดกันโอ๋
ต่างเรียกฉัน ทุกครา ว่าน้องโต
มิใช่โม้ เรื่องนี้ มีพยาน
ขึ้นประถม เพื่อนซูฮก ยกนิ้วให้
ตั้งชื่อใหม่ ไอ้เบิ้ม เทิ่มไพศาล"
นามนี้ยัง ติดหู ครูอาจารย์
เป็นตำนาน ขานอยู่ คู่โรงเรียน
อยู่มัธยม สตรี เรียกพี่ยักษ์
ชิงฝากรัก พัลวัน จนฉันเลี่ยน
ต้องคอยกล่าว ตัดรอน ทอนความเอียน
แสนปวดเศียร-เวียนเกล้า เกินเล่าความ
เข้ามหาฯลัย ใครใคร เรียกไอ้ช้าง
ก็มีบ้าง คนที่ เรียกพี่หลาม
เขาอยากเรียก อะไร ฉันไม่ปราม
ไม่คิดตาม ตอแย สุดแต่ใจ
เพียงนึกแปลก นิดนิด คิดแล้วขัน
ก็ตัวฉัน นี่สิ มิสูงใหญ่
เปรียบกับเพื่อน เหมือนเด็ก เล็กกว่าใคร
เหตุไฉน เยินยอ ดุจตอร์ปิโด
6 เมษายน 2555 11:28 น.
สุนทรวิทย์
สงกรานต์จวน อำลา อีกคราหนอ
น้ำตาคลอ อกสั่น ขวัญสลาย
ฝันที่รอ คว้าไขว่ ใกล้มลาย
สัญญาชาย ผู้นั้น ทำฉันตรม
สงกรานต์ก่อน เขาเคย เอ่ยฝากรัก
ย้ำแน่นหนัก ว่าจะ ประคบประหงม
วาจาเคลือบ น้ำตาล ผ่านคารม
สาวโง่งม จึงต้องช้ำ ร่ำโศกา
ยอมมอบพรหม-จารี พลีให้หมด
ความสวยสด สูญไป อย่างไร้ค่า
เขาฝากเพียง โวหาร เล่ห์มารยา
ลูกกำพร้า อีกคน เป็นผลงาน
ฉันเฝ้ารอ สงกรานต์ ถึงป่านนี้
หวังว่าพี่ หวนกลับ ดังขับขาน
สงกรานต์เจียน คลาไคล ใจร้าวราน
นึกสงสาร ตนเอง คร่ำเคร่งคอย
สงกรานต์เวียน เยือนมา แล้วลาจาก
มอบแต่ซาก ความเศร้า เงียบเหงาหงอย
กับหญิงหนึ่ง ฟั่นเฟือน จิตเลื่อนลอย
อุ้มลูกน้อย ตามหา เรียกสามี
5 เมษายน 2555 12:29 น.
สุนทรวิทย์
สงครามคือ ความโฉด โหดเลวร้าย
มุ่งทำลาย ต่อกัน ขั้นแตกหัก
ลืมความเป็น มนุษย์ ดุจมารยักษ์
ตั้งหน้าจัก เข่นฆ่า ไม่รามือ
โลกสูญเสีย ก่ายกอง มิตรองตรึก
ยังก่อศึก ปั่นป่วน ควรแล้วหรือ
ใช้อำนาจ โทสะ ตะพึดตะพือ
ต่างดึงดื้อ ถือสิทธิ์ อิทธิพล
มนุษย์ทั่ว ปฐพี ล้วนพี่น้อง
ไฉนต้อง ขัดแย้ง ทุกแห่งหน
การสังหาร ปรปักษ์ แม้สักคน
เท่าเทียมผล พิฆาต ญาติกา
เลิกแบ่งแยก ผิวพรรณ ชั้นวรรณะ
หยุดเกะกะ ระราน พาลหิงสา
เปลี่ยนมาเชื่อม สัมพันธ์ จำนรรจา
พสุธา คงสงบ สุขครบครัน
ชีวิตหนึ่ง กี่คน พ้นร้อยปี
ผูกไมตรี คล้องแขน แทนเดียดฉันท์
ใครจะเล็ก จะใหญ่ ใช่สำคัญ
ทุกชีวัน พันธุ์เผ่า ล้วนเหง้าเดียว
3 เมษายน 2555 12:39 น.
สุนทรวิทย์
สิบสาม เมษายน
ฤกษ์มงคล ดลดิถี
บรรจบ ครบอีกที
ประเพณี ปีใหม่ไทย
หฤหรรษ์ วันสงกรานต์
เทศกาล งานยิ่งใหญ่
พี่น้อง ผองไผท
เบิกบานใจ เปล่งไชโย
ตื่นเช้า เข้าวัดวา
แต่งกายา งามอ่าโอ่
ตักบาตรพระ อิ่มมโน
จิตสุโข ดับโกรธา
ทำบุญ หนุนชีวาตม์
เสริมอำนาจ วาสนา
สายหน่อย ปล่อยนก,ปลา
ต่อชะตา อายุตน
ถนน คนกรีธา
เสียงเฮฮา โกลาหล
เล่นน้ำ ฉ่ำกมล
ไทย,เทศล้น อลเวง
สู้ร้อน ด้วยผ่อนคลาย
เหล่าหญิง,ชาย หายคร่ำเคร่ง
บ้างร้อง-รำทำเพลง
ต่างครื้นเครง เปล่งประชัน
มากมาย หลายเวที
เลือกเทพี ศรีคิมหันต์
แน่งน้อย นับร้อยพัน
วิลาวัณย์ กันสมวัย
สงกรานต์ สราญสุข
แสนสนุก ทุกสมัย
รื่นรมย์ สมฤทัย
สืบสานไว้ ให้ยืนยง
2 เมษายน 2555 15:36 น.
สุนทรวิทย์
ครุ่นคิดถึง คืนวัน ที่ผันผ่าน
อดีตกาล เมื่อครั้ง ยังศึกษา
นึกเสียดาย ยุคสมัย วัยเวลา
ชั่วพริบตา ล่วงไป หลายสิบปี
ก่อนเคยเล่น เอะอะ ตามประสา
สุขเฮฮา เพื่อนพ้อง ดุจน้อง,พี่
จีบประชัน ขันแข่ง แย่งสตรี
แถมต่อยตี อุตริ มิบันเบา
ราตรีนี้ ฤกษ์ดี มีโอกาส
กระวีกระวาด สดชื่น หวนคืนเหย้า
ร่วมรำลึก ความหลัง ครั้งรุ่นเยาว์
เราศิษย์เก่า หน้าแก่ แห่กันมา
นานแล้วพึ่ง พบปะ ต่างสะดุ้ง
แต่ละคน ลงพุง ล้วนลุง,ป้า
นั่นหรือสาว สุดสวย หมวย วิภา
ทักคุณย่า ทำเขิน เดินเหนียงยาน
อาโซ๊ยตี๋ ถึงครา เป็นอาเตี่ย
แนะนำเมีย คนเล็ก เด็กคราวหลาน
อาคมเคย ผมดก ปกกบาล
กลับหัวล้าน โล้นเลี่ยน เตียนพิกล
ข่าวแสงเดือนเพื่อนสนิท ปิดกันทั่ว
ว่าแยกผัว วุ่นวาย หย่าหลายหน
อภิชาติ ปราดเปรื่อง เรื่องสัปดน
ดูหน้าทน กว่าเดิม เพิ่มทวี
ทินกร ก่อนเห็น เป็นเสี่ยใหญ่
วันนี้ไร้ เงาหัว มัวหลบหนี้
นุชนาฏ แจกแจง แข่งโสภี
อวดมณี เพชรพลอย สร้อยจินดา
พรรณรายสายทองต่างครองโสด
อ้างสันโดษ บรรลุ อุเบกขา
โฉมเฉลา เข้ากลุ่ม สุมนา
ผลัดนินทา สามี ไม่รีรอ
เอกอุดม สมชาย ป่วยตายแล้ว
ส่วน พรายแพรว ฟื้นฟู อยู่โรงหมอ
สุรสิทธิ์ ติดนัด ผ่าตัดคอ
นวลลออ รอย้าย ไปอุบล
คนสอบตก ซ้ำชั้น ดันมั่งคั่ง
คนจริงจัง เคร่งครัด กลับขัดสน
ลูกเศรษฐี หลายราย กลายอับจน
อลวน ปั่นป่วน ชวนตื้นตัน
โบกอำลา งานคืนเหย้า นึกเศร้าจิต
โถมวลมิตร ทยอย ค่อยอาสัญ
แม้นคราวหน้า จัดใหม่ ได้พบกัน
จะสุขสันต์ อยู่ดี เหลือกี่คน
หน้าส่วนตัว
1495
