20 สิงหาคม 2554 10:47 น.
สุนทรวิทย์
โรมรัน พันตู อยู่บนโลก
สุข,โศก ทั้งมวล ล้วนภาพหลอน
อนรรฆ ศักดา ฐานันดร
อาวรณ์ ร้อนเร่า ก็เท่านั้น
เกิดมา เรือนร่าง ต่างเปลือยเปล่า
มือเท้า ครบถ้วน ควรสุขสันต์
ที่ทุกข์ เพราะความ อยากครามครัน
โมหันธ์ ฉันทา ทำตามัว
ลดความ หงุดหงิด คิดน้อยหน่อย
จากคอย เคร่งครัด หัดยิ้มหัว
โทโส โลกีย์ ที่มืดมัว
เกลือกกลั้ว มากนัก จักทุกข์ใจ
อย่าให้ ตัณหา มาปลุกเร้า
ปัดเป่า กลิ่นกาม ความหลงใหล
กินอิ่ม สักมื้อ คือกำไร
ปลงได้ วางได้ ใจสุขพลัน
ความตาย เร็ว,ช้า ย่อมมาถึง
ชาติหนึ่ง ชั่วแล่น มันแสนสั้น
หลับตา เป็นศพ ก็จบกัน
ยึดมั่น ถือมั่น เพื่ออันใด
พอกิน พอใช้ ไม่โอ่อ่า
ดีกว่า วิตก จนหมกไหม้
นรก สวรรค์ มีบันได
ทางไป อยู่ใน ใจเราเอง
19 สิงหาคม 2554 21:12 น.
สุนทรวิทย์
ยามได้กลิ่น ผายลม ของสมศรี
ฉันกระปรี้-กระเปร่า เท่าถูกหวย
ปานได้กิน สเต๊ก จิบเก๊กฮวย
แกล้มข้าวสวย ร้อนร้อน ตอนกลางวัน
ยิ่งวันไหน เนื้อทอง เธอท้องผูก
กลิ่นยิ่งแรง ติดจมูก ถูกใจฉัน
ดุจปลาร้า ปลาเจ่า คลุกเคล้ากัน
ทุเรียนพันธุ์ หมอนทอง ยังต้องอาย
มีเงินทอง เท่าไร ไม่อาจซื้อ
จะวอนตื๊อ ยื้อขอ ก็อย่าหมาย
มิต้องตาม ถามไถ่ ให้วุ่นวาย
ไม่มีขาย หรอกหนา อย่าหาเชียว
เธอปรับปรุง กลิ่นได้ ไม่รู้จบ
ตอนนี้พบ สูตรใหม่ ใส่ชาเขียว
เพียงแย้มแย้ม ปล่อยปี๊ด มานิดเดียว
ทั้งกลิ่นเปรี้ยว กลิ่นสะตอ ต่างออมา
มิได้ดม สักปู้ด สูดสักหน่อย
เป็นเงื่องหงอย สร้อยเศร้า เฝ้าโหยหา
พานงุ่นง่าน หงุดหงิด คล้ายติดยา
หมอวินิจ-ฉัยว่าบ้า ท่าจะจริง
14 สิงหาคม 2554 10:28 น.
สุนทรวิทย์
เมื่ออรุ-โณทัย ทาบไพรสณฑ์
ภูวดล เฉิดฉัน รับวันใหม่
บุปผชาติ ผลิดอก ออกช่อใบ
ลำธารใส ฉ่ำเย็น เห็นปูปลา
สกุณา จำเรียง เสียงเสนาะ
ฟังไพเราะ จับใจ ในภาษา
ดุจเพลงพิณ สวรรค์ พรรณนา
สะท้านป่า สิงขร ตอนอรุณ
ต้นยี่เข่ง ยี่โถ โอ้อวดสี
บานบุรี เลื้อยเลี้ยว เกี่ยวขนุน
หอมกุหลาบ มะลิ ดอกพิกุล
กลิ่นละมุน กระดังงา จำปาดง
เก้งคู่เก้ง กวางคู่กวาง เยื้องย่างเหยาะ
เดินลัดเลาะ ริมธาร ผ่านฝูงหงส์
โน่นกระรอก กระแต แลกระจง
อยู่ยืนยง คู่ป่า มาช้านาน
ธรรมชาติ เนรมิต ชีวิตให้
สัตว์น้อยใหญ่ พึ่งพา ได้อาหาร
สืบดำรง พงศ์เผ่า เนาสำราญ
คือพิมาน นิรมล บนแผ่นดิน
ยามเที่ยวดง พงไพร ใจแสนสุข
ที่เคยทุกข์ สลด พลันหมดสิ้น
จงพิทักษ์ รักษา เป็นอาจิณ
ผดุงถิ่น ป่าไม้ ไว้ถาวร
13 สิงหาคม 2554 12:06 น.
สุนทรวิทย์
แม่พระ ผู้ประเสริฐ สร้างเราเกิด กำเนิดมา
โอบอุ้ม คุ้มชีวา เปี่ยมเมตตา เป็นอาจิณ
แม่เฝ้า เอาใจใส่ ตามห่วงใย ไม่จบสิ้น
รับใช้ เหงื่อไหลริน กัดเกลือกิน ก็ยินดี
รากฐาน ซึ่งแม่ปลูก ดลให้ลูก ล้วนสุขศรี
สารพัน อันลูกมี เกิดจากที่ แม่ชี้ทาง
ถึงครา แม่ลาไกล ลูกอาลัย ไม่รู้สร่าง
ดุจเรือ เมื่ออับปาง โลกดูอ้าง-ว้างฉับพลัน
น้ำตา ลูกชุ่มโชก วิปโยค แสนโศกศัลย์
แต่นี้ ทุกวี่วัน ใครจะหมั่น หันเหลียวแล
แม้เกิด ชาติไหนไหน ขอปักใจ ไว้แน่วแน่
ผูกพัน มิผันแปร เป็นลูกแม่ ทุกชาติไป
13 สิงหาคม 2554 12:04 น.
สุนทรวิทย์
น้ำตก ทีลอซู ไหลพรั่งพรู เสียงซู่ซ่า
นวยนาด วาดลีลา โถมจากผา มาจูบดิน
สายชล ล้นกระฉอก สัพยอก ซอนซอกหิน
ขับขาน ปานเสียงพิณ ประโลมถิ่น นคินทร
เรี่ยวแรง แห่งวารี นับพันปี ที่กัดกร่อน
บันดาล ธารถาวร แอ่งซับซ้อน ชอนเรียงราย
น้ำใส ตะไคร่เขียว ทางคดเคี้ยว เลี้ยวผันผาย
เห็ดดื่น ยืนทักทาย เฟินมากมาย ใบขจี
กล้วยไม้ ไพรโศภิน โชยรวยริน อวดกลิ่นสี
โกสุม ภุมรี ผูกไมตรี ร่วมชีวา
ต้นน้ำ ฉ่ำยืนยง สืบดำรง คงคู่ป่า
อ้อมอก เหล่านกกา สัตว์พฤกษา นานาพันธ์ ทีลอซู อยู่อุ้มผาง สถิตร่าง กลางไพรสัณฑ์
เปรียบแม้น แดนเทวัญ สวนสวรรค์ อันรื่นรมย์
ธรรมชาติ ฉลาดสร้าง รู้จัดวาง อย่างเหมาะสม
สรรค์ไว้ ให้น่าชม แต่นานนม ปฐมกาล
ด้วยความ งามวิจิตร เหนือคาดคิด สันนิษฐาน
จึ่งใคร ได้พบพาน ล้วนเบิกบาน สำราญใจ
ลัดฟ้า มาเมืองตาก แล้วมิอยาก จากไปไหน ทีลอซู ภูวิไล ชวนหลงใหล ไม่อาจลืม
หน้าส่วนตัว
1305
