23 สิงหาคม 2554 19:28 น.
สุนทรวิทย์
กองไฟเพียง เล็กน้อย หากปล่อยไว้
อาจเผาไหม้ ไพรสณฑ์ จนหมดสิ้น
ลมปากคน นินทา อยู่อาจิณ
ใครได้ยิน บ่อยบ่อย มักคล้อยตาม
คนปากบอน ตอแหล ยากแก้ไข
พบอะไร รู้เห็น เป็นต้องพล่าม
เหตุนิดเดียว เที่ยวขยาย ให้ลุกลาม
นับเป็นความ วิปริต ติดถาวร
การติคน สามหาว กล่าวลับหลัง
ย่อมประดัง เสียงทิ่มแทง แย้งขอดค่อน
เราว่าเขา เขาว่าเรา เฝ้าต่อกร
ต่างเดือดร้อน เปื้อนเปรอะ เลอะพอกัน
ถึงมีปาก ใช่มีสิทธิ์ คิดใส่ไคล้
เรื่องเหลวไหล ไร้สาระ อย่าขยัน
ขืนจับเหา ใส่หัว ตัวจะคัน
ผูกสัมพันธ์ ดีกว่า หาศัตรู
พูดดีเป็นศรีปาก ฝากให้คิด
พูดผิดผิด คนชัง ฟังขัดหู
เขาเรียกพวก ปากพล่อย ปากหอยปู
ชอบสู่รู้ เนืองนิตย์ เพราะจิตทราม
22 สิงหาคม 2554 19:25 น.
สุนทรวิทย์
ปุจฉา..... ความทุกข์ นานา มาจากไหน ?
วิสัชนา... จากใจ ของเรา ที่เศร้าหมอง
ปุจฉา..... ความทุกข์ ไฉน มีก่ายกอง ?
วิสัชนา... ใจของ เราสิ ผลิขึ้นมา
ปุจฉา..... เมื่อใด ใจจะ สงบนิ่ง ?
วิสัชนา... เมื่อทิ้ง โมหันธ์ อันหยาบหนา
ปุจฉา..... วันใด ทุกข์หลาย จักไคลคลา ?
วิสัชนา... เมื่อชีวา มีธรรม ค้ำกมล
ปุจฉา..... ธรรมมี ฤทธิ์เดช วิเศษหรือ ?
วิสัชนา... ธรรมคือ หลักแหล่ง แห่งมรรคผล
ปุจฉา..... มุ่งมั่น ฉันใด จึงได้ยล ?
วิสัชนา... เตือนตน ปฏิบัติ โดยศรัทธา
ปุจฉา..... อยากซื้อ มีขาย ที่ใดบ้าง ?
วิสัชนา... ต้องสร้าง ด้วยมือ ใช่ซื้อหา
ปุจฉา..... ธรรมอยู่ หนใด ในโลกา ?
วิสัชนา... อยู่ทั่ว พสุธา มานานนม
สรุป..... ธรรมเปรียบ แสงทอง ส่องชีวิต
นิรมิต ทิศทาง อย่างเหมาะสม
เอื้อสุข ทุกข์คลาย หายระทม
สังคม ร่มเย็น หากเห็นธรรม
21 สิงหาคม 2554 21:42 น.
สุนทรวิทย์
เชื้อโรค สองตัว หัวเราะร่วน
ก่อกวน อยู่ใน กายคนไข้
สร้างความ วิบัติ ผลัดชอนไช
ภูมิใจ แจกแจง แข่งผลงาน
ตัวแรก โอ่ว่า ข้านี้เก่ง
เป็นเซลล์ มะเร็ง เร่งล้างผลาญ
ดื้อยา ดื้อหมอ ส่ออาการ
สังหาร เลือดเย็น ได้เป็นเบือ
ตัวสอง คุยว่า ข้าเป็นเอดส์
ก่อเหตุ ฉับไว ได้ทุกเมื่อ
ซ่อนงำ อำพราง อย่างคลุมเครือ
แพร่เชื้อ เรื้อรัง ออกพรั่งพรู
สันดาน เชื้อโรค โสโครกยิ่ง
พึ่งพิง อาศัย กายคนอยู่
ไร้ซึ่ง ภาวะ กตัญญู
สมรู้ จู่โจม โทรมชีวิน
คนป่วย มิช้า ก็ลาโลก
เชื้อโรค ใหญ่น้อย พลอยด่าวดิ้น
เลิกแทะ เลิกฟัด เลิกกัดกิน
ตายสิ้น ตามกัน ลงทันตา
พิษสง โรคา ว่าร้ายนัก
นักการเมือง อัปลักษณ์ ร้ายหนักกว่า
มันฉ้อ มันฉล ปล้นประชา
ตั้งหน้า โกงกิน สิ้นละอาย
ละโมบ กอบโกย โดยแคล่วคล่อง
หาช่อง หาทาง ถ่างกฎหมาย
ขายไฟ ขายน้ำ ทำวุ่นวาย
ฉิบหาย ไม่ว่า ขอข้ารวย
นี่แหละ นักการเมือง เรืองอำนาจ
วางมาด ปลกปลก มาฉกฉวย
แกล้งใบ้ แกล้งหนวก พวกหัวกรวย
เฮงซวย โสโครก กว่าโรคภัย
21 สิงหาคม 2554 19:24 น.
สุนทรวิทย์
เมื่อสิ้นสูร สุริยัน ตะวันมอด
ราตรีกอด โอบอุ้ม คลุมขุนเขา
แสงจันทร์สอด รอดใบ ไม้ทอดเงา
ไพรลำเนา บรรเลง ขับเพลงปราณ
เดียรัจฉาน ลุกฟื้น ตื่นจากหลับ
ออกล่าจับ เหยื่อฆ่า เป็นอาหาร
ธรรมชาติ อาทร สอนบันดาล
สัญชาตญาณ สัตว์ป่า รู้หากิน
แมลงกรีด สำเนียง เสียงเรียกคู่
ตุ๊กแกจู่ โจมงับ พลันดับดิ้น
นกเค้าแมว โฉบมา คร่าชีวิน
มิทันผิน ตุ๊กแก ก็แพ้ภัย
ถึงสมัน กวางใหญ่ ใช่จะรอด
พยัคฆ์ดอด ตะปบหลัง ยังตักษัย
หนึ่งท้องอิ่ม อีกหนึ่ง จึงบรรลัย
หมุนเวียนวัย วัฏจักร หลักสากล
สัตว์ใหญ่กิน สัตว์น้อย ตัวจ้อยกว่า
ตามมรรคา อำมหิต จิตฝึกฝน
สังหารเขา ต่อชีวา อายุตน
ต่างดิ้นรน สมเพช ไร้เมตตา
รัตติกาล อาจทำลาย หลายชีวิต
อย่ายึดติด จริงจัง กับสังขาร์
ผ่านคืนนี้ คืนพรุ่ง พร้อมมุ่งมา
ต้องฟันฝ่า ก้าวเดิน เผชิญไป
คนอาภัพ คับแค้น แสนสาหัส
ยากสลัด ตัดกังวล พ้นทุกข์ได้
แม้นยอมละ ปล่อยวาง บ้างทันใด
วันใหม่ใหม่ อาจประเสริฐ เกิดผลดี
20 สิงหาคม 2554 10:50 น.
สุนทรวิทย์
ล้มลุก ขลุกขลัก กลางปลักทุกข์
ปล้ำปลุก หลุกหลิก ระริกเร่า
ดิ้นเฮือก เสือกส่าย หมายบรรเทา
ปัดเป่า เกลาก่อ บ่ผ่อนคลาย
แหงนมอง เวหา ฟ้าแสนกว้าง
เราต่าง ปลวกมด หมดความหมาย
วันคืน ฝืนตน ทนตะกาย
ขวนขวาย ไขว่คว้า จนราโรย
สำลัก หักโหม โทรมละเหี่ย
อ่อนเปลี้ย เลียเหงื่อ เมื่อหิวโหย
อยากร้อง อยากร่ำ คำโอดโอย
อยากโกย อยากกอบ ความชอบธรรม
หลายครั้ง หลายครา ฝ่าวิกฤต
ชีวิต เคี่ยวขัน เช้ายันค่ำ
ฤๅเวร เข่นสาป เพื่อหลาบจำ
บาปกรรม ซ้ำซาก จากปางใด
ระทวย ระทด สะกดกลั้น
สมบุก-สมบัน มิหวั่นไหว
ไม่เคือง ไม่โกรธ ไม่โทษใคร
คับแค้น เพียงไหน ใจมั่นคง
หน้าส่วนตัว
1744
