25 สิงหาคม 2554 14:42 น.
สุนทรวิทย์
ลำพู ดาษดื่น ยืนแช่น้ำ
ฟ้าดำ ราวกับ โลกหลับใหล
หิ่งห้อย วามวับ ขับแสงไฟ
เรไร จิ้งหรีด กรีดกังวาน
บ้านเก่า เมื่อครั้ง ฉันยังเด็ก
คลองเล็ก คลองใหญ่ ใสสะอ้าน
สงบ วิเวก เฉกพิมาน
เพื่อนบ้าน เรือนเคียง เยี่ยงญาติมิตร
กุ้งหอย ผักปลา หาได้ทั่ว
มิกลัว ขัดสน ผลผลิต
พึ่งหลัก พอเพียง เลี้ยงชีวิต
เศรษฐกิจ สังคม ดูกลมกลืน
ชานเมือง นคร คราก่อนนั้น
พืชพันธุ์ เรือกสวน ล้วนร่มรื่น
ความหลัง คิดไป คล้ายวานซืน
วัน,คืน ปุบปับ ก็ลับลา
ความเจริญ แห่แหน มาแทนที่
ดนตรี ยุคใหม่ ขายท่วงท่า
วัยรุ่น งวยงง หลงติดยา
ปัญหา ประดัง ทั้งตำบล
บัดนี้ บ้านเก่า มิเหงาแล้ว
ตึกแถว ชุมกว่า เห็ดหน้าฝน
ที่ดิน ขายหมด แลกรถยนต์
ผู้คน ก่นหวัง ความมั่งมี
ลำพู นั้นโดน โค่นยับย่อย
หิ่งห้อย สูญไป ในแสงสี
สังคม ขัดแย้ง แข่งชิงดี
วิถี ดั้งเดิม เริ่มปราชัย
อดีต เหลือเพียง เสียงบอกเล่า
รากเหง้า ชนบท หมดสมัย
ทุกครั้ง ผ่านมา นึกอาลัย
วัน,วัย แต่หลัง ยังผูกพัน
24 สิงหาคม 2554 20:26 น.
สุนทรวิทย์
สองแขนเคย กำยำ กรำแดดฝน
อาบเหงื่อทน สู้การ งานเบาหนัก
แบกภาระ หลายหลาก ยากหยุดพัก
เลี้ยงฟูมฟัก บุตรธิดา ห้าชีวัน
คราวขาดแคลน หน้าคล้ำ จำนำของ
ส่งเธอผอง ร่ำเรียน เพียรขยัน
พ่ออดเมื้อ กินเมื้อ ดื้อกัดฟัน
หิวกายสั่น เจียนเป็นลม ยังข่มไว้
อกพ่อหม้าย ลูกติด มิคิดท้อ
พะเน้าพะนอ ดวงกมล จนเติบใหญ่
ต่างสำเร็จ ปริญญา มหาลัย
แยกย้ายไป ได้ดี มีครอบครัว
ครั้นบิดร เจ็บป่วย ด้วยแก่เฒ่า
อยากเห็นหน้า ลูกเต้า เหล่าทูนหัว
เขายุ่งเหยิง ธุรกิจ ติดพันพัว
สุดปลีกตัว ถามข่าว คราวเยี่ยมเยือน
อยู่คนเดียว หงอยเหงา เศร้าเหี่ยวห่อ
น้ำตาคลอ อนาถ เหมือนขาดเพื่อน
ขวัญสลาย ยามถูก ลูกลืมเลือน
ล้วนอิดเอื้อน สิ้นคะนึง ถึงบิดา
ชะเง้อคอย รันทด จิตจดจ่อ
เมื่อไรหนอ ลูกรัก จักมาหา
ณ.สถาน บ้านสงเคราะห์ คนชรา
ที่เจ้าพา พ่อไสส่ง คงไม่ลืม
24 สิงหาคม 2554 20:02 น.
สุนทรวิทย์
บรรพชิต อาศัย ปัจจัยสี่
หนึ่งนั้นมี ข้าวปลา กระยาหาร
โดยยังชีพ อย่างผู้ รู้ประมาณ
อิ่มในฌาน สมถะ ละเฟื่องฟู
สองจีวร ห่มกาย ให้พอเหมาะ
มิต้องเสาะ แสวง แข่งเลิศหรู
ประดับศีล ดำรงธรรม อันค้ำชู
คือประตู สู่สรวง ห้วงนิพพาน
สามโอสถ หยูกยา รักษาโรค
บริโภค ประทัง คงสังขาร
ยามเจ็บไข้ ได้ป่วย ช่วยต้านทาน
บริบาล รักษา คราลำเค็ญ
สี่นิวาส หนแห่ง แหล่งอาศัย
ซึ่งปลอดภัย สงบ เมื่อพบเห็น
ทั้งวิเวก อุดม แลร่มเย็น
รวมแล้วเป็น ปัจจัยสี่ ที่กล่าวมา
ปัจจุบัน มิเห็น เป็นเช่นนั้น
สงฆ์แข่งขัน บัญญัติ ปัจจัยห้า
ขวนขวายยศ สรรเสริญ ลาภเงินตรา
อีกสีกา บริวาร บานตะไท
ไยภิกษุ พ่ายแพ้ แก่อามิส
สานุศิษย์ ขัดแย้ง แย่งกันใหญ่
ศาสนา ง่อยเปลี้ย ละเหี่ยใจ
เพราะอะไร ใครคิดออก วานบอกที
24 สิงหาคม 2554 16:22 น.
สุนทรวิทย์
เมื่อคืนฉัน เห็นจิ๋ม ยิ้มปากกว้าง
นั่งขาถ่าง ล้างกระเทียม ตระเตรียมหอย
เป็นแม่ค้า ยำหอยแครง เฝ้าแผงลอย
เจ้าอร่อย ริมคลองหลอด ที่ปลอดคน
จิ๋มตั้งแผง ใต้ขนุน เพราะทุนน้อย
หาเงินร้อย ครึ่งร้อย เหมือนคอยฝน
อัปภาคย์ ยากไร้ ไม่จำนน
ตนพึ่งตน ขันติ มิยอมแพ้
จิ๋มขายหอย ทุกวัน ยันดื่นดึก
ใจพร่ำนึก หวังให้ ใครแยแส
ง่วงก็ทน ถ่างตา จิบกาแฟ
จนดูแก่ เกินวัย กายทรุดโทรม
จิ๋มพันตู สู้งาน ปานเครื่องจักร
เธอนั้นมัก เจ็บป่วย ด้วยหักโหม
จำพึ่งหมอ พึ่งยา ทาชโลม
ประทินโฉม เข้าไว้ ให้ดูดี
จิ๋มแข็งขืน ฝืนตน ทนบอบช้ำ
ยังระกำ ลำเค็ญ เป็นลูกหนี้
ต้องขายหอย ผ่อนใช้ อีกหลายปี
ส่งดอกที กระทบ ถึงงบดุล
สงสารจิ๋ม ดิ้นรน แทบป่นปี้
ฉันจึงมี เมตตา มาอุดหนุน
เป็นลูกค้า กินหอย คอยเจือจุน
หอยแม่คุณ หวานอร่อย กว่าหอยเมีย
24 สิงหาคม 2554 09:27 น.
สุนทรวิทย์
� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � �เขาเป็น� ชายชาตรี� ไร้ที่ติ
����������������������������������������������� อุตริ� เปลี่ยนใจ� ไปตัดหำ
����������������������������������������������� ดูดู๋� ผัวกู� ดูมันทำ
����������������������������������������������� สักคำ� ถามไถ่� ไม่ยักมี
����������������������������������������������������������� ขาดทุน� ย่อยยับ� รับไม่ได้
����������������������������������������������� ต่อไป� มันคง� ลงนั่งฉี่
����������������������������������������������� ไอ้ผัว� หอกหัก� ไม่รักดี
����������������������������������������������� จำปี� มันเจี๋ยน� ซะเหี้ยนเลย
����������������������������������������������������������� ก่อนเป็น� ชายงาม� อกสามศอก
����������������������������������������������� ภายนอก� สง่า� แสนผ่าเผย
����������������������������������������������� ตอนนี้� พิเรนทร์� เป็นกะเทย
����������������������������������������������� ที่เคย� อี๋อ๋อ� ก็ปล่อยวาง
����������������������������������������������������������� แช่งชัก� ฝากไป� ถึงไอ้หมอ
����������������������������������������������� ตุ่มตอ� ไม่เหลือ� เผื่อไว้บ้าง
����������������������������������������������� เหมือนแกล้ง� สกัด� ตัดหนทาง
����������������������������������������������� ยามว่าง� ยามเหงา� จักเคล้าใคร
����������������������������������������������������������� หมอควร� สดับ� รับผิดชอบ
����������������������������������������������� เร่งตอบ� ฉันมา� อย่าทำไก๋
����������������������������������������������� ของหวง� ของฉัน� หมอหั่นไป
����������������������������������������������� อะไหล่� ไฉน� ไม่ให้มา
� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � ��
หน้าส่วนตัว
1906
