30 สิงหาคม 2554 14:48 น.
สุนทรวิทย์
ตะวันทอ แสงทอง สาดส่องฟ้า
กลิ่นอุษา จรุง ยามรุ่งสาง
นคินทร ชุ่มฉ่ำ อิ่มน้ำค้าง
คคนางค์ ปลอดโปร่ง โล่งอำไพ
วิหคเหิน เริงร่า ถลาร่อน
นภจร โฉบเฉี่ยว เลี้ยวไถล
ไก่แก้วขัน คะนอง กึกก้องไพร
ฟังจับใจ กังวาน สะท้านดอย
ม่านน้ำตก พรั่งพรู เสียงซู่ซ่า
โถมดิ่งมา กระเซ็น แตกเป็นฝอย
แล้วลัดเลาะ เซาะแก่ง แบ่งซอกซอย
ไหลชดช้อย ร้อยป่า วนาลัย
บังเกิดห้วย แอ่งสระ หนองละหาน
มองลำธาร เห็นหมู่ปลา ชลาศัย
ผลุบโผล่ทัก สุริยะ อโณทัย
อภินัย ว่ายแหวก แทรกคงคา
จระเข้ ลอยปริ่ม ริมตลิ่ง
ทำแน่นิ่ง รอเหยื่อ เนื้อมังสา
แฝงแววเหี้ยม อำมหิต ติดกายา
แผ่ศักดา ครอบครอง จองสายชล
โขลงกุญชร ลุยย่ำ หักลำไผ่
กินต้นใบ ไม่ยั้ง ทั้งพืชผล
กระทิงเปลี่ยว เกี้ยวพา สาละวน
โกลาหล ฝุ่นตลบ กลบฝูงโค
งูเขียวซุ่ม พรางตน บนกิ่งไม้
เตรียมฉกใส่ กิ้งก่า ท่ายโส
กระต่ายขุด อุโมงค์ โพรงใต้โพธิ์
เงือกหัวโต จับจ้อง มองรังแตน
โน่นชะนี ลิงค่าง บ่างตัวเขื่อง
กวางย่างเยื้อง ลีลา สง่าแสน
มยุรา กรีดกราย หมายรำแพน
อย่างเมืองแมน สวรรค์ ชั้นเทวา
สัญจรทาง คดเคี้ยว ชมเหลียวหลัง
ชูสะพรั่ง อบอวล มวลบุปผา
หอมอื่นใด ไหนเยี่ยม เทียมสุมนา
ดงผกา เปรียบแม้น แดนพิมาน
ศีขริน พนันดร ซ่อนชีวิต
นฤมิต ปรุงแต่ง แหล่งอาหาร
แทนสายใย ห่วงโซ่ แต่โบราณ
ดลบันดาล ดินอุดม น้ำสมบูรณ์
ธรรมชาติ สร้างคุณค่า พนาสณฑ์
นิรมล ดำรงอยู่ มิรู้สูญ
ถึงนคเรศ เขตคาม งามจรูญ
ใช่เกื้อกูล บริสุทธิ์ ดุจพงพี
30 สิงหาคม 2554 12:52 น.
สุนทรวิทย์
ความรักเปรียบ น้ำผึ้ง กึ่งมะระ
หวานขมจะ ปะปน พาคนหลง
วันนี้สุข พรุ่งนี้ขื่น มะรืนทรง
ฉะนั้นจง สังวร ก่อนริรัก
มิมีใคร ในปฐพี นี้ดีพร้อม
หัดรอมชอม เหนียวแน่น แทนแตกหัก
นำใจเขา ใส่ใจเรา เข้าฟูมฟัก
ปัญหาหนัก จักทุเลา จนเบาบาง
อย่ารีบด่วน มอบใจ แก่ใครหมด
ควรออมอด ส่วนหนึ่ง ตรึงไว้บ้าง
เกิดเรือรัก ปุบปับ ล่มอับปาง
ยังเหลือทาง รองรับ ซับแผลใจ
การพบพาน อุปสรรค ใช่หนักหนา
เร่งเยียวยา ปรับปรุง มุ่งแก้ไข
จะสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ช่างปะไร
ดีกว่าไม่ รู้จัก รสรักเลย
อกหัก สักกี่ครั้ง ยังยิ้มได้
พอนานไป คุ้นเคย ก็เฉยเฉย
บางคู่เหมือน จนตรอก สิ้นงอกเงย
กลับลงเอย มั่นเหมาะ เพราะรักจริง
29 สิงหาคม 2554 19:35 น.
สุนทรวิทย์
แม่จ๋า หนูท้องกิ่ว แสนหิวข้าว
หนาวก็หนาว กายา ขาดผ้าห่ม
น้องงอแง ตัวร้อน นอนไข้ซม
แม่ซื้อนม อยู่ไหน ถึงไม่มา
เสียงเด็กน้อย กำพร้าพ่อ เฝ้ารอแม่
ฟังท้อแท้ กินใจ ไร้เดียงสา
ร่ำรำพัน ชวนสมเพช เวทนา
อนาถา อาศัย ใต้สะพาน
อนิจจา น้องหนู ผู้อาภัพ
รอแม่กลับ อาทร ป้อนอาหาร
มิรู้ว่า แม่ย่อยยับ ดับวายปราณ
ถูกสังหาร เชือดเถือ เมื่อค่ำคืน
เขาจับได้ ฆาตกร ชายจรจัด
มันตอบชัด รับทำร้าย หมายข่มขืน
โอ้ร่มโพธิ์ ลูกรัก พลันหักครืน
ต่อนี้คง ยิ่งขมขื่น ทุกคืนวัน
เสียงมวลชน วิจารณ์ ผ่านหน้าสื่อ
ให้เร่งมือ ลงอาญา ถึงอาสัญ
แต่มีผู้ เรียกร้อง เข้าป้องกัน
ขอลดทัณฑ์ บรรเทา เจ้าเดนตาย
ยก มนุษยธรรม นำกล่าวอ้าง
ช่วยแก้ต่าง ช่ำชอง ช่องกฎหมาย
เชิดหน้าอวด อารยะ ลืมละอาย
ความโหดร้าย มองเห็น เป็นเรื่องรอง
เหมือนส่งเสริม คนชั่ว เพื่อตัวเด่น
เมินกรรมเวร สิ้นคิด จิตบกพร่อง
ทีคนถูก ประทุษร้าย มากก่ายกอง
ไยไม่ไป ปกป้อง ลองถามใจ
29 สิงหาคม 2554 14:10 น.
สุนทรวิทย์
พังเพยว่า เงินทอง ของนอกกาย
อย่างมงาย เป็นทาส ขาดเหตุผล
ให้ยึดมั่น คุณธรรม นำกมล
แนะอดทน รักศักดิ์ มีหลักการ
แต่สังคม ความจริง สิ่งพานพบ
ล้วนสยบ เงินตรา กว่าแก่นสาร
ยกชนชั้น ฐานะ ขึ้นคะคาน
วัดประมาณ ชั่ว,ดี ที่รวย,จน
เงินคือสื่อ อำนาจ ผูกญาติมิตร
ช่วยปกปิด หุ้มห่อ บังฉ้อฉล
เป็นเครื่องบ่ง บุญญา ค่าแห่งคน
ทั่วสากล นบนอบ ชมชอบเงิน
หากยากจน คนชัง นึกรังเกียจ
คอยหยามเหยียด กีดกัน สิ้นสรรเสริญ
พบแต่คำ ถากถาง หมิ่นหมางเมิน
ถูกล่วงเกิน อัปยศ หมดราคา
กังขาว่า ภาษิต ผิดหรือถูก
ควรพันผูก ฤาเลี่ยง เสียงมุสา
เมื่อมนุษย์ ทุกผู้ ต่างบูชา
ถือธนา ดังสรณะ ประจำใจ
ชั่วแล้วรวย หลายราย ไยจึงสุข
ดีกลับทุกข์ นั้นเล่า เขลาใช่ไหม
วานผู้รู้ บอกบ้าง ทำอย่างไร
ฉันนี้ใคร่ เดินไป ให้ถูกทาง
29 สิงหาคม 2554 12:44 น.
สุนทรวิทย์
เขาล้มลุก คลุกคลาน ผ่านซอกหลืบ
คงรุกคืบ สืบต่อ มิท้อถอย
วาดโครงเค้า เป้าหมาย ไว้เลิศลอย
จักคะค้อย สอยฝัน อันงดงาม
ความสำเร็จ ยิ่งใหญ่ ใคร่จับต้อง
เรื่องคู่ครอง คู่รัก จำหักห้าม
สิ่งเดียวซึ่ง พึงจิต มุ่งติดตาม
คือล้นหลาม ร่ำรวย ด้วยเงินตรา
จากหนุ่มโสด โดดเดี่ยว หมั่นเกี่ยวเก็บ
ฝ่าหนาวเหน็บ เจ็บท้น จนก้าวหน้า
อุดมสรรพ ทรัพย์สิน สมจินตนา
แต่ภรรยา ลูกเต้า เขาไม่มี
มาบัดนี้ แก่ตัว เริ่มกลัวเหงา
พิษเปลี่ยวเปล่า เข้าสุม รุมขยี้
อยากหาคน ร่วมสุข ร่วมคลุกคลี
หญิงภักดี สักหนึ่ง ก็พึงพอ
คฤหาสน์ โอฬาร ปานปราสาท
เจ้าของขาด พธู ผู้ร่วมหอ
ยามชรา เจ็บไข้ ได้แต่รอ
คุ้มไหมหนอ เขารู้ อยู่แก่ใจ
หน้าส่วนตัว
1500
