12 กันยายน 2554 11:59 น.
สุนทรวิทย์
สังขารคน เราหนอ พอแก่เฒ่า
ความอับเฉา นานา ก็ปรากฏ
เส้นประสาท ทั่วร่าง ต่างพยศ
แม้จะตด สักครั้ง ยังเหนื่อยแรง
เดี๋ยวปวดหัว ตัวร้อน นอนจับไข้
เดี๋ยวเคลื่อนไหว ไม่คล่อง เดินย่องแย่ง
สรีระ ทุกส่วน ล้วนเปลี่ยนแปลง
ที่เคยแข็ง ดันอ่อน นอนหงิกงอ
เป็นครรลอง วัฏฏะ ของมนุษย์
ร่างกายทรุด ยามใด ใจย่อมฝ่อ
วันเวลา อายุขัย ไม่อาจรอ
การสึกหรอ จำเผชิญ ดำเนินไป
ก่อนเลือดลม แปรปรวน ควรฉุกคิด
ชั่วชีวิต สัตย์ซื่อ ฤๅเหลวไหล
ทำดี,ร้าย รายทาง ไว้อย่างไร
ลองชั่งใจ กลั่นกรอง สอดส่องตน
อย่าปล่อยวัย ร่วงโรย โดยไร้ค่า
ใช้เวลา ที่เหลือ เกื้อกูลผล
อย่าเสียที สักแต่ แค่เป็นคน
บุญกุศล ใดใด กลับไม่มี
11 กันยายน 2554 14:41 น.
สุนทรวิทย์
บุหรี่ มีแต่โทษ
ไร้ประโยชน์ สิ่งโฉดเฉา
ใครรั้น ปัญญาเบา
หลงสูบเข้า ดุจเผาตัว
ควันคลุ้ง ฟุ้งกระจาย
อันตราย ขยายทั่ว
เผาผลาญ ลาญครอบครัว
ควรนึกกลัว มัวเมาไย
เรื่องโง่ ใช่โก้เก๋
พวกฮาเฮ เท่ตรงไหน
ไขสือ หรืออย่างไร
ซื้อโรคภัย ใส่ตนเอง
อย่าทน จนหมักหมม
ปอดระบม ถุงลมเป่ง
ยืดยาด อาจมะเร็ง
จงกริ่งเกรง เร่งเลิกรา
รักตน ห่วงคนใกล้
รีบห่างไกล ในมิจฉา
ระงับ ดับโรคา
เพื่อชีวา มหาชน
ร่วมแรง ต้านแข็งขัน
ช่วยผลักดัน ทันเห็นผล
โลกใส ได้บัดดล
เป็นกุศล หยุดมลทิน
11 กันยายน 2554 12:30 น.
สุนทรวิทย์
บุหรี่ มีแต่โทษ
ไร้ประโยชน์ สิ่งโฉดเฉา
ใครรั้น ปัญญาเบา
หลงสูบเข้า ดุจเผาตัว
ควันคลุ้ง ฟุ้งกระจาย
อันตราย ขยายทั่ว
เผาผลาญ ลาญครอบครัว
ควรนึกกลัว มัวเมาไย
เรื่องโง่ ใช่โก้เก๋
พวกฮาเฮ
11 กันยายน 2554 12:00 น.
สุนทรวิทย์
สาคเรศ เวิ้งว้าง กว้างสุดหล้า
สองนาวา ยังบรรจบ พบกันได้
คนต่างเผ่า ด้าวแดน แคว้นห่างไกล
อาจเกิดไม-ตรีจิต คิดผูกพัน
บันดาลโดย อิทธิ พรหมลิขิต
คู่ชีวิต เขาว่า ฟ้าสร้างสรรค์
หากเป็นคู่ กันแล้ว มิแคล้วกัน
ไม่เลือกชั้น วรรณะ แม้กะเทย
เช่นตัวฉัน สมัคร รักตุ๊ดแต๋ว
ถึงถูกแซว ถูกล้อ ก็วางเฉย
เสียงเย้ยเยาะ ขบขัน หยันเปรียบเปรย
ฉันไม่เคย ถือสา เป็นอารมณ์
พาเธอไป ผ่าตัด กำจัดหำ
ศัลยกรรม เบื้องล่าง อย่างสวยสม
เสริมจมูก ฉีดแก้ม แถมฉีดนม
จนชวนชม คมขำ ล้ำสตรี
พรหมลิขิต ไยพิเรนทร์ เล่นตลก
ทำฉันอก อาดูร สูญศักดิ์ศรี
หลังผ่าตัด แผลใกล้ จะหายดี
เธอก็พลัน หลบลี้ ตีจากไป
อีถั่วดำ ทำพิษ ผิดคำพูด
พาหูรูด โกยแน่บ สุดแสบไส้
ทุ่มทุนแปลง เพศให้ จนไฉไล
อยากลองใช้ สักครั้ง ยังไม่ทัน
11 กันยายน 2554 11:55 น.
สุนทรวิทย์
ฝนสุดท้าย กระหน่ำ ร่ำลาฟ้า
เสียงนภา คร่ำครวญ ชวนโศกศัลย์
วายุคล้าย พิลาลส สลดรำพัน
ดังครืนครั่น อาวรณ์ ก่อนฝนแปร
ฝนจ๋าไย เร่งร้อน ด่วนจรจาก
แถมทิ้งฝาก รอยด่าง สร้างบาดแผล
หอบรักฉัน พาไป ไม่เหลียวแล
เหลือไว้แต่ ความเหงา เศร้าเดียวดาย
ละอองน้ำ รวยริน สิ้นหยาดหยด
ยากสะกด อารมณ์ ตรมขวัญหาย
สัญญาพบ กันหน้าฝน มนต์เสื่อมคลาย
เขาจึงหน่าย ล่องหน ตามฝนซา
พระพิรุณ โปรดดลใจ ชายคนนั้น
ให้เร่งหัน คืนอู่ สู่เคหา
ภรรยาผู้ สัตย์ซื่อ ถือสัจจา
ภาวนา รอคอย อย่างน้อยใจ
หลายฤดู ล่วงผ่าน กาลพรรษา
หลั่งน้ำตา สุดฝืน สะอื้นไห้
ไร้ข่าวคราว สามี ที่แดนไกล
ลืมหรือไร ว่าจะย้อน ตอนฝนเยือน
หน้าส่วนตัว
1325
