26 กันยายน 2554 13:10 น.
สุนทรวิทย์
เด็กมากมาย เศร้าสร้อย ด้อยโอกาส
พวกเขาขาด พ่อ,แม่ คอยแลเหลียว
อาศัยบ้าน เด็กกำพร้า ช่วยยาเยียว
บ้างอยู่เดียว เหี่ยวห่อ เที่ยวขอทาน
ที่พิการ สรีระ อนาถยิ่ง
ถูกทอดทิ้ง โศกา น่าสงสาร
ทุกข์ซ้ำซ้อน มืดมน ทนดักดาน
อยู่ก็ปาน วางวาย ตายทั้งเป็น
คนโชคดี มีสุข ฉุกคิดไหม
ควรห่วงใย บรรเทา เหล่าทุกข์เข็ญ
เจือจานเขา บ้างสิ มิยากเย็น
เสมือนเช่น ทำกุศล ผลอดุลย์
เมตตาผู้ อัปภาคย์ ทุกข์ยากเถิด
ผลบังเกิด ฉับพลัน ทันเกื้อหนุน
สร้างศาลา หลังใหญ่ หมายค้ำจุน
ไม่ได้บุญ เท่าช่วยเหลือ เผื่อแผ่คน
ก่อนทำบุญ ทุกครั้ง ตั้งจิตมั่น
หันแบ่งปัน เด็กอ่อนแอ แม้สักหน
จะปลาบปลื้ม อิ่มใจ ในบัดดล
คือกุศล ประเสริฐ สุดเลิศเลอ
26 กันยายน 2554 13:03 น.
สุนทรวิทย์
เศร้าเอย เศร้าใจ ไม่ซาสร่าง
อ้างว้าง ระทม ตากลมหนาว
กังวล หม่นไหม้ ใต้แสงดาว
เจ้าบ่าว เจ้ากรรม ร่ำโศกี
ช้ำใจ นงลักษณ์ ทำหักหาญ
ทิ้งงาน วิวาห์ หอบผ้าหนี
อับอาย ขายหน้า ประชาชี
เสียที ค่ำ-เช้า เคยเคล้าคลอ
ตรอมตรม ขมขื่น ฝืนคอยเขา
จับเจ่า ถ่างตา หน้าเรือนหอ
คืนแล้ว คืนเล่า ทนเฝ้ารอ
ตัดพ้อ รำพึง ถึงคนดี
อาลัย รักแท้ แต่หนหลัง
ความหวัง นับวัน สั้นริบหรี่
แอบถาม จันทรา ทุกราตรี
ป่านนี้ พธู อยู่หนใด
ฝากดาว ฝากเดือน ช่วยเอื้อนข่าว
เจ้าสาว ฉันหาย ใครเก็บได้
โปรดช่วย ส่งกลับ โดยฉับไว
ส่วนไหน โหว่หวะ จะซ่อมเอง
26 กันยายน 2554 12:25 น.
สุนทรวิทย์
พนาราม ยามอุษา
ตระการตา น่าถวิล
สายธาร ซ่านเซาะริน
ผดุงถิ่น นคินทร
ควันเตา เคล้าไออุ่น
กลิ่นละมุน กรุ่นจากขอน
ไพรสาณฑ์ พนานดร
คนตื่นนอน ก่อนนกกา
งานสิ จิปาถะ
อุตสาหะ ตามประสา
ยิงนก เที่ยวตกปลา
เลี้ยงชีวา มาแต่บรรพ์
สุขใจ ไม่หวังโชค
ห่างไกลโรค ไร้โศกศัลย์
กินอยู่ รู้แบ่งปัน
ต่างผูกพัน ฉันท์พี่น้อง
ตกค่ำ ร่วมรำฟ้อน
ต่อบทกลอน อ้อนเพื่อนผอง
วิถี นี้ปรองดอง
เขาปกป้อง ประคองมา
ชีวี ใช่ดีเด่น
แต่ร่มเย็น เป็นหนักหนา
ยามเหงา เข้าวัดวา
สร้างปัญญา หาสังคม
เดือนปี ลี้ผันผ่าน
พอเบิกบาน สำราญสม
ป่าเขา เนารื่นรมย์
งามอุดม คนกลมเกลียว
25 กันยายน 2554 14:23 น.
สุนทรวิทย์
เดือนเพ็ญ เด่นสกาว พราวเจิดจ้า
ผ่องโสภา ชดช้อย ยามคล้อยเคลื่อน
ยั่วยวน ชวนกระต่าย มาหมายเดือน
แล้วกลับเลือน ลับไป ในเมฆี
เดือนอยู่สูง เฉียดฟ้า กว่ามุ่งหวัง
กระต่ายยัง งมงาย มิหน่ายหนี
สู้แหงนมอง เวหา ทุกราตรี
ช่างภักดี มีฝัน อันเจาะจง
นึกสมเพช กระต่าย คล้ายสิ้นคิด
ชั่วชีวิต มัวเมา เขลาลุ่มหลง
แต่เจ้าก็ แสนมานะ ทระนง
จิตมั่นคง แน่วแน่ แม้ถูกเมิน
ทบทวนดู ตัวเรา ยิ่งเขลากว่า
เฝ้าบูชา โฉมตรู ผู้ห่างเหิน
ทั้งที่จริง จุดหมาย ไกลเหลือเกิน
แถมเผชิญ ขวากหนาม อีกครามครัน
สำหรับคน ตกหลุมรัก มักไม่รู้
ยอมปิดหู ปิดตา เยี่ยงอาถรรพ์
ถึงหนทาง รอบทิศ ถูกปิดตัน
คงดึงดัน ฟันฝ่า บ้าคลั่งไป
25 กันยายน 2554 14:17 น.
สุนทรวิทย์
คนวางเบ็ด ล่อปลา มากินเหยื่อ
มัจฉาเชื่อ อุบาย หลงว่ายหา
ฮุบกลืนเบ็ด โดยไม่-ได้ตรวจตรา
จึงพลาดท่า แพ้ภัย ในทันใด
ปลาทุรน ทุราย ตายทุเรศ
ควรสมเพช เวทนา ก็หาไม่
กลับสนุก สนาน สำราญใจ
ช่างกระไร อำมหิต จิตทารุณ
อ้างกีฬา เพื่อฆ่าสัตว์ ตัดชีวิต
นับเป็นมิจ-ฉาจาร พาลสถุล
จมปลักใน อจิตติ นิรคุณ
เมินบาป,บุญ ชั่ว,ดี ที่สำแดง
นักตกปลา รายหนึ่ง ซึ่งลูกห้า
แต่เกิดมา อัปภาคย์ ล้วนปากแหว่ง
เหมือนรอยเบ็ด คดเคี้ยว เกี่ยวทิ่มแทง
ค่อยแสยง หลาบจำ เมื่อกรรมทัน
การจับปลา ตามสัมมา-อาชีวะ
ผิดธรรมะ นั้นก็ พอผ่อนผัน
ส่วนตกปลา เพื่อสนุก ทุกข์อนันต์
บาปมหันต์ วิปริต ติดกมล
เลิกเบียดเบียน ละเวร หยุดเข่นฆ่า
นำปัญญา ไตร่ตรอง ผองเหตุผล
สร้างความดี ชำระ ชะล้างตน
บุญกุศล จึงเกิดก่อ ต่อครอบครัว
หน้าส่วนตัว
891
