24 ตุลาคม 2554 12:08 น.
สุนทรวิทย์
ฉันเป็น เช่นจำเลย
ที่ทรามเชย เอ่ยกล่าวหา
ประสงค์ ลงอาญา
ทุกมาตรา โดยสากรรจ์
ข้อหา พร่าดวงจิต
ละเมิดสิทธิ์ ผิดมหันต์
ชอบพร่ำ ฝากสัมพันธ์
ทำให้ขวัญ เธอสั่นคลอน
วอนนุช หยุดชิงชัง
แล้วเหลียวหลัง ฟังคำก่อน
เลิกบึ้ง-ตึงตัดรอน
แรงรุ่มร้อน จงผ่อนคลาย
ตัวฉัน หมั่นเซ้าซี้
เพราะภักดี มีจุดหมาย
ไยเห็น เป็นวุ่นวาย
สาธยาย คล้ายดุดัน
ก่อนจะ พิพากษา
โปรดหันมา สบตาฉัน
ชายหนึ่ง ซึ่งผูกพัน
พร้อมรับทัณฑ์ ทุกขั้นตอน
โทษใด ล้วนไม่เกี่ยง
หากได้เคียง ร่วมเรียงหมอน
รักแท้ แต่งามงอน
จึงออดอ้อน วอนเห็นใจ
24 ตุลาคม 2554 11:32 น.
สุนทรวิทย์
โลกนี้ มีสุข และทุกข์ท้น
ต่างคน ค้นหา จ้าละหวั่น
อยากมี อยากเด่น เป็นสำคัญ
โรมรัน พันตู สู้ตรากตรำ
ไม่อิ่ม ไม่พอ ขอไม่สิ้น
เหลือกิน เหลือใช้ ยังไม่หนำ
ผิดหวัง คลั่งโกรธ โทษเวรกรรม
เงื่อนงำ ธรรมะ สิละเลย
ชื่นชม สมบัติ เสพวัตถุ
บรรจุ ตัณหา โดยผ่าเผย
ทำบุญ บังหน้า มาชดเชย
มิเคย เอ่ยห้าม ความอยากมี
เท่านี้ เท่านั้น มุ่งขันแข่ง
ทิ่มแทง แพร่งพราย ขายศักดิ์ศรี
เอาเปรียบ เหยียบเขา เหมาว่าดี
ถึงที ผลลัพธ์ ดันกลับกลาย
กลัวทุกข์ แท้จริง นั้นยิ่งทุกข์
อยากสุข สุขอาจ นิราศหาย
ยิ่งดิ้น ยิ่งพล่าน ยิ่งบานปลาย
ผลร้าย เกิดจาก ความอยากเอย
23 ตุลาคม 2554 12:13 น.
สุนทรวิทย์
หัวใจเธอ อุตริ มิล้อมรั้ว
ชอบปล่อยตัว มั่วชาย ไม่เลือกหน้า
เที่ยวหว่านรัก ประเคน เช่นผักปลา
เห็นตำตา พร่ำเพรื่อ น่าเบื่อจริง
เพียรหักห้าม ปรามจิต เลิกคิดถึง
อีกใจหนึ่ง ยอมรับ กลับเกรงกริ่ง
กลัวหญิงที่ แหนหวง ถูกช่วงชิง
นึกแล้วยิ่ง สับสน ปนระอา
รู้ทั้งรู้ ใจเขา นั้นเน่าเปื่อย
ยังสู้เหนื่อย ทุ่มเท เสน่หา
เหมือนเจ็บป่วย หมักหมม อมโรคา
เกินรักษา ฉุดรั้ง ดังบ้าบอ
เชื้อโรครัก เกาะกุม รุมสาหัส
แทรกซึมกัด กินกระมล จนสึกหรอ
ไร้โอสถ ระงับ ดับต้นตอ
สติฝ่อ ชำรุด สุดเยียวยา
หมอว่าฉัน เป็นภูมิแพ้ อ่อนแอนัก
แพ้ความรัก ดื้อรั้น ขั้นโคม่า
อยากหายคืน ปรกติ ต้องวิวาห์
ขืนชักช้า โรคร้าย อาจกลายพันธุ์
สตรีใด ใคร่ทำคุณ บุญกุศล
ช่วยเหลือคน จมทุกข์ ให้สุขสันต์
ยอมสนอง ครองคู่ อยู่ร่วมกัน
เชิญพบฉัน ด่วนที่ ศรีธัญญา
23 ตุลาคม 2554 11:43 น.
สุนทรวิทย์
เหี่ยวแห้งหำห่อหด หมดสภาพ
หย่อนยวบยาบย่ำแย่ แพ้สังขาร
ท่วงทีทอดท้อแท้ แก่เหนียงยาน
เซื่องซมซานเซ่อซ่า สูดยาดม
งกเงิ่นงวยงงง่วน ทวนหนหลัง
ใจจริงจังจดจ้อง ชิมของขม
พึมพำพร่ำพรพระ พึ่งอาคม
ชอบชื่นชมเชือนแช แลสาวงาม
เกิดก่อนแก่กงการ ผ่านชีวิต
คอยครุ่นคิดใคร่ครวญ ทวนคำถาม
เปลี่ยนแปลงปล่อยเป็นไป ในนิยาม
ครอบคลุมความคลาเคลื่อน เตือนใจชน
23 ตุลาคม 2554 11:37 น.
สุนทรวิทย์
เหตุใด พบเธอ เป็นเผลอตด
เก็บกด หมดท่า น่าอดสู
ทวาร เจ้ากรรม มันทำกู
แค่รู เล็กเล็ก เก๊กซะดัง
เตือนแล้ว เตือนอีก คงฉีกหน้า
อุตส่าห์ พร่ำสั่ง ยังหักหลัง
โปรดเถิด เจ้าเบื้อ โปรดเชื่อฟัง
หัดยั้ง หัดผ่อน ก่อนผายไป
วันนี้ ต่อหน้า มารดาสาว
มันก้าว-ร้าวหนัก อยู่พักใหญ่
ส่งเสียง ปู้ดป้าด อนาถใจ
กลิ่นไข่ กลิ่นเน่า เคล้าอบอวล
หน้าแตก ยับเยิน สาวเมินหนี
บัดสี บัดซบ ซวยครบถ้วน
ไอ้ก้น อัปรีย์ มันตีรวน
ก่อกวน จนฉัน สิ้นปัญญา
โมโห โกรธา ด่าหูรูด
ไอ้ตูด เส็งเคร็ง เอ็งแกล้งข้า
หมดสิทธิ์ คิดฝัน เรื่องภรรยา
เปลี่ยนมา หาผัว ชัวร์กว่าเอย
หน้าส่วนตัว
958
