14 พฤศจิกายน 2554 11:26 น.
สุนทรวิทย์
ยี่สิบปี เนิ่นนาน ล่วงผ่านพ้น
ดวงกระมล น้องนี้ มิมีเปลี่ยน
แม้ความทุกข์ ข้นแค้น แสนเบียดเบียน
ใจคงเวียน อยู่กับเธอ เสมอมา
ลูกเป็นหนุ่ม แล้วหนา หน้าเหมือนพี่
ปลายปีนี้ จะจบผ่าน การศึกษา
พี่ไม่ต้อง พะวง ห่วงสงกา
ถ้อยวาจา สั่งเสีย เมียยังจำ
รู้ไหมน้อง ร่วงโรย ระโหยอ่อน
ต้องซอกซอน บากบั่น เช้ายันค่ำ
จนผ่ายผอม เจ็บป่วย ด้วยตรากตรำ
เพื่อให้ลูก อิ่มหนำ ห่างลำเค็ญ
ทุกวันนี้ ไม่มี พี่อยู่ใกล้
ใจน้องใช่ เรรวน พี่ควรเห็น
เหลือแต่ความ อาลัย ไม่ว่างเว้น
ตามเคี่ยวเข็ญ บีบคั้น รันชีวี
เธอคุยกับ ภาพสามี ที่ล่วงลับ
ปากขยับ พึมพำ น้ำตาปรี่
อธิษฐาน ภาวนา ทุกราตรี
ชาติหน้ามี อย่าพลัดพราก จากกันเลย
14 พฤศจิกายน 2554 11:21 น.
สุนทรวิทย์
หลายคน บนโลกนี้
ทุกข์โศกี มีปัญหา
ไร้ญาติ ขาดเงินตรา
ทนอุตส่าห์ มิรามือ
คับแค้น แสนสาหัส
ยังยืนหยัด โดยสัตย์ซื่อ
หากิน ดิ้นฝึกปรือ
ด้วยรักชื่อ ถือความดี
สุจริต จิตเอื้อเฟื้อ
ความแผ่เผื่อ เหนือเศรษฐี
ขัดสน หม่นเต็มที
กลับมั่งมี ที่บุญทาน
จริยา น่ายกย่อง
รู้ตรึกตรอง ปองแก่นสาร
เทียมทรัพย์ อัประมาณ
บ่งพื้นฐาน สันดานตน
อุดม สมชาวพุทธ
ฉ่ำวิสุทธิ์ ดุจสายฝน
มิพ่าย อายความจน
ไม่จำนน ต่อมลทิน
วิญญู รู้จักปลง
อย่าทะนง หลงทรัพย์สิน
รวยล้น ท้นแผ่นดิน
สุดชีวิน ล้วนสิ้นลม
14 พฤศจิกายน 2554 10:57 น.
สุนทรวิทย์
ขี้ลืม เนืองนิตย์ ผิดมนุษย์
ชำรุด สุดแย่ เกินแก้ไข
หยิบยืม เงินทอง ของผู้ใด
มิเคย ชดใช้ จ่ายกลับคืน
มีเมีย ตอนไหน นึกไม่ออก
อยู่นอก บ้านพลัน หันเป็นอื่น
ปัญญา สมาธิ มิยาวยืน
ขัดขืน มิได้ ใช่แสร้งทำ
พาเพื่อน ไปเลี้ยง เที่ยงวันก่อน
ถึงตอน จ่ายตังค์ นั่งเกาหำ
ลมพก กระเป๋า หนอเจ้ากรรม
งึมงำ ปัดให้ เพื่อนจ่ายแทน
ลืมผ่อน บ้านช่อง สองปีกว่า
แม่งมา ยึดไป เสียดายแสน
เหตุผล ไม่ฟัง ยังดูแคลน
คลั่งแค้น ขุ่นข้อง จำต้องทน
ลืมเป็น นิสัย ไม่อาจเปลี่ยน
ยิ่งเพียร บังคับ ยิ่งสับสน
ตอนนี้ ลืมแม้ แต่เพศตน
ฉงน จริงจริง หญิงหรือชาย
13 พฤศจิกายน 2554 10:58 น.
สุนทรวิทย์
ชีวิตตน ตนสิ ต้องลิขิต
อย่ามัวคิด พึ่งใคร ให้ขีดเส้น
เกิดมาแล้ว ดี,พร่อง ต้องเดินเป็น
ใช่ยากเย็น เกินกว่า แรงฝ่าฟัน
โอกาสมอบ แด่ผู้ รู้ไขว่คว้า
หมายก้าวหน้า ยืนยง จงแข็งขัน
อุตสาหะ จะดล ผลอนันต์
ความมุ่งมั่น นั้นหนุน แทนทุนรอน
อย่าถอดใจ ท้อแท้ แม้พลาดพลั้ง
ยามผิดหวัง เสียรู้ เปรียบครูสอน
อุปสรรค หนักหนา อย่านิ่งนอน
หมั่นต่อกร ทุ่มเท ทุกเวลา
การสั่งสม ประสบการณ์ ผ่านเหนื่อยเหน็ด
ความสำเร็จ จักชิง วิ่งเข้าหา
การกล้ำกลืน ยืนหยัด พัฒนา
ย่อมดีกว่า วอนง้อ ขอผู้ใด
จากเม็ดกรวด เม็ดทราย ในแหล่งหล้า
อาจนำมา ก่อร่าง-สร้างเมืองใหญ่
คนบากบั่น อดทน จนก้าวไกล
ควรปลาบปลื้ม ภูมิใจ ได้แท้จริง
13 พฤศจิกายน 2554 10:48 น.
สุนทรวิทย์
วิหค ยามกกไข่
มันระไว ไม่ยอมห่าง
ปีกสอง ป้องอำพราง
ไข่บอบบาง ต่างชีวัน
ลูกรัก ฟักเป็นตัว
ยิ่งพันพัว เหนื่อยหัวปั่น
หาเหยื่อ เอื้อแบ่งปัน
ให้ลูกนั้น อิ่มทันใจ
ลูกโต ก็โผจาก
ไปถางถาก รกรากใหม่
ทิ้งพ่อ แม่ทันใด
ความห่วงใย ไม่เคยมี
คนเรา เหล่าหญิงชาย
เห็นมากมาย คล้ายปักษี
ปล่อยปละ บุพการี
มิไยดี หน้าที่ตน
บ้างยัง ชังเกรี้ยวกราด
หินชาติ ขาดเหตุผล
จริต ผิดผู้คน
เพราะกมล ขัดสนธรรม
ถึงครา ฟ้าลงโทษ
กลับถือโกรธ โอดครวญคร่ำ
ไม่ตรอง มองเงื่อนงำ
ว่าเวรกรรม ล้วนทำเอง
หน้าส่วนตัว
907
