19 พฤศจิกายน 2554 12:53 น.
สุนทรวิทย์
คนดี ไม่ทำชั่ว
คนชั่ว ไม่ทำดี
พังเพย เอ่ยเข้าที
ถ้อยวจี นี้ถาวร
จริงแท้ แต่เก่ากาล
คำโบราณ ขานสั่งสอน
ชมหนัง ฟังละคร
แล้วสะท้อน ย้อนดูตน
ทำดี มิมีสูญ
ยิ่งไพบูลย์ จรูญผล
ไปไหน ไม่อับจน
เพราะกุศล ดลค้ำชู
ทำชั่ว กลั้วมลทิน
คนติฉิน หมิ่นลบหลู่
อุบัติ เพิ่มศัตรู
ถึงเฟื่องฟู ใช่อยู่ทน
ดี,ชั่ว ตัวเลือกได้
เพียงแต่ใจ ไม่สับสน
วิถี ที่ผจญ
เราเป็นคน เฟ้นหนทาง
บุญ,กรรม พึงจำแนก
สองสิ่งแผก แสนแตกต่าง
ชีวัน อันบอบบาง
ตกหลุมพราง อาจวางวาย
ละทิ้ง สิ่งเสื่อมทราม
รู้จักปราม ความกระหาย
ขันติ มิงมงาย
แยกดี,ร้าย แบ่งฝ่ายกัน
ทำได้ ดั่งใจคิด
หนุนชีวิต จิตสุขสันต์
บุญป้อง สนองพลัน
แทนรางวัล ปันคนดี
19 พฤศจิกายน 2554 12:28 น.
สุนทรวิทย์
เห็นแม่ม่าย ลูกติด เป็นคิดลึก
พลันรู้สึก คึกคัก เกินหักห้าม
เลือดลมแล่น ปั่นป่วน อยากลวนลาม
พยายาม เกาะแกะ แวะทักทาย
ส่วนสาวสาว เนื้อหนั่น ฉันไม่สน
ชอบเหี่ยวย่น เหงอะหงำ ซ้ำเป็นม่าย
ที่สำคัญ นวลน้อง ต้องท้องลาย
มีผมหงอก ประปราย ได้ยิ่งดี
มีลูกติด กี่คน จะทนเลี้ยง
มิลำเอียง เบี่ยงบ่าย หมายหลบหนี
สิ่งเดียวห้าม หนักหนา คือสามี
ห้ามถ้อยที แอบฟื้น คืนสัมพันธ์
สตรีใด งดงาม ตามสเปค
หยุดทำเก๊ก หรือเห็น เป็นเรื่องขัน
โอกาสดี มาถึง อย่าดึงดัน
ติดต่อฉัน ทันใด ไม่เชือนแช
จะรุ่นย่า รุ่นยาย ล้วนไม่เกี่ยง
ถึงอมเมี่ยง กินหมาก ปากแดงแจ๋
ฉันก็พร้อม ครองคู่ หมั่นดูแล
มิผันแปร เป็นอื่น สักคืนเดียว
แต่กลางวัน ไม่แน่ อาจแหลบ้าง
ทำแก้ว่าง ปล่อยแ่ แค่ประเดี๋ยว
ขอน้องจง เปิดทาง อย่าขวางเชียว
คนมันเรี่ยว แรงมาก ยากห้ามใจ
18 พฤศจิกายน 2554 12:01 น.
สุนทรวิทย์
คืนนี้ พี่เหงา เปล่าเปลี่ยว
โดดเดี่ยว ไหวหวั่น ขวัญหาย
วังเวง ห่อเหี่ยว เดียวดาย
บรรยาย ด้วยช้ำ รำพัน
ไกลนาง ห่างเพียง ราตรี
โศกี วิโยค โศกศัลย์
คิดถึง เกินคำ จำนรรจ์
เหลียวหัน หาใคร ไร้เงา
กังวล ปักทรวง หน่วงหนัก
เพราะรัก สุดซึ้ง จึงเศร้า
มิอาจ อดกลั้น บรรเทา
ห่วงเจ้า ทุกครา นาที
กินอิ่ม เต็มมื้อ หรือไม่
เหนื่อยใจ เหนื่อยกาย ไหมนี่
ใครปรน-นิบัติ พัดวี
ยามนี้ อันธิกา อาวรณ์
โปรดเถิด เทวา อารักษ์
พิทักษ์ รักษา สมร
ประสิทธิ์ อำนวย อวยพร
สัญจร ตลอด ปลอดภัย
อยู่ไหน จงดี ศรีสุข
ไร้ทุกข์ เช่นอัช-ฌาสัย
โสมนัส เปรมปรีดิ์ มีชัย
ฤทัย สมดัง หวังเทอญ
18 พฤศจิกายน 2554 11:58 น.
สุนทรวิทย์
คนยิ้มแย้ม ดูแจ่มใส ใจสะอาด
คนเกรี้ยวกราด นั้นวู่วาม ตามนิสัย
สองอารมณ์ ขัดแย้ง แห่งปัจจัย
พฤตินัย จึงแตกต่าง อย่างสิ้นเชิง
คนยิ้มง่าย ผ่อนคลาย ไม่โหมหัก
ชีวิตมัก สันติ มิยุ่งเหยิง
คนเคร่งเครียด เอะอะ ด่ากระเจิง
เท่ามีเพลิง พลุ่งพล่าน คอยผลาญใจ
รอยยิ้มมี อานุภาพ ดลลาภผล
ช่วยนำคน พ้นทุกข์ พบสุขได้
การวิตก กังวล จนเกินไป
ยิ่งทำให้ ความคิด จิตซึมเซา
ยิ้มหัวร่อ คือกำไร ใครก็รู้
จะหดหู่ อยู่ไย ให้อับเฉา
ยิ้มเข้าไว้ ทุกข์มหันต์ ยังบรรเทา
ดีกว่าเอา ปัญหา มาเป็นนาย
รอยยิ้มใช้ เท่าไร ไม่เคยหมด
กลับสะกด เรื่องยากเย็น ให้เป็นง่าย
เป็นเสน่ห์ รูปธรรม ประจำกาย
ซึ่งคนโม-โหร้าย ยากคล้ายคลึง
คนยิ้มแย้ม ก็มี หนึ่งชีวิต
คนหงุดหงิด ก็มี ชีวิตหนึ่ง
สองอารมณ์ สะท้อน หย่อนกับตึง
แบบใดพึง ประสงค์ จงเลือกเอง
18 พฤศจิกายน 2554 11:21 น.
สุนทรวิทย์
ถามแก้วตา ยาใจ จะไปหนวย
มีอารวย ให้พี่ นี้ช่วยไหม
พี่คนดี ช่ำชวย มวยน้ำใจ
น้องอย่าได้ หน้าตื่น ยืนงงงวย
อายุน้อง เท่ารวย ช่วยบอกหน่อย
งามอ่อนช้อย ย้วยย้าย คล้ายอาหมวย
พึ่งพบหน้า พันผูก ถูกชะตวย
มีสะหน่วย อะเคื้อ เหนือนางใด
พี่จริงจวย แน่วแน่ ใช่แต่ลิ้น
มีที่ดิน พันร่วย ปลูกกล้วยไข่
เรื่องทรัพย์สวย งวยทอง มิรองใคร
บ้านหลังใหญ่ ย่วยเยี่ยม เทียมพิมาน
มาเป็นแฟน พี่ชวย ช่วยใช้ทรัพย์
คณานับ ไม่ถ้วย ช่วยกันผลาญ
ขอเพียงแต่ นงนวย น้วยต้องการ
กี่ร้อยล้าน เชิญฉวย ด้วยพี่รวย
มีสามวย หรือโสด โปรดปริปาก
พี่ชวยอยาก ร่วมหอ ขอเป็นผวย
เธอหันมา ตอบทันใด ไอ้หัวกรวย
แถม ไอ้ห้วย อีกคำ ก่อนทำเมิน
หน้าส่วนตัว
3359
