9 ธันวาคม 2554 11:05 น.
สุนทรวิทย์
โรมรัน พันตู อยู่บนโลก
สุข,โศก ทั้งมวล ล้วนภาพหลอน
อนรรฆ ศักดา ฐานันดร
อาวรณ์ ร้อนเร่า ก็เท่านั้น
เกิดมา เรือนร่าง ต่างเปลือยเปล่า
มือเท้า ครบถ้วน ควรสุขสันต์
ที่ทุกข์ เพราะความ อยากครามครัน
โมหันธ์ ฉันทา ทำตามัว
ลดความ หงุดหงิด คิดน้อยหน่อย
จากคอย เคร่งครัด หัดยิ้มหัว
โทโส โลกีย์ ที่มืดมัว
เกลือกกลั้ว มากนัก จักทุกข์ใจ
อย่าให้ ตัณหา มาปลุกเร้า
ปัดเป่า กลิ่นกาม ความหลงใหล
กินอิ่ม สักมื้อ คือกำไร
ปลงได้ วางได้ ใจสุขพลัน
ความตาย เร็ว,ช้า ย่อมมาถึง
ชาติหนึ่ง ชั่วแล่น มันแสนสั้น
หลับตา เป็นศพ ก็จบกัน
ยึดมั่น ถือมั่น เพื่ออันใด
พอกิน พอใช้ ไม่โอ่อ่า
ดีกว่า วิตก จนหมกไหม้
นรก สวรรค์ มีบันได
ทางไป อยู่ใน ใจเราเอง
9 ธันวาคม 2554 10:07 น.
สุนทรวิทย์
ยังมีคน มากมาย ในโลกนี้
ทนโศกี คับแค้น แสนสาหัส
ผจญกับ ปัญหา สารพัด
อัตคัด ขัดสน จนวันวาย
เด็กส่วนหนึ่ง บอบช้ำ แต่กำเนิด
ผู้ให้เกิด ทิ้งขว้าง หนีห่างหาย
ต้องกำพร้า หน้าเซียว อยู่เดียวดาย
ซังกะตาย อับจน สิ้นหนทาง
บ้างพิการ ซ้ำซ้อน นอนง่อยเปลี้ย
เจ็บละเหี่ย เพลียใจ ไม่ซาสร่าง
ชีวิตเจ็บ ทุรน บนเส้นฟาง
พร้อมอับปาง จบเห่ ทุกเวลา
อนิจจา เพื่อนร่วมโลก ผู้โชคร้าย
ชะตาคล้าย ถูกสาป มีบาปหนา
หวังเพียงใคร ไยดี ชุบชีวา
ช่วยเยียวยา บาดแผล มีแก่ใจ
คนร่ำรวย เนียรทุกข์ สุขวิศิษฏ์
เคยแบ่งจิต เอื้อเฟื้อ เกื้อกูลไหม
กรุณา สักนิด คิดห่วงใย
ช่วยเขาให้ บรรเทา จากเศร้าตรม
โปรดแสดง น้ำใจ อย่าได้ช้า
ซับน้ำตา แก้ไข คลายขื่นขม
ช่วยเหลือเด็ก ด้อยโอกาส ขาดรื่นรมย์
เท่าประเทือง สังคม สั่งสมคุณ
สร้างกุศล จุนเจือ เผื่อภพหน้า
ธรรมสัมมา จะย้อน อาทรหนุน
เกิดเป็นคน มุทิตา แผ่การุญ
ย่อมได้บุญ เสริมชีวาตม์ ทุกชาติไป
8 ธันวาคม 2554 11:44 น.
สุนทรวิทย์
พัทยา หน้าหนาว เมื่อคราวนั้น
ขณะฉัน ยังสาว พราวเสน่ห์
มาพักผ่อน กินลม ชมทะเล
ยามโพล้เพล้ พลบค่ำ ฟ้ารำไร
พัทยา แห่งนี้ ที่ฉันช้ำ
ยังจดจำ ได้ดี คืนปีใหม่
เขามาทัก เกี้ยวพา น่าตื่นใจ
จนหวั่นไหว คล้อยตาม ความจำนง
คำออดอ้อน เยินยอ ปนฉอเลาะ
ช่างไพเราะ รัญจวน ชวนลุ่มหลง
เชื่อสนิท สัมพันธ์ จะมั่นคง
จิตซื่อตรง ต่อกัน มิผันแปร
ณ.ชายหาด คืนนั้น ฉันแพ้พ่าย
ยอมมอบกาย หมดหวง หน้าดวงแข
ฝากความหวัง พร้อมพลี ฤดีแด
เป็นบาดแผล แก่ตัว ชั่วชีวี
พัทยา ราตรีนี้ มิมีเขา
เจ็บนักเรา สูญรัก สิ้นศักดิ์ศรี
เฝ้ารอเขา งมงาย ผ่านหลายปี
ยังโศกี เสียใจ ไม่อาจลืม
8 ธันวาคม 2554 11:26 น.
สุนทรวิทย์
คลื่นคลาคล่ำ ลำเลียง ส่งเสียงคลื่น
ร่ำครืนครืน มานะ ตะลอนร่ำ
รำฟ้อนอย่าง บังอร นางฟ้อนรำ
เริงระบำ ครึกครื้น แสนรื่นเริง
จิตคนแล่น พลิ้วไหว ไปตามจิต
เหลิงยึดติด มายา พาจิตเหลิง
เพลิงกิเลส ครอบงำ ชักนำเพลิง
ความยุ่งเหยิง เจิ่งจาก จิตมากความ
หยุดคลื่นลง สนิท จิตจึงหยุด
ห้ามมนุษย์ มุ่งมาด มิอาจห้าม
ปรามจิตเยี่ยง ปรามคลื่น อย่าฝืนปราม
เป็นนิยาม สามัญ อันจิตเป็น
8 ธันวาคม 2554 06:10 น.
สุนทรวิทย์
คุณคนกรุงศรีครับหลังจากที่ผมทักท้วงเรื่องคำสัมผัสไป และได้รับคำชี้แจงจากคุณกรุงศรีกลับมา ทีแรกก็ยังเข้าใจว่าตัวเองถูก แต่เมื่อนั่งทบทวนหลายๆตลบ เห็นว่าในเมื่อคำว่ากานกับกันยังสัมผัสกันไม่ได้ แล้วอายกับไอจะสัมผัสกันได้หรือ ถึงแม้ผมจะได้รับการอบรมมาก่อนอย่างก็ตาม ผมก็ยึดเหตุผลมากกว่าความเชื่อส่วนตัวครับ เรื่องนี้ผมคิดว่าเหตุผลของคุณคนกรุงศรีน่าจะถูกต้องกว่าผม ขอบคุณมากที่ชี้แจงและให้ความเห็นตรงไปตรงมาเป็นประโยชน์กับผมและคนรักกลอนทุกคนครับ ถึงผมจะเขียนกลอนมานานแต่เชื่อว่าข้อบกพร่องยังมีอีกมาก ต้องปรับปรุงและรับฟังความคิดคนอื่ตลอดครับ ผมไม่อายหรอกครับที่พลาด ไม่ชอบแก้ตัวแต่ชอบแก้ไขครับ ที่ต้องมาชี้แจงตรงนี้เพราะกลัวคุณคนกรุงศรีไม่ได้อ่าน เมื่อทราบแล้วตอบด้วยนะครับจะได้สบายใจครับ
หน้าส่วนตัว
1801
