กลับมา

สุญญะกาศ

                  “ กลับมานะลูก อย่าเดินไปตรงนั้น ” 
    เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงของผู้เป็นแม่ ขณะยังนั่งบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนในสวนสาธารณะกลางหมู่บ้าน  เธอเปล่งเสียงเบาๆแต่แน่นหนัก ประหนึ่งต้องการให้เด็กชายวัยสองขวบเศษได้ยินเพียงคนเดียว  เพื่อไม่ให้เจ้าตัวน้อยก้าวเข้าไปตามรอยยิ้มและการกวักมือเรียกของชายร่างสูงโปร่ง  เนื้อตัวและเสื้อผ้าสกปรกมอมแมมจนยากจะเดาสีแท้จริงได้ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราที่ไม่ได้โกนตัดมาเนิ่นนาน

    เขาคงอยากเล่นด้วยกับลูกชายคนเดียวของเธอ กระนั้นด้วยสามัญสำนึกแห่งความเป็นแม่จึงเปล่งเสียงห้ามลูกเอาไว้ได้ทัน

    เธอรู้สึกโล่งใจที่ทำถูกแล้ว เพราะภายหลังได้ยินคนในหมู่บ้านที่ครอบครัวเธอเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่นี้ เล่าถึงชายผู้นั้นให้เธอฟังว่า ไม่มีใครรู้จักชื่อจริง เพราะต่างก็เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ รู้แต่เพียงว่าชายท่าทางน่ากลัวนี้อยู่บ้านหลังสุดซอยกับแม่และพี่สาว 

            “สติมันไม่สมประกอบ” 
    ประโยคของป้านวลเจ้าของร้านขายของชำประจำหมู่บ้านนี้ ยิ่งตอกย้ำความเข้าใจของเธอให้ชัดเจนยิ่งขึ้น  หลายครั้งที่คนในหมู่บ้านเห็นเขาปีนขึ้นไปถึงยอดต้นสนสูงใหญ่กลางสวนสาธารณะ แล้วยิ้มกริ่ม มองลงมายังผู้คนที่อยู่รอบๆบริเวณข้างล่าง 

    เธอรู้สึกหวาดกลัว และขนลุกขึ้นมาทุกครั้งเมื่อนึกถึงสายตาคู่ที่จ้องมองลูกชายตัวเล็กของเธอในวันนั้น

    เช้านี้อากาศแจ่มใส หลังจากที่สามีของเธอขับรถออกไปทำงานได้สักพัก เธอเริ่มหยิบตะกร้าสานผูกโบว์สีชมพูน่ารัก จูงมือเด็กน้อยเดินไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่เคยนั่งกันประจำ

    น่าแปลกที่เช้าวันนี้ช่างสงบสดชื่นกว่าที่เคย  ลมเย็นๆพัดเอื่อยรอบๆตัว เสียงนกตัวเล็กๆเจื้อยแจ้วจนอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้ามองตามที่กิ่งไม้  ยิ่งทำให้เห็นชัดเจนถึงท้องฟ้าสดใสที่ประดับด้วยปุยเมฆนุ่มๆประปรายนั้น
.....................

    นานเท่าใดไม่อาจทราบได้เธอเผลอนั่งหลับไป  จนกระทั่ง....

    สะดุ้งเฮือก ตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาห่างจากจุดที่เธอนั่งไม่ไกล  เสียงนั้นดังจากบริเวณสระน้ำกลางสวนสาธารณะ
    ไวเท่าความคิด เธอเอี้ยวหันมองรอบตัวอย่างรวดเร็วเพื่อเหลียวหาลูกน้อย
           “หายไปไหน”
    เสียงที่สั่นเครือ และเบาจนแทบไม่ได้ยิน  ในขณะที่เสียงข้างในกลับดังจนแทบจะระเบิดออกมาพร้อมๆกับหัวใจที่เต้นแรง

    ไม่ทราบอะไรดลใจให้เธอวิ่งไปที่สระน้ำนั้น  และยิ่งวิ่งเร็วยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเห็นร่างน้อยๆ กำลังเนื้อตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำ นั่งร้องไห้อยู่ริมตลิ่ง ขณะที่หลายๆคนเดินเข้าไปพร้อมกับส่งเสียงกันอื้ออึง
    ในที่สุดเธอก็ถึงตัวของแก้วตาดวงใจของตน พร้อมกับโอบกอดแน่นๆ  
เด็กน้อยไม่รู้หรอกว่า น้ำหยาดใสอุ่นๆของความเป็นแม่ กำลังหยดแหมะลงกลางกระหม่อมของตน   เจ้าตัวเล็กได้แต่ร้องไห้และชี้นิ้วไปที่รอยตรงริมตลิ่ง

    เวลานั้น หาได้มีใครสนใจยังมุมที่เด็กน้อยชี้นิ้วไป 
    ไม่มีใครรู้หรอกว่า รอยนั้นเป็นรอยจากผู้ที่เคยปีนต้นสน  เป็นรอยลื่นไถลของร่างสูงโปร่งลงไปยังก้นสระน้ำอีกครั้ง หลังจากช่วยเด็กน้อยคนหนึ่งให้รอดชีวิต
    หากแต่ชีวิตของตนเองกลับรักษาไว้ไม่ได้  เพราะความล้าอ่อนแรง...
 

.