24 กรกฎาคม 2554 02:42 น.
สุญญะกาศ
ครั้นวิโยค โบกบิน สู่ถิ่นแถน
เหาะจากแดน เคยเดิน เมินมาสรวง
ถึงไร้ญาติ ขาดมิตร ใกล้ชิดดวง
หาได้ห่วง ทิ้งหลัง หวังสบาย
หลับสนิท ปลิดทุกข์ เข้ารุกก่อ
เหมือนใกล้หมอ โรคห่าง ร้างสลาย
ยินเสียงพิณ ปี่พาทย์ มิคลาดคลาย
เบาสบาย เอิบอิ่ม ยิ้มนิรันดร์
หวลให้คิด มิตรเรา บุญเขาน้อย
จึงไม่ลอย ตามหา มาสวรรค์
แม้รักผอง น้องเพื่อน เคยเตือนกัน
ยังถือรั้น อยู่สร้าง ทางระทม
เยาวมาลย์ ผ่านฟ้า มานั่งใกล้
สุขฤทัย โอษฐ์แจ่ม แย้มผสม
อาภรณ์ขาว ยาวเรียบ แลเฉียบคม
ถือขวดกลม แก้วใส ที่ไว้ยา
.
.
.
“นายสุญญะกาศ ถึงเวลากินยาระงับแล้ว”
“คร้าบบบบ......คุณหมอ”
19 กรกฎาคม 2554 00:46 น.
สุญญะกาศ
๏ ประทีปป้าย ฉายปราง สะอางเหลือ
รติเจือ นวลผาด พิลาสไหว
อรชร ชูชื่น รื่นแสงไฟ
แนบครรไล เคียงองค์ นงพะงา
๏ ฤดีไต้ ต่ำต้อย คอยชะเง้อ
ด้วยเพราะเธอ เฝ้าครวญ รัญจวนหา
ยังเบื้องบน พร่างดาว พราวนภา
แล้วลืมข้า ชิดคู่ อยู่ดำเนิน
๏ เรียมก้าวเดิน เพลินแหงน ณ แดนสรวง
บุหลันควง เมฆา พาเหาะเหิน
ชลนา หลั่งนี้ อิตถีเมิน
คือส่วนเกิน เถ้าไต้ ที่ไฟราน
๏ หากมอดภินท์ สิ้นแล้ว แคล้วไฟเชื้อ
บุญยังเจือ น้อมจิต อธิษฐาน
ขอมุ่งมั่น ตั้งประณต พจมาน
จุติผ่าน ดาวส่อง ให้น้องแล ๚ะ๛
.
8 กรกฎาคม 2554 00:00 น.
สุญญะกาศ
๏ ร่ายรำอ่อน เอวองค์ อนงค์นาฎ
แลหยดหยาด ผาดพริ้ง เมื่อติงไหว
ผสานเสียง เพลงร้อง ก้องอำไพ
เฉิดไฉไล แสงสี ราตรีกาล
๏ ดาราล้อม รุมแล ดวงแขเจ้า
ดุจจะเฝ้า เทพธิดา มาขับขาน
ระยับน้ำ ลายหยด รดพิมาน
อาภรณ์ซ่าน หวามสลับ กับนักเรียน
๏ อีกฟากหนึ่ง เรือนแรม แจ่มสงบ
ดวงเนตรสบ ใบลาน ที่จารเขียน
กลิ่นธูปกรุ่น สลัวแสง แห่งเปลวเทียน
ไร้วนเวียน อึกทึก ฤๅคึกโครม
๏ ขอให้ดวง ชีวา ของข้านี้
เป็นบุตรี งามสว่าง อย่างแสงโสม
ศึกษาล้ำ นำลิ่ว ปลิวโพยม
แล้วประโลม ขวัญแม่นี้ ที่เดียวดาย ๚ะ๛
1 กรกฎาคม 2554 22:11 น.
สุญญะกาศ
นภาพร่าง กางดาว สกาวใส
ส่องไฉไล แทนเดือน ที่เลือนหาย
ดั่งพี่ยา ลาน้อง ต้องวางวาย
แล้วย่างกราย สู่จิต ติดภวังค์
พี่เข้ามา จูบลา นิจจาเอ๋ย
นัยน์ตาเผย สายสบ พบความหลัง
แม้ถ้อยปัก อักษรา มาประดัง
หาได้รั้ง เทียมพ้อง ที่น้องยล
ภาพอดีต ตรึงฤดี ทวีอาบ
น้องกำซาบ อุ่นไอ ในทุกหน
เรานั่งชิด ติดนั้น กันสองคน
ยังระคน อาบซึ้ง คล้องถึงใจ
แล้วผวา ลุกตื่น เมื่อคืนสาง
แจ่มศุภางค์ ดาวระยับ ขับแสงใส
เย็นยะเยือก ลมหนาว รานร้าวใจ
เหตุไฉน เหงื่อล้น ดั่งมนตรา
มือเรียวน้อย ปาดไล้ ในผิวแก้ม
คราบนั้นแซม นวลปราง ทางซ้ายขวา
กำลังเริ่ม สายใหม่ ในชลนา
ไหลหลั่งมา ตอกย้ำ ซ้ำรอยเดิม
เริ่มต้นจากที่สตรีท่านหนึ่ง ซึ่งเล่าเรื่องตนเองว่าอดีตเคย "ฆ่าคน" โดยไม่ยี่หระมาก่อน วิธีการคือปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นหลงรัก และรักมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นหล่อนก็ทิ้งไปเสีย จนบุรุษนั้นถึงแก่อัตวิบากกรรม
หน้าส่วนตัว
1642
